شما جای این خانم باشین باز میرین سراغ بچه تون یا نه و چرا

بچه ها متفاوتن 

بچه شما خدا رو شکر دیدن و بغل مامانش و آرامش کنار خونواده اش واسش عقده نشده،حسرت خونواده های دیگه رو نکشیده

ولی بچه این خانوم تموم تلخی ها رو چشیده روحش آسیب دیده،قلبش شکسته،از لحاظ روحی تحت فشار قرار گرفته

حسرت مادر داشته،مادری ک واسش مادری نکرده،واسش تلاش نکرده 

انتظار نداشته باشید با بچه خودتون مقایسه اش کنید

مث اینه ما روحیه بچه های غزه رو با بچه های آمریکا مقایسه کنیم 

این بچه تموم کودکیش توو بحران نبود مادرشه و چ آسیب هایی ک تا الان ندیده

ببین از جانب هردو نگاه کنی هردو حق دارن

ولی خب مادر میتونست تلاش بیشتری کنه من نمیدونم مادر چیکار کرده. ولی طبق این پیام ها انگار کلا سه سال ول کرده رفته بعد از سه سال یهو یادش افتاده یه بچه ای داره یا همون ۲ تا ۷ سالگی یعنی ۵ سال دوباره همینطور 

با مشاور مشورت کنید بهتون راهکار میده. یه محیطی درست میکنه که با بچتون تنها باشید بتونید احساسات در میون بگذارید 

خب بچه حق داره نخادش بخصوص ك بعدش رفته باشه پي خوشي خودش زندگي جديد و بچه دار شدن…

ما يكي رو داشتيم اصلا سراغ مادرش نرفت فقط از مادرش استفاده كرد برا معافيت سربازي مادره هم خوشحال شده بود فكر ميكرد پسرش اومده سراغش ميتونه اين بچه رو بچاپه ازش پول بگيره ولي پسره بعد از دريافت معافيت سربازي حتي يكبار هم نرفت سراغ مادرش هيچ حسي بهش نداشت فهميده بود ميخاد اويزونش بشه واسه پول

نه

چون معتقدین از همون اول واسه داشتنتون تلاشی نکرده؟

پسره حق داشت چون اون زمانی ک ب مادر نیاز داشت مامان بالای سرش نبود

پس حس مادری خودش چی؟

اره خب بچه ها كاري ندارن چرا طلاق گرفتن 

شیدا باید همون اول که خانواده شوهرش نذاشتن بچه رو ببینه شکایات می کرد 

جای این خانم نبودم

و نمیتونم نظر بدم

مادر و پسر عین هم بودنا.

جفتشون برا سو استفاده همو میخواستن

تلاشی که باید میکرده نکرده دیگه اونم همینجور یکی دوبار اومده بعدم بیخیال شده دقیقا مثه همین شرایط 

ما یه مورد این چنینی داشتیم پدرشون فوت شد خانواده شوهر به زور بچه ها رو از مادر گرفتن و گفتن ازدواج می‌کنی باید بچه ها رو بدی اینطوری بیشتر بهشون آسیب میزنی بچه ها رو به زور ازش گرفتن ، دو تا بچه ها روی تخم چشم فامیل پدری بزرگ شدن 

ولی حسرت و عقده و آسیب هایی که این طرد شدگی براشون به وجود آورد حل نشدنی باقی موند سالها تراپی سالها درمان هیچ اثری نداره چرا ؟ چون مادره گذاشته گذاشته موقع ازدواج شون سر و کله ش پیدا شده 

در حالیکه واقعیت چیه ؟ مادره هشت سال بعد فوت شوهرش ازدواج نکرد و فقط گریه کرده بود از رنج دوری بچه هاش ولی هیچ اقدام جدی و درستی نکرد که نشون بده واقعا بچه هاش رو دوست داره و میخواد شون و براشون تلاش می‌کنه 

اون مادر خیلی راحت می‌تونه به زندگیش ادامه بده و دخترش رو نادیده بگیره و فکر کنه وجود ندارن ، ولی این بچه ها هستن که تا آخر عمر رنج رو به دوش میکشن و اختلالات روانی میگیرن 

واقعیت اینه که مادره خودشو راحت کرده دیده بهش پرخاش میشه ول کرده داره زندگی شو می‌کنه در حالیکه نقش خودشو نادیده گرفته که چی کار میتونست بکنه که اینطوری پیش نیاد 

باید صد خودشو بذاره 

تلاشی نکرده ولی به نظرم تو قتلگاه هم که نبوده میتونست شرایطی رو که داشته به خاطر بچه اش دو سال دیگه تحمل میکرد که حداقل بچه از آب و گل در بیاد...