تاثیر ظروف بر سلامت انسان(ظروف سفالی):
به هر حال ظروف سفالی را می‌توان قدیمی‌ترین ظروف غذاخوری نامید ولی این قدمت باعث فراموشی آنها نشده است و هنوز هم به 2 شکل سنتی سفال و سرامیک استفاده می‌شوند......
سفالی که لعاب می‌خورد و مجدداً پخته میشود به سرامیک تبدیل میشود و امروزه این ظروف سرامیکی هستند که به‌عنوان ظروف غذاخوری استفاده می‌شوند و ظروف سفالی بیشتر جنبه تزئینی دارند، چون سفال اگر لعاب نداشته باشد چربی و رطوبت را پس می‌دهد. برای تهیه این ظروف معمولاً از خاک کائولن به‌عنوان ماده اولیه به همراه مقداری کاه و شن به‌عنوان چسب استفاده میشود.
اما کارشناسان هشدار می‌دهند در استفاده از ظروف سفالی و سرامیک باید از استفاده از ظروف آبی‌رنگ به‌عنوان ظروف غذاخوری پرهیز کرد چون این ظروف دارای ترکیبات سربی هستند و احتمال بروز مسمومیت غذایی را افزایش می‌دهند. از محاسن این ظروف می‌توان به سبک بودن آنها نسبت به چینی‌ها و همچنین قیمت کمترشان نسبت به ظروف چینی و کریستال اشاره کرد.
به هر حال ظروف سفالی را می‌توان قدیمی‌ترین ظروف غذاخوری نامید ولی این قدمت باعث فراموشی آنها نشده است و هنوز هم به 2 شکل سنتی سفال و سرامیک استفاده می‌شوند......
سفالی که لعاب می‌خورد و مجدداً پخته میشود به سرامیک تبدیل میشود و امروزه این ظروف سرامیکی هستند که به‌عنوان ظروف غذاخوری استفاده می‌شوند و ظروف سفالی بیشتر جنبه تزئینی دارند، چون سفال اگر لعاب نداشته باشد چربی و رطوبت را پس می‌دهد. برای تهیه این ظروف معمولاً از خاک کائولن به‌عنوان ماده اولیه به همراه مقداری کاه و شن به‌عنوان چسب استفاده میشود.
اما کارشناسان هشدار می‌دهند در استفاده از ظروف سفالی و سرامیک باید از استفاده از ظروف آبی‌رنگ به‌عنوان ظروف غذاخوری پرهیز کرد چون این ظروف دارای ترکیبات سربی هستند و احتمال بروز مسمومیت غذایی را افزایش می‌دهند. از محاسن این ظروف می‌توان به سبک بودن آنها نسبت به چینی‌ها و همچنین قیمت کمترشان نسبت به ظروف چینی و کریستال اشاره کرد.
تاثیر ظروف بر سلامت انسان(ظروف رویی یا روحی)
احتمالا وقتی از کسی می‌شنوید قابلمه روحی فکر می‌کنید اصل و نسب این قابلمه از روی است و طرف به اشتباه آن را روحی تلفظ میکند. اما در این مورد، شما هم اشتباه می‌کنید. این ظروف به‌طور عمده از جنس آلومینوم هستند و برای سلامت انسان هم ضرر دارند......
نگهداری مواد غذایی ترش اسیدی یا شور در ظروف آلومینومی یا طبخ غذا در این ظروف موجب خروج آلومینوم از ظرف و ورود آن به غذا میشود. یبوست، اختلالات گوارشی، پوکی استخوان و آلزایمر از مهم‌ترین عوارض ناشی از مصرف آلومینوم است.
