امروز داشتم فکر میکردم که من انگار برای بقیه نامرئیام.
همیشه همین بود، توی مدرسه، توی کارشناسی، توی ارشد، توی محل کار...
همه جا و همه جا انگار روح بودم.
همیشه سر کلاس وقتی حرف میزدم کسی ساکت نمیشد ببینه چی میگم. با اینکه حرفام منطقی بود.
یا توی جمعای دوستانه همیشه حرفام قطع میشه. هیچ وقت به حرفام اهمیتی داده نمیشه.
تا یه تایمی برای اینکه بهم توجه کنن نمک زیاد میریختم ولی خب بعدها متوجه شدم این یه مکانیسم دفاعیه و از بعد اون خیلی خیلی ساکت شدم.
توی این دنیا تنها و تنها یه نفر بود که بهم اهمیت میداد که اونم ولم کرد😞