یه زمانی آدمی بودم که دور پر دوست بود. از دوستای نزدیک بگیر تا اون دور دورا. حالا با اون غریبه تر ها که اوکیم اما دوست های نزدیکی که انتخاب کرده بودم، واقعا دوست های بدی بودن.
هی خودمو راضی میکردم درست میشن، هی میگفتم آدم خوبین، هی بهشون فرصت میدادم، هی میبخشیدمشون. اما از موقعی که همشون رو دونه به دونه از زندگیم پاک کردم، الان آرامش واقعی رو دارم احساس میکنم.
احساسات و زمانی که برای اونا میزاشتم رو برای خودم میزارم. دیگه کسی نیست فکرمو درگیر کنه یا ناراحتم کنه یا پرو و طلبکار هم باشه.
فکر نمیکردم واقعا رها کردن آدمای تاکسیک اینقدر لذت بخش باشه. حالا رابطه دوستیم رو با اونایی که صمیمیت خیلی کمی دارم حفظ کردم و اجازه نمیدم از خط قرمزم عبور کنند که مثل قبل اذیت بشم.
این پست یه نشونه هست برات. که اگه تو یه رابطه ای اذیت میشی، ولش کن باباااااا!