نتایج یک تحقیق داخلی روی ظروف آلومینومی نشان می‌دهد که در اثر پخت غذا در این ظروف، یون‌هایی آزاد و به غذا اضافه می‌شوند که موجب بروز بیماری‌هایی مانند آلزایمر، راشیتیسم و عوارضی همچون غش، کم‌خونی مفرط و اختلال در هنگام راه‌رفتن میشود. بر پایه نتایج این تحقیق، هرچه مدت زمان پخت در این ظروف بیشتر شود میزان یون‌های آزاد شده نیز افزایش می‌یابد. همچنین استفاده از اسیدهای خوراکی مثل سرکه، آبلیمو و آبغوره در غذا موجب افزایش آزاد شدن یون‌ها میشود.
البته این خطرات فقط مخصوص ظرف آلومینومی نیست. کارشناسان همچنین معتقدند در طبخ غذا از ظروف مسی هم نباید استفاده کرد. نرم بودن فلز مس و ورود آن به غذا باعث میشود که در طولانی‌مدت فرد دچار مسمومیت شده و مس اضافی روی احشاء و اندام داخلی بدن اثرات سوئی بگذارد.
بعضی از کارشناسان عقیده دارند ظروف استیل بهترین نوع ظروف برای پخت غذا هستند و درصورت استفاده از ظروف مسی، باید این ظروف قلع‌اندود باشند. البته جذب آهن فلزی از طریق سامانه گوارش پایین است. اما همان اندازه آهنی که از این طریق وارد غذا میشود و جذب میشود، نکته مثبتی در استفاده از این ظروف به شمار می‌آید.
احتمالا وقتی از کسی می‌شنوید قابلمه روحی فکر می‌کنید اصل و نسب این قابلمه از روی است و طرف به اشتباه آن را روحی تلفظ میکند. اما در این مورد، شما هم اشتباه می‌کنید. این ظروف به‌طور عمده از جنس آلومینوم هستند و برای سلامت انسان هم ضرر دارند......
نگهداری مواد غذایی ترش اسیدی یا شور در ظروف آلومینومی یا طبخ غذا در این ظروف موجب خروج آلومینوم از ظرف و ورود آن به غذا میشود. یبوست، اختلالات گوارشی، پوکی استخوان و آلزایمر از مهم‌ترین عوارض ناشی از مصرف آلومینوم است.
نتایج یک تحقیق داخلی روی ظروف آلومینومی نشان می‌دهد که در اثر پخت غذا در این ظروف، یون‌هایی آزاد و به غذا اضافه می‌شوند که موجب بروز بیماری‌هایی مانند آلزایمر، راشیتیسم و عوارضی همچون غش، کم‌خونی مفرط و اختلال در هنگام راه‌رفتن میشود. بر پایه نتایج این تحقیق، هرچه مدت زمان پخت در این ظروف بیشتر شود میزان یون‌های آزاد شده نیز افزایش می‌یابد. همچنین استفاده از اسیدهای خوراکی مثل سرکه، آبلیمو و آبغوره در غذا موجب افزایش آزاد شدن یون‌ها میشود.
البته این خطرات فقط مخصوص ظرف آلومینومی نیست. کارشناسان همچنین معتقدند در طبخ غذا از ظروف مسی هم نباید استفاده کرد. نرم بودن فلز مس و ورود آن به غذا باعث میشود که در طولانی‌مدت فرد دچار مسمومیت شده و مس اضافی روی احشاء و اندام داخلی بدن اثرات سوئی بگذارد.
بعضی از کارشناسان عقیده دارند ظروف استیل بهترین نوع ظروف برای پخت غذا هستند و درصورت استفاده از ظروف مسی، باید این ظروف قلع‌اندود باشند. البته جذب آهن فلزی از طریق سامانه گوارش پایین است. اما همان اندازه آهنی که از این طریق وارد غذا میشود و جذب میشود، نکته مثبتی در استفاده از این ظروف به شمار می‌آید.
ببین برای منم همین پیش اومده بود دقیقا!!!
