نمیدونم چرا غمگینم.اینقدر
چرا صبح نمیشه.
دلم گرفته.
دلم میخواد با یکی حرف بزنم.
یکی که درکم کنه از تک تک سختی های یکسالم و حس الانم بگم و بگم و گریه کنم.
به این فکر کردم کی بیداره تا باهاش حرف بزنم
دیدم همه خوابن.
دیدم چرا باید دردمو به دوستی یه اشنایی بگم?
اینجا کسی منو نمیشناسه.اینجا بگم.حتی کسی نخونه.
دلم گرفته.
دلم میخواد به همسرم پیام بدم.بگم واقعا نمیکشم این همه برم تو دادگاه و بیام.
غیرت نداشتت اجازه میده?
واقعا ترسناک و غم انگیزه.
بگم بیا از هم توافقی جدا بشیم و برای هم ارزوی خوشبختی کنیم.
بیا اینقدر منو اذیت نکن.
ولی نمیشه.قبول نمیکنه.فکر میکنه اگه منو اذیت کنه به حقش میرسه و اروم میشه.
کسی اینجا طلاق گرفته?
خستم از این وضعیت یکساله دارم عذاب میکشم این یه ماهه اخیر که داره میشه دوماه منو پیر کرده
صبح ها باید زود بیدار بشم.تگران باشم که چیزی کم و زیاد نگم که دروغ باشه.
برم تا دادگاه کلی اینور و اونور اعصاب خوردی.
کارو انجام بدن ندن.
پشت گوش بندازن.
یه نفرم ندارم ارومم کنه.
چجوری اروم بشم?
اونایی که طلاق گرفتن یه زن مریضه این همه درد و دربه دری و حرف رو به جون بخره تا طلاق بگیره?
