يه شرح کلی ميدم هرکس تجربه داره کمکم کنه.
من 28 سالمه يه دختر 4 ساله دارم. از بچگی شم تقریبا نق نقو بود ولی در کل فهمیده ست و هرچي بگي قبول میکنه تقریبا.
يه مدت عالی بود ینی واقعا هیچ مشکلی نداشتیم با هم مخصوصا بهار و تابستون که بیرون زیاد ميبردمش.
الان که اکثرا خونه ايم خیلی اذيتم میکنه.
کلا لج باز شده شدیدا هرکاری بگي نکن دقیقا برعکس شو انجام ميده.
منم واقعا دوس ندارم دعواش کنم ولی از قصد عصبی م میکنه دعواش کنم😢 من میمونم و عذاب وجدان و بعدش آروم ميشه
ینی زبون خوش جدیدا نمیفهمه حتما باید دعواش کنم.
جایی میریم ميگه لباس نميپوشم برگردیم.
واسه هر چیز کوچیکی جنجال به پا میکنه مثلا من يه عروسکش و جابه جا کنم کلی گریه و غش و ضعف چرا دست زدی میزازمم سر جاش ميگه اينجوري نبود😒
یا مثلا همش خونه رو به هم میریزه قبلش ميگم بايد خودت جمع کنی ميگه باشه، آخرش هرچي ميگم جمع کنم نمیکنه و من عصبی میشم از شلوغی و مجیورم با دعوا و رشوه کارم و راه بندازم.
اخلاق ديگه اش خجالتی بودنش ه، ینی وقتی يه جایی میریم همش به من چسبیده و اینکه کسی خدانکنه نگاش کنه ديگه تمومه ديگه خودش و مچاله میکنه تو من، ولی یخش باز شه ديگه ميره تقریبا
ولی در کل بیشتر به خودم چسبیده
تو پارکم همش ميگه نزدیکم باش.
اینم بگم من شهر غریبه م و فقط. مادر شوهرم این شهره که عمه م هست.
ولی مريضه و زیاد نميتونم برم بزارمش به خاطر همین پیش خودمه و مادر و دختریم.
راه حل عملی که کسی اجرا کرده باشه ميخوام واسه این رفتاراش.
تیوری و روان شناسی زیاد خوندم تقریبا.
ببخشید طولانی شد😊