من از یکی از پزشکای دکترساینا ویزیت انلاین گرفتم از خونه و خیلییییی خوب بود. بیا اینم لینکش ایشالا که مشکلت حل میشه 
تاثیر ظروف بر سلامت انسان(ظروف چینی)
چینی‌ها بدون حرف و حدیث.........
ظروف چینی یکی از سالم‌ترین ظروف غذاخوری هستند که از نظر ایجاد مشکل برای سلامتی هیچ حرف و سخنی پشت سرشان شنیده نمی‌شود. این ظروف همان طور که از اسمشان پیداست اولین بار حدود 3تا4 هزار سال پیش در چین تولید شده‌اند. سابقه تولید صنعتی چینی در ایران هم به حدود 3 تا 4 سال پیش از انقلاب باز میگردد.
توجه به این مواد اولیه ساخت آن ها مشخص میکند که چینی‌ها یک نسبت خانوادگی هم با سرامیک‌ها دارند.
تفاوت عمده این دو جنس به درجه حرارت پخت آنها مربوط میشود. حداکثر درجه حرارت پخت سرامیک‌ها 1100 درجه است که البته درجه حرارت داخل این ظروف از این مقدار کمتر است.
همین مسئله باعث میشود که در داخل ظروف سرامیک خلل و فرج باقی بماند و این ظروف از چینی‌ها سبک‌تر شوند و جذب آب داشته باشند و البته به همین دلیل دوام آنها هم از چینی‌ها کمتر است. در مقابل، چینی‌ها در 1400 درجه پخت می‌شوند و به همین دلیل درجه حرارت داخل و بیرون آنها یکسان شده و سنگین‌تر و با دوام‌تر هستند.
چینی‌ها بر خلاف جنس‌هایی مانند بلور در تماس با غذای داغ زود داغ نمی‌شوند و همچنین با سرد و گرم شدن به راحتی نمی‌شکنند. همچنین این ظروف هیچگونه مواد سمی و مضری ندارند....
در تمام دنیا در مراسم تشریفاتی از ظروف چینی استفاده میشود، اما چینی‌ها انواع گوناگونی دارند. مثلاً چینی‌های ضخیم و بسیار مقاوم معمولاً در هتل‌ها استفاده می‌شوند و چینی کاغذی که نوعی چینی بسیار نازک و براق و استخوانی بسیار گران قیمت است، در انگلستان و کره مورد استفاده قرار می‌گیرد. ما ایرانی‌ها هم معمولا از چینی پورسلن استفاده می‌کنیم که ضخامت متوسطی دارد و از جلای خوبی برخوردار است.
در شستشوی ظروف چینی بهتر است از سفیدکننده‌ها و اجسام خشن مانند سیم ظرف‌شویی استفاده نشود تا جلای لعاب از بین نرود....
چینی‌ها بدون حرف و حدیث.........
ظروف چینی یکی از سالم‌ترین ظروف غذاخوری هستند که از نظر ایجاد مشکل برای سلامتی هیچ حرف و سخنی پشت سرشان شنیده نمی‌شود. این ظروف همان طور که از اسمشان پیداست اولین بار حدود 3تا4 هزار سال پیش در چین تولید شده‌اند. سابقه تولید صنعتی چینی در ایران هم به حدود 3 تا 4 سال پیش از انقلاب باز میگردد.
توجه به این مواد اولیه ساخت آن ها مشخص میکند که چینی‌ها یک نسبت خانوادگی هم با سرامیک‌ها دارند.
تفاوت عمده این دو جنس به درجه حرارت پخت آنها مربوط میشود. حداکثر درجه حرارت پخت سرامیک‌ها 1100 درجه است که البته درجه حرارت داخل این ظروف از این مقدار کمتر است.
همین مسئله باعث میشود که در داخل ظروف سرامیک خلل و فرج باقی بماند و این ظروف از چینی‌ها سبک‌تر شوند و جذب آب داشته باشند و البته به همین دلیل دوام آنها هم از چینی‌ها کمتر است. در مقابل، چینی‌ها در 1400 درجه پخت می‌شوند و به همین دلیل درجه حرارت داخل و بیرون آنها یکسان شده و سنگین‌تر و با دوام‌تر هستند.
