اول خودت بروچکاپ.ازهمون اول نیازی به همکاری همسرت نیست
پیگیر بارداریم هستم و خودمم با اینکه از شرایط الانم راضیم ولی بخاطر غریزه مادری و اینکه شاید چندسال دیگه بچه بخوام و اونوقت شاید دیر باشه، تصمیم گرفتم بچه دار شم. ولی چون شوهرم براش مهم نیست، خیلی نگران این قضیه نیستم. از امروزم لذت میبرم و همه چیز رو سپردم به خدا که هرچی خیر و صلاحه برامون پیش بیاد. ان شاالله که واسه شما هم هرچی خیره پیش بیاد.
شما زیر نظر دکتر باش و پیگیر باش. منم با اینکه سنم ۳۴بود وقتی به دکتر گفتم سه ماهه اقدام کردم ( یه جورایی الکی گفتم چون توی اون سه ماه شوهرم همکاری نمیکرد)و باردار نشدم گفت تا یکسال طبیعیه(تازه من یه عمل فییروم هم داشتم) بعد به اصرار خودم واسم دارو نوشت که پروسه بارداری رو جلو بندازه.
راستش همسرم منم همکاری نمیکرد جوری که من عمل فیبرومم رو دو سال به تعویق انداختم(چون دکتر گفته بود ۶ماه بعد از عمل باید باردارشی)، تا اینکه اوضاعم وخیم شد و شوهرم قبول کرد و عمل کردم. ولی بعد از عمل وقتی خیالش بابت سلامتیم راحت شد دوباره زیر قولش زد و تا الان که نزدیکه دو سال همش امروز و فردا میکرد گاهی میگفت بخاطر شرایط مالی گاهی بخاطر آرامش گاهی بخاطر ....
خلاصه از راهی که بگی وارد شدم قهر دعوا تهدید به جدایی و بی محلی و ... ولی وقتی دید واقعا من بچه میخوام و هم بخاطر عدم بارداری مریضی های مختلفی گرفتم مثه همین فیبروم یا الان کیست و ... کوتاه اومد.
شما هم سعی کن باهاش حرف بزنی، بگو که واقعا مادر شدن رو دوست داری و نباید جلوی رسیدن به آرزوتو بگیره. توی این مدت هم خودت پیگیر باش حرفهای دکتر رو باهاش در میون بزار از بی خیالیش دلسرد نشو خیلی مردا این مدلی هستن.
سلام.من الان تاپیک شما رو خوندم.اگه شرایط مالیتون اکیه یا متوسط هستین اقدام کن چون حتما بیشتر از یه بچه نمیخواین دیگه.بعدم بله بچه خیلی خیلی دردسر داره مگه اینکه شانس بیاری و خودش اروم باشه .کلا تا دوسال یا سه سال شرایطتون تغییر محسوس میکنه ولی خوب شیرینم هست.به نظرم ببندین خودتونو به گرمی و شما خودت اول پیگیر کار خودت شو.مثلا پریودات منظمه ....یه دکتر خوب انتخاب کن .انشالله هر چی خیره😍
