اینکه مثلا پدر خانواده باحوله بچرخه تو خونه
اون یکی بره بگه سایت ازدواج برو اسمتو بزن سیستم
تا غذا میخوره هنوز وسط غذاشه بگن پاشو ظرفای غذاتو بشور
یعنی واقعاااا خرونه و نفرت انگیزه
حالا من میفهمم واقعا از قصد بوده
من بنده خدا قبلا خجالت میکشیدم یه دوره اعتصاب غذا کرده بودم
با حوله بودن پدر چه ایرادی داره؟؟
چقدر سعی کردم بی فکر و بی منطق فقط برم یه جا یه نونو یه سقف باشه منت نکشم و بدتر شد😐 چقدر واقعا. ظالمن
تازه آقا میگفت نه خواستگار ثروتمنددددد گفتم باشه 😂😂😂😂
دیگه انقدر جری شده بود انگار من مستاجرم می اومد خونه میگفت برنامه ات چیه کی میری 😂😂😂😂😂 والا خودمو دویال آواره خارج کشور کردم خودمو به فنا دادم باز برگشتم همون آشو کاسه😂😂😂خیلی متنفری شوهرم میدادی زودتر و توقعتو از خوایتگار ثروتمند کم میکردی برا من ثروتمند نمیاد😂😂😂طمع این مردو بدبخت کرد. منم دیگه جز درس تازه اگه بشه ازم برنمیاد ذره ای هم عذاب وجدان ندارم
اینجا مینویسم چون رو دلم زیادی میکنه
مثلا این مرد ۵۸،۹ ساله که ساعت ۹ صبح پا میشه وقتی بیدار میشه دسشویی نمیره صورتشو نمیشوره فقط لا سرعت جت میدوئه دم سینک ظرفشویی ظرفایی که برا سحرم گذاشتمو جمع کنه بذاره یه گوشه یعنی امیدو آرزو و تموم خواسته ی حقیرانش از زندگی اینه . من حقیقت خیلی سعی کردم از خونه برم ولی نشد برگشتم و وقتیم خیلی دور رفتم از رنجی که کشیدم ۹نازمو با تموم آتوآشغالام برگردوندم . نمیدونم چیشد که نشد. ولی تصمیم گرفتم دورازدواجو خط بکشم چون دیدم که ازدواج چقدرررر حامی لازم داره چقدررررر سیاست میخواد ومن نمیخوام که این دوتا آدم دخالت کنن و چون حمایتاشون به درد عمشون میخوره:) من متهمم به ازدواج نکردن و برا کار نکردن و درس نخوندن، میخونم کارم میکنم ولی چون سال کنکورمو گند زد, چون منو افسرده ی عالم کرد ، باید بمونم جلو چشمش، آینه ی دقش بشم چون خودش خواست و من ذره ای عذاب وجدان ندارم. اگه بشه میرم ، با کله میرم ولی فعلا نمیتونم :) مادرمو جیگرگوشمو کرده آنتن و از پیری و تنهاییش میترسونتش،که پرتت میکنم کنارخواهر تنها و دیوونتت . خب این مادرم دیگه بهم محبت هم نمیکنه. شده مثل مادر بابک خرمدین.واقعا نمینوشتم‌پاره میشدم
من حدودا درست بگم از دوم راهنمایی که بشه گفت۱۳ سال تا حالا که ۳۱ سالمه وجودم دو تیکه شده. تنفر از این آدم و تیکه بعدی چطور برم از خونه. داره کم کم ۲۰ سال میشه که من شدیدا اسیرشم و شدیدا خواستم برم و هربار نذاشت با پول و با تحقیر سرکوبم کرد. حتی حاضر شدم شرایط آشنایی با بیخود ترین آدما که اصلا امیدی نداشتم بهشون رو قبول کنم و نتونستم ادامه بدم.به هزار کار دست زدم که ازشون متنفر بودم ولی تنها چیزی که مثل چسب کنه ی وجودم بود این آدم بود. بعید میدونم قبل منو مامانم بمیره ولی اگه بمیره من احتمالا از شوک چند روز هیچی نگم! شاید ملکه ی عذابم اگه یهویی بره اولش برم تو حیرت که مگه میشه جور دیگم زندگی کرد؟ احتمالا همینه که ناباورانه نگاه میکنم میگم عجیبه زندگی میتونه بهترم باشه! وقتی دشمن از خونت نداری میگی دشمن هم خون ندارم! این یه دلگرمیه.