چینی‌ها بر خلاف جنس‌هایی مانند بلور در تماس با غذای داغ زود داغ نمی‌شوند و همچنین با سرد و گرم شدن به راحتی نمی‌شکنند. همچنین این ظروف هیچگونه مواد سمی و مضری ندارند....
در تمام دنیا در مراسم تشریفاتی از ظروف چینی استفاده میشود، اما چینی‌ها انواع گوناگونی دارند. مثلاً چینی‌های ضخیم و بسیار مقاوم معمولاً در هتل‌ها استفاده می‌شوند و چینی کاغذی که نوعی چینی بسیار نازک و براق و استخوانی بسیار گران قیمت است، در انگلستان و کره مورد استفاده قرار می‌گیرد. ما ایرانی‌ها هم معمولا از چینی پورسلن استفاده می‌کنیم که ضخامت متوسطی دارد و از جلای خوبی برخوردار است.
در شستشوی ظروف چینی بهتر است از سفیدکننده‌ها و اجسام خشن مانند سیم ظرف‌شویی استفاده نشود تا جلای لعاب از بین نرود....
علائم بیماری ایدز چگونه ظاهر می شود؟
با کاهش قدرت سیستم دفاعی به مرور زمان بدن آماده ابتلا به عفونتها و سرطانهایی می شود که به طور معمول در مردم عادی دیده نمی شوند ، این بیماریها بصورت بیماریهای ریوی ، اسهالهای شدید و مزمن ، تبهای طولانی ، کاهش وزن ، اختلالات شخصیتی ، بیماریهای مغزی وپوستی خود را نشان می دهند که درنهایت منجر به مرگ فرد مبتلا خواهد شد.
? علائم اصلی ایدز:
? کاهش وزن بیشتر از 10 درصد
? اسهال مزمن بیشتر از یک ماه
? تبهای متناوب یا ثابت بیش از یک ماه
? علائم فرعی:
? سرفه پایدار به مدت بیش از یک ماه
? عفونت پوستی منتشر همراه با خارش
? تبخالهای عود کننده
? برفک دهانی
? عفونت تبخالی مزمن پیشرونده و منتشر
? بزرگ شدن عمومی غدد لنفی آلودگی به ویروس ایدز دلیل ابتلا به بیماری ایدز نیست ولی سرانجام تقریباً بطوراجتناب ناپذیری به بیماری ایدز منتهی می شود.
یکی از اولین راه های شناخت یک بیماری، شناخت علائم و مراحل مختلف سیر بیماری است. با این شناسایی می توان از گسترش و توسعه بیماری در مراحل اولیه جلوگیری نمود. علائم آلودگی بیماری ایدز بسیار پیچیده است و دارای مراحل چندی است که الزاماًهمه آنها در افراد آلوده مشاهده نمی شود.
این مراحل عبارتند از:
? مرحله اول عفونت حاد:
در اغلب موارد در صورتی که تعداد کافی ویروس ایدز وارد بدن فردی شود ، بعد از چند هفته علائمی نظیر تب ، گلودرد،بزرگی غدد لنفاوی، درد مفاصل و عضلات ، سر درد، ضعف و بی حالی، بی اشتهایی ، تهوع و استفراغ، کاهش وزن، اسهال و گاهی دانه های جلدی و یا تظاهرات عصبی ظاهر میگردد. این علائم اختصاصی نبوده و شباهت کاملی با نشانه های بسیاری از بیماریهای دیگر دارد. چون خود بخود ظرف یک تا دو هفته بهبودی حاصل میگردد ، کمتر اتفاق می افتد که بیماری دراین دوره تشخیص داده شود. بعلاوه از هنگام ورود ویروس ایدز تا مثبت شدن نتیجه آزمایشگاهی که نشانگر آلودگی فرد است حدود2 تا 12هفته و گاهی تا16 ماه طول می کشد. در این فاصله زمانی ، فرد، آلوده بوده و ممکن است سایرین را آلوده کند.
