پس زنهای قدیمی چکار میکردن؟؟؟؟؟😕😕😕😕

مادر بزرگم تعریف می کنه همیشه بچه های بزرگتر فامیل برا بچه های اولش کمکش بودن 

بعدم که تو سن ۳۵ سالگی عروس گرفت.بازنشسته شد 

چهل سالگی مثل پیرزن بودن هوو میومد سرشون

واقعا. من بچمو کلا دوسه بار دکتر بردم . الان دوسال و نیمشه. 

همین حساسیت و وسواس ها همه رو بیچاره کرده

اون قدیما بود هیچی مثل الان نبود چشم و هم چشمی اعصاب خوردی هزار تا مشکل و بدبختی و گرونی و مشکل روانی والا هیچکس حس و حالی براش نمونده دیگه

ولی ما تو اون زمان نیستیم.. اونا تو خونه های دست جمعی زندگی میکردن و با همسایه ها معاشرت تنگاتنگ داشتن.‌ الان کی از همسایه خبر داره چ برسه رفت و آمد..

قدیما ده تا بچه خرج یه بچه الان و نداشت .لباس خداتومنه .پوشک و خورد و خوراک که سر به آسمون زده .هزینه تحصیل و ....همه ی اینا رو گرونی و اجاره و هزارتا قسط به نظرتون الان و میشه با اون موقع مقایسه کرد ؟

خب منم بچه دوممو بخاطر تجربه کمتر بردم تا الان واکسناشو زدم و چندباریم چکاب.. دختر اولم هفته ای دو سه روز تو مطب بودم چون همون بزرگترها هم ک زندگیو سخت نمیگرفتن الان سطح سوادشون بالاتر رفته میگفتن ببر دکتر..

احتمالا اونا هم غصه میخوردن دیگه

نه خیلی خوشحال بودن 

منم همینو میگم الان چشم و هم چشمیه بچه رو میفرستی مدرسه یکی دیگه رو میبینه افسرده بر میگرده خونه .نه بچه ها مثل قدیمن نه بزرگا که بشه مثل اون موقع بود

درسته کارهای بیشتری داشتن با امکانات کم

اما

تمام غذاهاشون طبیعی و سالم که بهترین تاثیر رو سلامتی داره

آب و هوای سالم و پاک

خونه های بزرگ و ویلایی که بچه ها تو حیاط یا تو کوچه و یا تو روستا هم که نگم

حالا خونه ها آپارتمانی تا بچه تند راه میره همسایه ها صداشون درمیاد. 

بچه خودشو با خاک و بچه های همسایه و مرغ و جوجه و همه چیز سرگرم میکرد اما الان یا کارتون یا اسباب بازی که تنوعی ندارن یا قیمتشون اونقد بالاست که مادر و پدر از خیرش میگذرن و یا خودمون جرات نمیکنیم بچه رو بفرستیم تو کوچه و خیابون

ویا اینهمه تنوع لباس و لوازم خونه نبود اما حالا... 

همه چی و ساده تر میگرفتند زندگی جمعی داشتند و با ادم های بیشتر معاشرت میکردن سرحال تر بودند چشم و هم چشمی نداشتند یه چیزی هم هست به خاطر نوع فرهنگ که بار سنگینی و روی دوششون گذاشت هیچ وقت به خودشون اجازه گلایه ندادند و فکر کردند هر کاری کنند وظیفه ست

ب اونا ظلم میشده 

چون تا دهنشون ب اعتراض باز میشد ی تو دهنی مشتی میخوردن

خونواده خودشم پشتش نبودن

پس مجبور بودن الکی دلخوش باشن

هیچ کس طالب سختی نیست