چرا اونایی که خیلی با علاقه و اراده یچیز دنیایی مثل بدنسازی رو دنبال میکنن رو درک نمیکنم؟
یکی رو میشناسم که چند ساله میره باشگاه بدنسازی
بشینی باهاش چهار کلام حرف بزنی هم همش در مورد باشگاهش و رکوردهای جدیدش توی تمریناتش و پیشرفتاش و تغییر فرم بدنش برات میگه و با ذوقم تعریف میکنه.
میگه هر روز میره جلوی آینه تا ببینه چقد به هیکل ایده آلش نزدیک شده و بدنش طبق معیارهای جنس مخالف جذاب تر شده🙁
انواع مکمل ها و رژیم های غذایی که مربیش گفته رو با دقت و وسواس رعایت میکنه و خرج میکنه تا هیکلش مثل بدنسازا بشه ( چاق هم نیست که بگیم میخواد لاغر کنه فقط دنبال فرم جذاب تر گرفتنه)
ولی طرز فکر من اینه که ما قراره بمیریم و این بدنمونم که قراره بره زیر خاک و مورچه ها بخورنش مشخص هم نیست که تا کی فرصت داریم زنده باشیم، اونوقت چطور با چه اراده و انگیزه ای ینفر روز و شبش رو پای بدنسازی میذاره و هدف زندگیش رو رسیدن به یه جسم و کالبد فوق ایده آل قرار میده درحالیکه یچیز دنیایی هست و میتونه این اراده رو پای کارای دیگه ای بذاره مثل مهربونی و کمک به آدمای دیگه و دستگیری ازشون و کمتر کردن رنج و دردی که هم نوعاش میکشن.
میگم منکه خودم افسردگی دارم و اراده برا هیچکاری ندارم چه دنیایی چه معنوی، لاقل شما که بااراده ای ارادت رو پای کارای انسان دوستانه و معنوی هم بذار.
بنظرتون من زیادی افسردم یا اونا زیادی با اراده و شاد و بیخیالن ... ؟
