سوراخ بین دو دهلیز قلب( ASD)

ما علی را چند دکتر اطفال می­بردیم. وقتی موضوع سوراخ قلی را با آنها مطرح می­کردیم، تقریبا همه­شان می­گفتند، مشکلی نداره و می­توانید این موضوع را نادیده بگیرید. و البته قرار بود تا دو سالگی هم صبر کنیم؛ زیرا طبق گفته دکتر رفیعیان احتمال بسته شدن سوارخ تا دو سالگی وجود داشت. بنابراین ما تصمیم گرفتیم که موضوع را تا دو سالگی نادیده بگیریم. با توجه به نظر چند دکتر اطفال( البته نه متخصص قلب اطفال) و با توجه به سفری که سال 93 برای فرصت مطالعاتی به خارج کشور داشتیم، تا اوایل سه سالگی علی، اقدام جدیدی برای قلبش انجام ندادیم. بهار سال 94 بعد از حدود دو سال از آخرین مراجعه، به مطب خانم دکتر رفیعیان رفتیم. ایشان دوباره قلب علی را اکو کرد. ما خیلی امیدوار بودیم که بگوید سوراخی در کار نیست و بسته شده است، اما متاسفانه سوراخ بین دو دهلیر موجود بود و این بار ایشان اندازه ا را حدود 16 در 18 میلی متر محاسبه کرد. خانم دکتر رفیعیان خیلی بد برخورد کرد و گفت برای چی در این مدت نیامدید و گذاشته­اید الان آمده­اید و از این حرفها. من پرسیدم: خب اینکه الان آمده­ایم مشکلی ایجاد شده؟ و ایشان گفت: نه، اما ممکن بود مشکلی ایجاد بشه. خانمم گفت: چندین دکتر اطفال گفتند که صدای اضافی از قلب علی شنیده نمیشه و احتمالا سوراخ قلبش بسته شده. دکتر رفیعیان عصبانی شد و گفت: چرا در مورد چیزی حرف میزنند که تخصصش را ندارند و از این حرفا.  ایشان همان بار اولی که مراجعه کردیم گفت که اگر بنا بر عمل باشد، طبق متون مرجع، بهترین زمان سن 4 یا 5 سالگی است. خانم دکتر رفیعیان چندین دکتر جراح از جمله دکتر نوابی و دکتر حکمت را معرفی کرد. علی، داخل مطب ایشان کمی بازیگوشی کرد و به یکی از وسایل دست زد. دکتر خیلی عصبی برخورد کرد و گفت به نظر من این بچه بیش­فعالی دارد. این حرفش را با توجه به حرف خودش که گفته بود کسی نباید خارج تخصصش حرف بزند، جواب دادم و گفتم شما چطور تشخیص دادی که بچه بیش فعالی داره که دیگه حرفی نزد. ( این رفتار زشت دکتر رفیعیان من را خیلی عصبانی کرد.) در مورد نحوه درمان صحبت شد. سوراخ­های بین دو دهلیز قلب را می­توان با دو روش بست. با آنژیو که یک جسم خارجی از رگ وارد قلب می­شود و به نوعی روی سوراخ چفت و بست می­شود و روش دیگر جراحی قلب باز است که سینه باز می­شود و ظاهرا یک دیواره مصنوعی در محل سوراخ قرار می­گیرد و روی آن دوخته می­شود. از نظر دکتر رفیعیان، با توجه به اندازه و شکل سوراخ قلب علی، استفاده از روش اول، احتمال موفقیت کمی دارد و حتما باید از روش عمل قلب باز استفاده کرد. در نهایت ایشان توصیه کرد که با مراجعه به دکتر­های جراح، قرار برای عمل تنظیم شود.

با توجه به برخورد خیلی بد خانم دکتر رفیعیان، ما تصمیم گرفتیم که فرایند پیگیری و درمان قلب علی را با ایشان ادامه ندهیم. قبلا یکی از دوستان، دکتر کچاریان را به من معرفی کرده بود. از ایشان وقت گرفتیم و رفتیم. دکتر کچاریان به بچه­های برای اکو کردن قلبشان دارو نمی­دهد و می­گوید اگر نمی­خواید یا آرام نمی­ماند خودتان به بچه دارو بدهید. علی که بیدار بود و آرام نشست تا دکتر کچاریان قلبش را اکو کند. نتیجه اکو ایشان هم نزدیک به همان چیزی بود که خانم دکتر رفیعیان گفته بود. اما نظر دکتر کچارایان این بود که به طور قطعی نمی­توان گفت امکان استفاده از روش آنژیو وجود ندارد. دو نفر را برای انجام کار آنژیو معرفی کرد؛ دکتر مرتضائیان و دکتر قاسمی، که پیشنهاد دکتر کچاریان، دکتر مرتضائیان بود. بنابراین پیشنهاد کرد که ابتدا امکان استفاده از روش توسط دکتر حجت مرتضائیان( که در بیمارستان قلب شهید رجائی هست) بررسی شود و اگر این روش ممکن نبود، جراحی قلب باز انجام شود. ایشان هم دکتر حکمت و دکتر نوابی را برای انجام عمل معرفی کرد.