? مرحله دوم بدون علامت:
پس از بهبودی خود بخودی مرحله حاد، بیمار وارد مرحله بدون علامت می شود که بر حسب نوع ویروس آلوده کننده از10تا 17 سال طول می کشد. در این مدت شخص آلوده هیچگونه علامتی از بیماری را بروز نمی دهد و به ظاهر کاملاً سالم است ولی برای دیگران آلوده کننده می باشد. این مرحله نزد کودکان کوتاهتر است و در این مرحله شخص دیگران را مبتلا می کند. در این دوره آزمایش خون مثبت است. کنترل انتشار ویروس در این مرحله مشکل می باشد.
? مرحله سوم بزرگی منتشر و پایدار غدد لنفاوی:
دراین مرحله غدد لنفاوی به صورت بزرگ شده و به شکل قرینه و بدون درد در بیش از دو نقطه بدن بجز ناحیه کشاله ران ظاهر می شود حداقل 3ماه باقی می مانند.
? مرحله چهارم مرحله قبل از ایدز و حالات وابسته به ایدز:
قبل از بروز علائم نهایی ایدز در بیمار ، عوارضی ظاهر می شود که به آن علائم مربوط به ایدز می گویند و عبارتند از
? کاهش وزن بیشتر از10درصد وزن سابق
? اسهال به مدت بیشتر از یک ماه
? تب به مدت بیشتر از یک ماه
? عرق شبانه
? خستگی، بی حالی و ضعف
این علائم را مقدمه استقرار کامل ایدز که پایان طیف بیماری می باشد ، به حساب می آورند. در برخی موارد، بی قراری، بی اشتهایی، دل درد، سردرد وجود دارد و تغییرات عصبی منجر به از دست دادن حافظه و آسیب اعصاب محیطی می شود. این علائم معمولاً متناوب است ولی کاهش وزن در اکثر بیماران وجود دارد و پیشرونده هم می باشد. بسیاری از بیماران در این مرحله دچار ضایعات پوستی، مخاطی و ضایعات دائم و یا عود کننده دهنی و یا ناحیه تناسلی به علت ویروسهای مختلف می شوند.
? مرحله پنجم ایدز:
ایدز به مرحله نهایی آلودگی ایدز گفته میشود. در این مرحله به علت کاهش شدید قدرت دفاعی بدن، شخص، مستعد ابتلا به بسیاری عفونتهای و سرطانها می شود که علائم بسیار متنوعی دارند و درنهایت بیمار را از پای در می آورند.
با کاهش قدرت سیستم دفاعی به مرور زمان بدن آماده ابتلا به عفونتها و سرطانهایی می شود که به طور معمول در مردم عادی دیده نمی شوند ، این بیماریها بصورت بیماریهای ریوی ، اسهالهای شدید و مزمن ، تبهای طولانی ، کاهش وزن ، اختلالات شخصیتی ، بیماریهای مغزی وپوستی خود را نشان می دهند که درنهایت منجر به مرگ فرد مبتلا خواهد شد.
? علائم اصلی ایدز:
? کاهش وزن بیشتر از 10 درصد
? اسهال مزمن بیشتر از یک ماه
? تبهای متناوب یا ثابت بیش از یک ماه
? علائم فرعی:
? سرفه پایدار به مدت بیش از یک ماه
? عفونت پوستی منتشر همراه با خارش
? تبخالهای عود کننده
? برفک دهانی
? عفونت تبخالی مزمن پیشرونده و منتشر
? بزرگ شدن عمومی غدد لنفی آلودگی به ویروس ایدز دلیل ابتلا به بیماری ایدز نیست ولی سرانجام تقریباً بطوراجتناب ناپذیری به بیماری ایدز منتهی می شود.
