به هر سو روی آرم به جز غم، سراسر حسرت و رنج نشسته
صدایِ شادی از دنیایِ من دور، سکوتم در گلویم سخت بسته
چه سودی دارم از فردا، که هر روز، برایم چو یک سدِ بسته
دریغا عمرِ من در غصّه طی شد، جوانی رفته و پیری هم که خسته
به هر کس دل سپردم، زخمم زده باز، گمانم قلب من بازم شکسته
ولیکن در دلِ این ظلمت و درد، هنوزم در دلم شعله ی کوچک نشسته
علی را دل شکسته از غمِ تو، ببخشا گر که شعرم شد شکسته
علی را دل شکسته س از غمه تو
ببخشا که زسس شعرم گشتی خسته
دوری ز تو افتاد که این رسم جفا بود
تقصیر دل ماست که او دل به شما بود
ای لالهٔ رخسار که از دوریات افسرد
هر روز دلم زخمی و هر شام بلا بود
بیمار غم هجرم و دردم فزون آمد
جز وصل توام هیچ طبیبی دوا بود
ای سرو قد رعنا، که دل از مهر تو لرزید
صبرم به سر آمد و این صبر، خطا بود
ما را چه گنه بود که دل بسته به رویت؟
آن روز که دیدیم تو را روز جزا بود
گر من ز جفا سازم و گر نالهٔ مستان
آیینهام از اشک تو پر از گرد و غبار بود
سعدیا نظری کن که دگر طاقت ندارم
این حال خرابم ز غم آنکه بیوفا بود
