رنگ سال گذشته را دارد،همه ی لحظه های امسالم سیصد و شصت و پنج حسرت را،همچنان می کشم به دنبالم قهوه ات را بنوش و باور کن من به فنجان تو نمی گنجم دیده ام در جهان نما چشمی، که به تکرار می کشد فالم )): یک نفر از غبار می آید ))! مژده ی تازه ی تو تکراری ست یک نفر از غبار آمد و زد، زخم های همیشه بر بالم ** باز در جمع تازه ی اضداد، حال و روزی نگفتنی دارم هم نمی دانم از چه می خندم! هم نمی دانم از چه می نالم راستی در هوای شرجی هم، دیدن دوستان تماشایی ست به غریبی قسم نمی دانم چه بگویم جز این که خوشحالم دوستانی عمیق آمده اند، چهره هایی که غرق شان شده ام میوه های رسیده ای که هنوز، من به باغ کمال شان کالم ** آه ... چندی ست شعرهایم را،جز برای خودم نمی خوانم شاید از بس صدای شان زده ام،دوست دارند دوستان لالم
زیبا بود در سینه دلم گم شده تهمت به که بندم غیر از تو در این خانه کسی جای ندارد
وای چقد خانمهای اینجا بی احساسن. یعنی هیشکی اهل شعر نیست؟
هر چه دادم به او حلالش باد غیر از آن دل که مفت بخشیدم دل من کودکی سبکسر بود خود ندانم چگونه رامش کرد او که میگفت دوستت دارم پس چرا زهر غم به جامش کرد
مثل اینکه تاپیک های جنجالی آخرشبی بیشتر طرفدار داره!
ز آن نامه ای که دادی و زان شکوه های تلخ تا نیمه شب بیاد تو چشمم نخفته است ای مایه امید من ای تکیه گاه دور هرگز مرنج از آنچه به شعرم نهفته است شاید نبوده قدرت آنم که در سکوت احساس قلب کوچک خود را نهان کنم بگذار تا ترانه من رازگو شود بگذار آنچه را که نهفتم عیان کنم تا بر گذشته مینگرم عشق خویش را چون آفتاب گمشده می آورم به یاد می نالم از دلی که به خون غرقه گشته است این شعر غیر رنجش یارم به من چه داد این درد را چگونه توانم نهان کنم آندم که قلبم از تو بسختی رمیده است این شعر ها که روح ترا رنج داده است فریادهای یک دل محنت کشیده است گفتم قفس ولی چه بگویم که پیش از این آگاهی از دو رویی مردم مرا نبود دردا که این جهان فریبای نقشباز با جلوه و جلای خود آخر مرا ربود اکنون منم که خسته ز دام فریب و مکر بار دگر به کنج قفس رو نموده ام بگشای در که در همه دوران عمر خویش جز پشت میله های قفس خوش نبوده ام پای مرا دوباره به زنجیرها ببند تا فتنه و فریب ز جایم نیفکند تا دست آهنین هوسهای رنگ رنگ بندی دگر دوباره بپایم نیفکند
والا این آقای همسر اینقدر این رو زمزمه کرده یا هوار زده که منم زمزمه مبکنم دیشب دیدم وقت سحر شه زاده ای زرین کمر دیرام دیریم دی رام دیریم دیم دیم دیدیم دیم دی دی دیم میرفت و آتیش به دلم میزد نگاهش هر جاش رو که حفظم زمزمه مبکنم
جام می و خون دل،هر یک ب کسی دادند... در دایره ی قسمت،اوضاع چنین باشد.... حافظ
اول آنکس که گرفتار شدش من بودم... باعث گرمی بازار شدش من بودم...عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او...داده رسواییه من شهرت زیباییه او...بس که دادم همه جا شرح دلارایی او...شهر پر گشت ز غوغای تماشایی او...این جهان عاشق سرگشته فراوان دارد....کی سر برگ من بی سر و سامان دارد...
باید از سمت خدا معجزه نازل بشود.....تا دلم....باز دلم....باز دلم...دل بشود
دست از طلب برندارم تا کام من برآید یا جان رسد به جانان یا جان ز تن درآید
یک چشم من اندر غم دلدار گریست چشم دگرم حسود بود و نگریست چون روز وصال آمد آن را بستم گفتم نگریستی نباید نگریست
در دیده به جای خواب آب است مرا یا مولا دلم تنگ اومده. شیشه ی دلم آی خدا ریر سنگ اومده
تو آنی که در عالم آرزو تو را سالها جستجو کرده ام به هر چیز دلخواه طبع منی همانی که من آرزو کرده ام.........
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های 2 روز گذشته
داغ ترین های تاپیک های امروز
