امشب دلم پر از غمه،برا همه چی،برا تموم ۳۰سالی که گذشت ،بسختی گذشت..با درد و رنج گذشت اما آثارش موند...
برا دوران نوجوانیم که سرشااار از استرس بود.برا جوانی که پُر از نشدن و نشدن و نشدن بود.انقدددد غمگینم که هبچ واژه یی نمیتونه حق مطلب رو ادا کنه.ولی خدایا حق من خیلی بیشتر از این زندگی بود.
میفهمم..
بعضی وقتا چنان غمی میاد سراغ آدم که هیچی حالش و خوب نمیکنه.
میدونم، باید تظاهر کنی به خوب بودن. هیچکاری نمیشه کرد فقط باید صبر کرد تا سپری بشه.
ولی ۳۰ سال سنی نیست. در واقع ۲۰ سالته، چون ۱۰ سال اولو که آدم بچه بوده و هیچ حق انتخابی نداشته. هدفهای جدید مشخص کن. مهارت یاد بگیر و برو جلو
من پیشرفت کردم مثه قبلا نیستم همه چی فرق کرده.خیلی چیزا درست شده اما من حالم هیچوقت خوب نمیشه.از بیرون یه آدم شادو پر انرژی م که بادوستای صمیمیم میتونم ده ساعت بگم و بخندم درحالیکه تو دلم همون لحظه پر ازغمه.احساس زیادی بوذن میکنم.احساس میکنم به هیچ جا تعلق ندارم.
خیلی خوبه که با وجود این دردها پیشرفت کردی و دستاورد داشتی.
کلا احساس کنترلش دست آدم نیست. ولی اختیار بدنمون و عضلاتمون و داریم. کارای مختلف و خوشحال کننده رو انجام بده بعد مدتی میبینی احساست هم کم کم باهات راه میاد.
