فلسفه بچه دارشدن

منطق بالاتر از این که یک انسان به وجود آورده و تربیتش میکنی؟

اینم که میگی معلوم نیست چی میشه آخرشو... همه  که نه ولی خیلی زیادش بسته به والدین هست تربیتش لقمه حلال...

و در ضمن این احساس عشق به فرزند هم به طور غریزی در وجودمون نهادینه شده 

دیدی وقتی یه بچه کوچولو میبینیم من که خودم کم مونده غش کنم 😍😍😍

معلومه که نیست عین فداکاریه...

پس اون خیلیایی که در آرزوی فرزند میسوزن چی؟؟

اشتباه میکنی عزیز دل 

نمیشه اگه نباشه انگار یه چیزی کمه 

حتی اونایی هم که بچه ندارن مثل بازیگرا به محبت به سگ رو میارن

یکیم اینکه بستگی داره پیشرفتو تو چی ببینی 

یکی از آشناهامون هست فوق لیسانس مهندسی صنایع از دانشگاه تهران داره الان مادر دو تا بچه ست تو این سن کم 

من بهش گفتم آخه فلانی با فوق لیسانس نشستی تو خونه؟حیف نیست آخه؟ اون همه زحمت 

یعنی اون موقع برام جوابش و طرز تفکرش مسخره اومد 

ولی الان. ..

خب اون فقط سر کار نمیره 

مطالعه شو میکنه کلاس متفرق میره خلاصه همه چی 

و داره رسالت بزرگ پرورش انسان رو بر عهده میگیره 

نباید تنبلی و بی ارادگی رو گردن بچه انداخت گلی

یکی رو میشناسم با شوهر و بچه کنکور داد از منی که چند سال کوچک تر بودم در حال درس خوندن بهتر نتیجه گرفت چون اراده کرده بود که پزشکی قبول بشه

نه

برای  همه  اینطوری نیست

یه مثال واقعی میزنم برات. مادرمن . ۲۰ سالگی ازدواج کرده و اون زمان دانشجوی تربیت معلم بوده. بلافاصله معلم میشه و حامله

بعد با ۳ تا بچه هم کارکرده درس خوانده تا مقطع دکتری.

شوهر داری . خانه داری عالی.

الان جز مقامات کشوره. اسمشو نمیگم . تو یکی از وزرات خونه ها کارمند رسمی و پست مهمی  داره.

بچه هارو دست تنها بزرگ کرده بدون کسی. ما مهد کودک می رفتیم.)  هنوزم داماد  و نوه داره بازم مشغول تحصیل و علم آموزیه و مشغول سفرهای استانی و بازدید.کار سنگین.

میخوام  بگم بچه براش مانع نبوده هیچ وقت. به همه ی اهدافش رسیده خداروشکر‌.

اگه خیلی  ناتوان شم بله

 در صورت توانایی هم که خودم کارامو میکنم نیاز به پرستار ندارم.

دقیقا

من همه نظراتتون را خوندم.

بعد از 14 سال از ازدواج و بعد از تلاش بسیار طولانی برای متقاعد کردن شوهرم برای میکرو (چون کم تحرکی داشت) و داشتن 8 تا جنین (با لطف خداوند) الان برای انتقال در تردید بسیار شدید قرار گرفتم... دکتر گفته 10 شهریور بیام برای انتقال...اما الان در ابهام فلسفه بچه دار شدن قرار گرفته ام ... باز هم طی این سال ها این حس را داشتم مخصوصا مواقعی که با همسرم اختلاف پیدا می کنم... حتی چند بار تصمیم جدا شدن داشتم... علتش هم فقط تفاوت زیادی که با همسرم با هم داریم  هست و درون گرا بودن شدیدش...نه اینکه اشکال خاصی داشته باشه... دو تا دلیل شخصی هم دارم یکی اینکه هنوز خودم را لایق مادر شد نمی بینم و یکی اینکه چون مادیات برام مهم نبوده هیچ وقت پس انداز نکردم و خانه از خودمان نداریم و فکر می کنم اوردن بچه باعث عذاب وجدان شدید میشه که چرا پس انداز براش نداشتم و بعدا هم باید بیشتر حرص مال دنیا براشون بخورم همش یاد ایه ای که مال و فرزند فتنه هستند می افتم...

لطفا راهنماییم کنین حالم بده...