یکی از اولین راه های شناخت یک بیماری، شناخت علائم و مراحل مختلف سیر بیماری است. با این شناسایی می توان از گسترش و توسعه بیماری در مراحل اولیه جلوگیری نمود. علائم آلودگی بیماری ایدز بسیار پیچیده است و دارای مراحل چندی است که الزاماًهمه آنها در افراد آلوده مشاهده نمی شود.
این مراحل عبارتند از:
? مرحله اول عفونت حاد:
در اغلب موارد در صورتی که تعداد کافی ویروس ایدز وارد بدن فردی شود ، بعد از چند هفته علائمی نظیر تب ، گلودرد،بزرگی غدد لنفاوی، درد مفاصل و عضلات ، سر درد، ضعف و بی حالی، بی اشتهایی ، تهوع و استفراغ، کاهش وزن، اسهال و گاهی دانه های جلدی و یا تظاهرات عصبی ظاهر میگردد. این علائم اختصاصی نبوده و شباهت کاملی با نشانه های بسیاری از بیماریهای دیگر دارد. چون خود بخود ظرف یک تا دو هفته بهبودی حاصل میگردد ، کمتر اتفاق می افتد که بیماری دراین دوره تشخیص داده شود. بعلاوه از هنگام ورود ویروس ایدز تا مثبت شدن نتیجه آزمایشگاهی که نشانگر آلودگی فرد است حدود2 تا 12هفته و گاهی تا16 ماه طول می کشد. در این فاصله زمانی ، فرد، آلوده بوده و ممکن است سایرین را آلوده کند.
? مرحله دوم بدون علامت:
پس از بهبودی خود بخودی مرحله حاد، بیمار وارد مرحله بدون علامت می شود که بر حسب نوع ویروس آلوده کننده از10تا 17 سال طول می کشد. در این مدت شخص آلوده هیچگونه علامتی از بیماری را بروز نمی دهد و به ظاهر کاملاً سالم است ولی برای دیگران آلوده کننده می باشد. این مرحله نزد کودکان کوتاهتر است و در این مرحله شخص دیگران را مبتلا می کند. در این دوره آزمایش خون مثبت است. کنترل انتشار ویروس در این مرحله مشکل می باشد.
? مرحله سوم بزرگی منتشر و پایدار غدد لنفاوی:
دراین مرحله غدد لنفاوی به صورت بزرگ شده و به شکل قرینه و بدون درد در بیش از دو نقطه بدن بجز ناحیه کشاله ران ظاهر می شود حداقل 3ماه باقی می مانند.
? مرحله چهارم مرحله قبل از ایدز و حالات وابسته به ایدز:
قبل از بروز علائم نهایی ایدز در بیمار ، عوارضی ظاهر می شود که به آن علائم مربوط به ایدز می گویند و عبارتند از
? کاهش وزن بیشتر از10درصد وزن سابق
? اسهال به مدت بیشتر از یک ماه
? تب به مدت بیشتر از یک ماه
? عرق شبانه
? خستگی، بی حالی و ضعف
این علائم را مقدمه استقرار کامل ایدز که پایان طیف بیماری می باشد ، به حساب می آورند. در برخی موارد، بی قراری، بی اشتهایی، دل درد، سردرد وجود دارد و تغییرات عصبی منجر به از دست دادن حافظه و آسیب اعصاب محیطی می شود. این علائم معمولاً متناوب است ولی کاهش وزن در اکثر بیماران وجود دارد و پیشرونده هم می باشد. بسیاری از بیماران در این مرحله دچار ضایعات پوستی، مخاطی و ضایعات دائم و یا عود کننده دهنی و یا ناحیه تناسلی به علت ویروسهای مختلف می شوند.