ادامه:

چند روز بعد، اکو­های قلب علی را بردم بیمارستان شهید رجائی و به دکتر مرتضائیان نشان دادم. ایشان گفت می­شود با روش آنژیو سوراخ را بست. خیلی خوشحال شدم و برای روز 29 دی­ماه وقت گرفتم تا کار آنژیو انجام شود. چند روز قبل از بیمارستان تماس گرقتند و گفتند با توجه به آنکه هفته بعد از 29 دی یک تیم آلمانی می­آیند، ترجیح هست که عمل با حضور ایشان انجام شود. آنژیو ابتدا یک هفته و بعد دو هفته به تاخیر افتاد. روز موعود رفتیم بیمارستان رجائی. بیمارستان رجائی خیلی شلوغ هست و پاسخ گرفتن در آنجا خیلی سخته. اول قرار شد که علی بره اکو بشه. رفتیم اتاق اکو. یک صف طولانی پشت در بود. حدود دو ساعت معطل شدیم و بعد علی با خانمم رفتند داخل. دکتر مرتضائیان اکو کرده بود و گفته بود قول نمی­دهم که بتونم این کار را انجام بدهم. اما انجام می­دهم. این کار هم خیلی ساده نیست و در حد همون عمل باز هست. در نهایت گفته بود، بستری کنید تا انجام بدهم. رفتم باجه تشکیل پرونده تا کار پذیرش انجام شود. حدود یک ساعت معطل شدم. چون آن خانمی که باید جواب میداد، درست جواب نمی­داد و خیلی بد رفتار می­کرد. می­گفت جا نییست، باید منتظر بشینی تا تخت خالی بشه. همزمان خبر رسید مادر بزرگ خانمم که چند روز بستری بود، از دنیا رفت. ما با مشاهده تردید دکتر مرتضائیان، وضع بیمارستان و این اتفاق، از انجام کار به این صورت منصرف شدیم.( با توجه به اینکه حدود سه ماه برای این نوبت صبر کرده بودیم.)

بعد از این اتفاق من سعی کردم دوباره بیشتر تحقیق کنم و الکی برای استفاده از روش آنژیو خطر نکنم. چون اگر این روش به خوبی انجام نشه، اولا ممکن هست که ران بچه برای عمل آنژیو سوراخ بشه و بعد وسط کار بفهمند که نمیشه سوراخ را بست، یا مثلا در مرحله آنژیو کار انجام بشه و بعد جسمی که در محل سوراخ قرار گرفته، از آن محل خارج بشه و خطرات بسیار جدی درست کند. کمی تحقیق کردم و همان دکتر قاسمی که دکتر کچاریان معرفی کرده بود را مورد مناسبی برای مشاوره یافتم. وقت گرفتم و تمام مدارک را پیش ایشان بردم. دکتر قاسمی بسیار خوش­اخلاق، خوش­مشرب و با حوصله برخورد کرد و همه مدارک را یکی، یکی دید و درباره­شان صحبت کرد. در نهایت نظر ایشان این بود که بستن سوراخی با این اندازه با روش آنژیو، اصولا کار درستی نیست. این در حالی بود که خود ایشان هم کار آنژیو را هم انجام می­داد. برای عمل، چند دکتر را معرفی کرد که فکر می­کنم با دکتر­هایی که خانم دکتر رفیعیان معرفی کرده بود، یکی بودند. بعد از این مشاوره، دوباره پیش دکتر کچاریان رفتم و آنچه اتفاق افتاده بود را روایت کردم. ایشان گفت وقتی مرتضائیان گفته قول نمی­دهم که با روش آنژیو، کار انجام شود، یعنی نمی­تواند این کار را بکند، لذا به هیچ وجه نباید از این روش استفاده کرد. بنابراین تصمیم نهایی بر این شد که با روش عمل قلب باز، سوراخ بین دو دهلیز را ببندیم. دکتر کچاریان، دکتر بقائی را معرفی کرد که در بیمارستان محب مهر عمل می­کند و گفت اگر می­خواهی به بهترین شکل انجام بشه، این گزینه خیلی خوبی هست. نامه معرفی، علی برای عمل را به دکتر بقائی نوشت. من از دکتر بقائی وقت گرفتم و مدارک و نامه معرفی را پیش ایشان بردم. سئوالاتی پرسید و برای تاریخ 17 فروردین 95، در بیمارستان محب مهر قرار عمل گذاشتیم.

