شدم سر بار همه و هیچکس از وجودم خوشحال نیست

می‌دونم از بی عرضگی منه که ۲۱ سالمه و هیچ درآمدی ندارم رشته خوب و تاپی هم قبول نشدم و درنهایت رفتم آزاد 

چون قبلش باهوش بودم و خیلی درسخون وقتی چندسال پشت کنکور بودم و سر مشکلات و بیماری های خودم مثل افسردگی و مشکلاتم با خانوادم و تنبلی خودم درس نخوندم و نتیجه نگرفتم همه با خاک یکسانم کردن 

از کوچیک گرفته تا بزرگ 

شدم نقل مجالس همه و بابامم بال و پر میداد می‌گفت اره این دختر بود هیچی نشد 

الان همه جا همه یجوری باهام برخورد میکنن که دلم میخواد بمیرم 

بچهاشونو تو سرم میزنن 

حتی مامانمم که به ظاهر حمایتم میکرد امروز گفت تو یه آدم بی کار و بی عاری که هیچی نیستی 

باید برم خوابگاه چندروز دیگه ولی هیچکس براش مهم نیست 

حتی هنوز اتاق هم گیرم نیومده و برای هیچکدوم از خانوادم مهم نیست 

یجوری باهام حرف میزنن یجوری خوردم میکنن دلم میخواد بمیرم ، دیگه هیچکس آدم حسابم نمیکنه نه دوست نه آشنا 

شاید باورتون نشه ولی روزی ده بار خودمو سیلی میزنم تا از دهن یا بینیم خون بیاد ، رسما خود آزاری گرفتم 

نه میتونم و میذارن برم سرکار نه هیچی 

من خودم بدتر از همه ناراحت سرنوشتمم که این شد ولی خانواده ای که دارن و حمایت نمی‌کنن بدتر عذابم میدن

حالم از خودم بهم میخوره 

زنده بودنم هیچ ارزشی نداره دیگه