37 سالمه و مجردم. همه ی خواستگارام سنتی هستن چون خودمونم سنتی و مذهبی هستیم. 90 درصدشون قصد جدی برای ازدواج ندارن و به خاطر خانواده پا پیش گذاشتن. واسه همینم سر چیزای الکی به هم میزنن. اما دیگه خسته شدم. تا میام دل ببندم به هم میخوره. انگار براشون سرگرمیه. با خودم میگم دیگه خواستگار قبول نکنم اما میترسم سنم بره بالاتر و پشیمون بشم. از طرفی واقعا نیاز به کسی دارم که دوسش داشته باشم و اونم متقابلا دوسم داشته باشه. اصلا نمیتونم تصمیم بگیرم.
یعنی چه تصمیمی بگیرید؟
حق داری سخته ببین باید کوتاه بیان دو طرف مثلا عروسی و یا رضایت تمام خانواده ی دو طرف ممکن نیست.مثلا مامان پسر راضیه خواهرش راضی نیست مهم نیست چون اصل پدر و مادر دو طرف اند در رضایت حتی درباره ی عروس مثلا بابا راضیه داداشش راضی نیست نباید اهمیت داد
البته تحقیق لازمه
عروسی ام ساده باشه که جر وبحثی نشه
من که حتی یه دونه هم نداشتم خدایا این چه حکمتیه
دیشب یه تاپیکی داشتن میگفتن زنای هرزه و کثیف میرن گوشت انسان میبرن از تو قبر دعامینویسن روش تا اون ادم همیشه بدبخت بمونه. گفتم و خداست که برهمه چیز تواناست و باطل کننده تمام سحروجادوها
عزیزم تعدادش مهم نیست که. اطرافیان من اکثرا با اولین خواستگاراشون ازدواج کردن و خیلی هم خوشبخت شدن. من سر همین خواستگار اومدن ضربه های بدی توی زندگیم خوردم. از افسردگی گرفته تا مشکلات کاری و تحصیلی. چون ذهن آدم درگیر میشه و بعد روند عادی زندگی مختل میشه. دعا میکنم اونی که خیره سر راهت قرار بگیره.
معرف سراغ دارید عزیزم؟
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز