سلام. خیلی ناراحتم. اصلا خوابم نمیبره. تقصیر هر دو بود، ولی من از همسرم انتظار صبوری داشتم. بچه هام ترسیده بودن، ولی متأسفانه هر دو به شدت لجبازن و هرچی به هرکدوم میگفتم برین تو واحد خودتون گوش نمیدادن و جواب هم رو میدادن، هی اوضاع بدتر شد و بی احترامی ها بیشتر.
دیگه اینقدر عصر جیغ زدم تا مادرشوهرم رفتن تو واحد خودشون و همسرم اومد تو خونه. گلوم هنوز داره میسوزه.
بهتره دخالت نکنی چیزی هم نگی خودشون میدونن والسلام
چ عروس دلسوزی دمت گرم
دخالت نکن اول و آخر عاشق همن مادر و پسر
دعوا هم سر این شروع شد که بچه ی کوچکم داشت به بزرگتره زور میگفت که باید فلان وسیله تو بدی برای من باشه. بزرگه قبول نمیکرد. میگفت مال خودمه. مادر شوهرم بزرگه رو دعوا کرد که باید بههش بدی و بحث شد.
فقط بچه هارو دور میکردی
سر چی چیکار میکردن مگه جیغ میزدی؟
دعوای چی بود؟ گفتی بلایک
دخالت نکن اصلا
من یبار شوهرم ب مامانش به شوخی ی همچین جمله ای گفت:تو مردی من فلان کار میکنم...من گفتم ا سامان زشته این چ حرفیه دور از جون مامان...مادرشوهرم برگشت گفت شوخی پسر مادری بود تو دخالت نکن....لااااال شدم ولی یاد گرفتم دیک دخالت نکنم
اوف تو چه بیکاری من بودم تو دلم الان عروسی بود
به بچه هات بگو دعوا به شما مرتبط نبود و اینا مشکل شون به خودشون مربوط بود اگر سنشون بیشتره بگو این مسأله فقط یه بهانه بود که دعوای خودشون بزنه بیرون وگرنه ربطی به شما نداشت
تنها کاری که الان باید بکنی اینه که بچه ها رو از مهلکه آسیب روانی دور کنی
چون بچه های زیر ۱۲ سال در اولین وهله خودشون رو مقصر همه چیز میدونن و می‌تونه گره روانی ایجاد کنه براشون این موضوع براشون اگر حلش نکنی
