۱ اردیبهشت ۱۴۰۳
اردیبهشت بود ، هنوز هوا کمی رو به سردی می رفت همه امور جهان مثل قبل جریان داشت دانش آموزان دبیرستانی که گویی تازه به بلوغ رسیده بودند، با مانتوهای سورمه ای و موهای مشکی چتری در حیاط مدرسه بدو بدو و جیغ و فریاد کنان ، شیطنت می کردند مدیر مدرسه شبیه به مدیرهای دهه ی شصت با صدای شبیه به آواز قناری ، جیغ جیغ کنان به بچه ها تذکر می داد،
من ولی گویی از جهان دیگری مات و مبهوت و ربات گونه به ناگاه در میان این همه چیز عادی، پرتاب شده و در حیاط وسط دانش آموزان گیج و منگ راه می رفتم و در حالی که خودم ، خودم را به جا نمی آوردم ، گاه گاه دانش آموزی به سمتم می آمد و با لبخند شیرین و ریزی خودش را لوس می کردو می‌پرسید: خانم شما معلم...... جدید ما هستید؟ وااااای چه قدر خشکلید شما.... و ریز ریز می‌خندید و دلبری می کرد ، من هم به نشانه احترام تبسمی تصنعی به لبهای خشکیده ام می آوردم و در ذهنم از خود میپرسیدم راستی اینجا کجاست؟ من چه قدر اینجا غریبم، اردیبهشت هم مگر معلم جدید می‌آورند؟
اردیبهشت از بچگی برایم همانند تشابه اسمی اش با بهشت ، و حال و هوای خنک و رنگ و روی سرسبز درختانش، تجسمی از بهشت بود ،مملو از آرامش و بهترین زمان برای غرق شدن در لذت آرزوهای دور و دراز و دست نیافتنی و خیال‌بافی برای آینده ...
اما امسال با همیشه فرق می کرد....
این عجیبترین اردیبهشت زندگی ام بود چنان شوکی به من وارد شده بود که حتی توان ناراحتی نداشتم ، گویی بدنم به لحاظ فیزیولوژی و برای حفظ هموستازی اش صلاح دانسته بود که خودش را به نفهمی، به انکار وقایع و حذف حافظه و خاطرات ناخوشایند به وقوع پیوسته و در واقع به کوچه علی چپ بزد ، نه گریه می کردم نه می خندیدم حرفهای دیگران در گوشم چون وز وز مگسان می‌نمود گاه دلهره ای تهوع آور وجودم را مثل یک طوفان فرا می گرفت ، ترجیح می دادم باور نکنم آینده و زندگی ای که آن همه رویش حساب باز کرده بودم اینچنین بی رحمانه به ناگاه مرا به بدترین شکل ممکن و به جرمی ناحق، سخت به زمین زده.
حس می کردم تنها در طی چند ماه گذشته به یکباره از سن بیست و هفت هشت سالگی به سن چهل و هشت نه سالگی ترفیع رتبه یافته ام و رنگ موهایم با ترکیب یک در میان سفید و سیاه، هایلایت خدایی شده...
