مثل همیشه عادت کردم به بی توجهی ها
از بچگی عادت کردم به فقر و خشم والدین و سرخوردگی و دعوا و تنبیه
💔😔الان یه لحظه فقط از ذهنم خطور کرد
برای خودم حمد و توحید خوندم که اروم شم یادم اومد انگار دارم فاتحه خودم رو خوندم💔💔یهو به خودتون میاین میبینی خیلی وقته مردین💔نزارین دل مرده بشین هر کی حتی خونوادتون خواستن کوچیک ترین ظلم رو بهتونن کنن چنان برخورد کنین که درس عبرت شه برا بقیه
چه حرف خوبی موافقم
هعی خودم دلم شکسته ست ولی چهکنم
میخوای حالت خوب بشه ؟
من کسی ک باعث بشه خودمو بی ارزش بدونم رو حذف میکنم حتی نور چشمم باشه
هیییی خدااا
لطفا بیا تاپیک آخرمو کمکم کن
یه ادمایی اینقدر میشکننت ک خودتم گم.میکنی دیگه خودتم در عین بی گناهی و مظلومیت مدام خودتو سرزنش میکنی و حرفایی ک ادنا بهت گفتنو مدام تو ذهنت تکرار میکنی و خودتو مقصر میدونی چون خودتو گم.کردی فقط محتاج و دنبال لحظه ای ارامشی ک ازش دور موندی
چاره ای به غیر از عادت داریم
معلومه که نه
من الان تو ۲۴ سالگی به مرحله ای رسیدم که یک ثانیه سکوت و تنهایی برام مساوی با انفجار صدا ها و فکر های تو مغزم
مجبورم خودم رو مشغول کنم و اصلا لای صفحه های زندگیم رو برندارم چون خیلی مزخرفه
