سلام
کسی هست از صحبت کردن حضوری رو رو در رو (نه برای خرید و برخورد های روزانه) با غیر هم جنس استرس بگیره؟
و اینکه کسی هست وقتی تو ی جمعی وارد میشه ، مخصوصا اگه بخواد صحبت کنه (مخصوصا جمع های سنگین و رسمی) خیلی استرس بگیره طوری که قلبش بیاد تو دهنش؟
نمیدونم چطور بگم، من شاید هیچ کسی باورش نشه، حتی دوست های صمیمی ام نمیدونن، من وقتی وارد جمعی میشم، که بخوام مخاطب اون جمع قرار بگیرم، خیلی اذیت میشم، قلبم میاد تو دهنم،و اصلا تمرکز نمیتونم بگیرم روی حرفهام، قیافم اصلا نشون نمیده اینطوری باشم، ولی از نوجوونی تا الان با منه این حس لعنتی، واقعا نمیتونم توصیف کنم، مخصوصا اگه ی خانم تو جمع یا مفرد،حضور داشته باشه، مثلا حتی تو آسانسور اگه با ی خانم تنها باشم، خیلی مغذبم و هول میشم، خیلی مسائل هست که نمیتونم اینجا بگم.
اینم بگم که این حالت، شدت و ضعف داره،و ی مدت خوبم (یعنی بهتر) ی مدت خیلی ناجورم، مثلا خیلی دوست ندارم تو مهمونی ها باشم، چون میترسم همه توجهشون به من بره، یا کنفرانس دادن .. حتی اینو به کسی نگفتم که من برای همین کنفرانس ها ، ارشد نگرفتم، یا خیلی از موقعیت های شغلی رو از دست دادم، آدم افسرده ای نیستم، یعنی دلم میخواد تو جمع باشم، ولی این ترس لعنتی همیشه منو سوزونده.
گاهی واقعا انقدر خودمو سرزنش میکنم که اشک به چشم هام میاد، نمیدونم چی شد که امشب اینها رو اینجا گفتم، ولی واقعا کم آوردم، مثل امروز که تو جلسه کاری ، وقتی نوبت صحبت کردن من رسید، انقدر حول شدم که نفهمیدم چی گفتم و خیلی حرفهایی که تو ذهنم بود رو یادم رفت، ی جا که چند ثانیه صدام در نمیومد...
شاید باورش سخت باشه،برای خیلی ها که منو میشناسند تو همین محیط مجازی و چه برسه به اونهایی که اطراف من هستند...
دلم میخواست،پر رو بودم، همیشه تو زنگی من گذشت کردم، همیشه میبینم، دوستام که اهل دوستی با جنس مخالف و رد شدن از خط قرمز های این دوستی ها و مشروب و کارهای دیگه هستند، خیلی راحت تر تو جمع حرف میزنن و موفق ترند تو روابط اجتماعیشون.
میدونم بعد 31 سال دیگه نمیتونم تغییر کنم، ولی دلم میخواد این حس از من دور بشه، نه هفته ای نه ماهی، برای همیشه...
ممنونم که به حرفهام گوش دادین
فضای مجازی تنها جاییه که این حس رو ندارم
وگرنه همین ها رو برای یک خانم به صورت رو در رو خیلی خیلی سخت بود گفتن، چه برسه به محیطی مثل اینجا...
ببخشید اگه چشمهاتون رو خسته کردم، فقط خواستم دنبال ی حس مشترک باشم، البته شاید...