? مرحله پنجم ایدز:
ایدز به مرحله نهایی آلودگی ایدز گفته میشود. در این مرحله به علت کاهش شدید قدرت دفاعی بدن، شخص، مستعد ابتلا به بسیاری عفونتهای و سرطانها می شود که علائم بسیار متنوعی دارند و درنهایت بیمار را از پای در می آورند.
چرا سکسکه می کنیم؟
سکسکه خود به خود ناراحت کننده نیست ولی ممکن است نخستین علامت یک بیماری مهم باشد که باید فوری آن را شناخت و درمان کرد.
چراسکسکه می کنیم؟
سکسکه علل مختلف دارد، یک معده خیلی پر به علت فشار شدید روی اعصاب، ممکن است موجب ایجاد سکسکه شود و این حال مخصوص کودکان شیرخوار است ومادران اغلب دیده اند که اگر کودک را زیاده از حد شیر دهند، به علت پرشدن معده، به سکسکه مبتلا می شود.
دستگاههای دیگر اطراف معده مثل جگر سیاه و طحال نیز ممکن است به علت بیماری سبب تحریک عصب مخصوص و پیدایش سکسکه شوند و حتی ناراحتی ها و بیماری های مختلف داخل قفسه سینه نیز گاهی ممکن است باتحریک اعصاب آن ناحیه سکسکه ایجاد کنند.
سکسکه، علل مغزی نیز می تواند داشته باشد و بعضی اوقات اولین علامت یک ضایعه مغزی ممکن است پیدایش سکسکه باشد، بنابراین سکسکه با این که به صورت ظاهر بسیار ساده و بی اهمیت است، اگر به علت وجود بیماری های مختلف باشد، تشخیص و درمان مخصوص خواهد داشت.
ـ درمان سکسکه
سکسکه ای را که د رکودکان از پرخوری ایجاد می شود، می توان بافشار جزیی روی شکم برطرف ساخت و برای ایجاد این فشار و آرام کردن سکسکه کافی است یا کودک را چند لحظه روی شکم بخوابانیم و یا کیسه آب گرم را روی شکم او قرار دهیم. معمولاً سکسکه اگر ساده و فقط به علت پرخوری باشد، با این روش، درمان می شود.
در کودکان بزرگتر که قدرت خوردن و آشامیدن دارند با تحریک مخاط دهان یا چشم می توان از ادامه سکسکه جلوگیری کرد و برای این کار قدری نان یا غذای دیگر در دهان آنان می گذاریم و آنها را وادار به جویدن و بلعیدن می کنیم و یا با انگشت، فشار مختصر روی پلک های چشم آنها وارد می کنیم تا از آن راه سبب تحریک مخاط چشم و عصب مشترک آن شود و سکسکه را آرام کند.
سکسکه اگر به علت وجود اختلالات در دستگاههای مختلف بدن باشد، باید توسط پزشک، تشخیص داده و درمان شود و در این حال هر نوع سکسکه بر حسب این که چه علتی داشته باشد، درمان مخصوص خواهد داشت.
مومک برای پوست خطر دارد؟...................
--------------------------------------------------------------------------------
حوالی عید، خیلی از خانم‌ها برای مومک انداختن، از آرایشگاه‌ها وقت می‌گیرند ولی آیا موم انداختن هیچ خطری برای پوست ندارد؟ ............
بهترین روش برای موم انداختن چیست؟
موم انداختن به این صورت انجام میشود که یک لایه نازک از موم گرم روی پوست مالیده شده و سپس یک پارچه، کاغذ یا زرورق روی آن قرار می‌گیرد و بعد از مالش در جهت خلاف رویش موها از سطح پوست برداشته میشود. به این روش استریپ واکس گفته میشود و در مقابلش هارد واکس وجود دارد که در این روش از لایه ضخیم‌تری از موم استفاده میشود (نه از پارچه) و برای افرادی که پوست حساسی دارند مناسب‌تر است.