ادامه: 

با نزدیک شدن به زمان عمل، همسرم نگرانی زیادی پیدا کرد و گاهی خواب­های عجیبی هم درباره عمل می­دید. این باعث شد که عمل در تاریخ 17 فروردین را لغو کنیم. قلب برادرزاده همسرم را پرفسور مه­منش چند سال قبل، بسیار خوب عمل کرده بود؛ بنابراین قرار گذاشتیم، حالا که با دکتر­های زیادی مشورت کردیم، یک بار هم با ایشان صحبت کنیم. فروردین­ماه سال 95، خدمت ایشان رفتیم. دکتر مه­منش بسیار خوش­اخلاق و خوش­برخورد است. همین باعث شد که به خوبی به همسرم روحیه بدهد و توضیح داد که این مشکل قلبی، از ساده­ترین مشکلات است و عمل مورد نظر هم بسیار ساده است. اما ایشان دکتر منوچهر حکمت را برای انجام عمل معرفی کرد و گفت فقط خود ایشان انجا بدهد. نامه معرفی به دکتر حکمت را صادر کرد. از دکتر حکمت وقت گرفتم و مدارک علی را بردم. حدود یک یا دو ساعت در نوبت ایستادم. وارد که شدم، دکتر گفتند که باید خود بچه اینجا باشد و بدون حضورش نمی­توانم حرفی بزنم. من کمی دلخور شدم و گفتم دکتر­های دیگر با دیدن مدارک، کار را انجام دادند، گفت من نمی­توانم این کار را بکنم. چون معاینه نکرده بود، به منشی گفت هزینه ویزیت را پس بدهد. مطب دکتر حکمت، بسیار شلوغ است و مریض­هایی از همه رده­های سنی دارد. دوباره وقت گرفتیم و با همسر و خانمم رفتیم. مدارک و علی را دید و گفت مشکلی نیست و عمل را انجام می­دهم. اگر بخواهید بیمارستان دولتی باشد، بیمارستان مدرس و اگر خصوصی، پارس. درباره هزینه صحبت شد و ایشان درباره بیما پرسید، بیمه ما برای عمل قلب، 10 میلیون تومان می­داد. دکتر گفت با این وصف، هزینه زیادی بر شما متحمل میشه، در صورتی­که از نظر من تفاوت زیادی بین بیمارستان خصوصی و دولتی نیست. بنابراین تصمیم ما بر این شد که عمل در بیمارستان مدرس انجام بشه. اما از دکتر خواستیم که معرفی­نامه برای هر دو بیمارستان را صادر کند تا اگر تصمیم ما بر بیمارستان پارس شد، دیگر نیازی نباشد دوباره به مطب دکتر بیاییم. برای عمل در بیمارستان پارس، باید حدود دو تا سه ماه منتظر می­ماندیم. یک روز رفتیم بیمارستان را دیدیم و همسرم با مادر بچه­هایی که در بخش قلب بودند، صحبت کرد. ظاهرا مشکلات زیادی وجود داشت. بعد از دو ماه در نوبت ماندن، طرف به بیمارستان آمد بود و فقط یک هفته در آنجا منتظر شده بود تا نوبت به او برسد. یکی­شان سالم آمده بود آنجا و سرما خورده و تب کرده و حالا چندین روز هست که منتظرند تا تبش خوب بشه و عمل بشه. اما یکی از پرستار­های بخش جراحی قلب اطفال می­گفت، اینجا همه چیز خوبه، من خودم در بیمارستان خصوصی هم هستم، هیچ فرقی با هم ندارند. چرا باید الکی پول بدهید. و اینکه من از این حرفهان سودی نمی برم./ بنابراین برایند این حرف ها ما را تا حدودی گیج کرد. از یک طرف مشکلاتی را به چشم دیدیم و از طرف دکتر حکمت و پرستارها می گفتند که بیمارستان دولتی هم خوبه و خیلی فرقی با خصوصی نداره.

بنابرانی ما یک وقتی را از بیمارستان مدرس برای عمل گرفتیم، که فکر می کنم برای دو یه سه ماه بعد از زمانی که تماس گرفتیم وقت دادند. در این مدت باز هم بررسی هایی را انجام دادیم و در نهایت نظرمان عوض شد و تصمیم گرفتیم، عمل در بیمارستان خصوصی پارس انجام بشه. بنابراین، بعد از تصمیم دوباره رفتیم پیش دکتر حکمت و ایشان نامه عمل در بیمارستان پارس را برای یک هفته بعد نوشتند.

خودِ عمل و نگهداری های بعدش داستان مستقلی داره که انشالله در یادداشت مستقلی خواهم نوشت.