بهتر است موهای کدام بخش‌های بدن را موم بیندازیم؟
مناطق شایعی هست که موم انداختن برای آنها انجام میشود: اندام فوقانی، زیربغل، کشاله‌ران، اندام تحتانی، تنه و ناحیه تناسلی.توصیه میشود موم انداختن در مناطق زیربغل، کشاله‌ران و ناحیه تناسلی به دلیل اینکه موهای ضخیم و پرپشتی دارند به دلیل عوارض احتمالی بعدی و تحریک غدد لنفاوی منطقه‌ای، استفاده نشود. در داخل گوش، داخل بینی، مژه، پلک، ناحیه تناسلی آقایان و نوک پستان نیز نباید از موم استفاده شود. جدیدا انواع خاصی از موم به بازار آمده که می‌توان از آن دسته به موم جلبک دریایی اشاره نمودکه اگر چه پایه دریایی دارد ولی به هر حال عوارضی مشابه با روش مرسوم موم انداختن و احتمال انتقال عوامل بیماری‌زای جلبکی دارد.
و چه عوارضی دارد؟
درد، سوختگی با موم داغ، حساسیت تماسی با موم یا پارچه، انتقال عوامل بیماری‌زا، فولیکولیت و سودوفولیکولیت، خونریزی و کبودی، کهیر، پارگی پوست، برآمدگی‌های قرمز در سطح پوست، فرو رفتن موها به داخل پوست و تغییررنگ قهوه‌ای در محل رویش موها.
و چطور عوارضش را کم کنیم؟
قبل از انجام کار به جهت رویش موها توجه کنید تا احتمال فرو رفتن موبه داخل پوست و التهاب و چرکی شدن (فولیکولیت) به حداقل برسد. گاهی به دنبال این فولیکولیت‌ها فرد موهای فرورفته را دستکاری کرده و سعی در بیرون آوردن آنها میکند که همین امر به التهاب بیشتر منجر شده و درنهایت قهوه‌ای شدن محل که ممکن است برای مدت‌های طولانی باقی بماند، ایجاد میشود. حتما حرارت موم قبل از تماس با بدن باید کنترل شود. احتمال حساسیت به پارچه، کاغذ و خود موم ممکن است وجود داشته باشد که به‌صورت قرمزی، خارش، تورم و حتی ایجاد تاول می‌تواند بروز کند.
استفاده از موم و کاردک و وسایل مشترک در آرایشگاه ضرری ندارد؟
چرا؛ مکررا دیده شده است که زگیل خصوصا در ناحیه تناسلی به دلیل استفاده از کاردک، موم یا ظرف مشترک انتقال پیدا میکند. ویروسی نیز وجود دارد که می‌تواند در اثر وسایل مشترک منتقل گردد. انتقال قارچ‌های سطحی پوست، عفونتهای باکتریال و هپاتیت‌های ویروسی و ایدز نیز امکان‌پذیر است. پس حتما باید توجه شود که از ظرف‌های یک‌بار مصرف، موم جدا و کاردک و پارچه مجزا برای هر فرد استفاده شود. بهتر است در مناطقی که موهای ضخیم و پوست حساس دارند (ناحیه تناسلی و زیربغل)به جای پارچه یا زرورق و کاغذ از پدهای مخصوص استفاده شود. پارچه‌های مصرفی بهتر است از انواع هیپوآلرژیک باشند و جنس خشن نداشته باشند.
و چه کسانی نباید از مومک استفاده کنند؟
کسانی که تحت درمان با داروهای لایه‌برداری مثل ترتینوئین و ایزوترتینوئین هستند به دلیل اینکه پوست‌شان راحت‌تر دچار پارگی و شکنندگی میشود، بهتر است از موم انداختن استفاده نکنند و مخصوصا از موم انداختن در مناطق مبتلا به زگیل، مولوسکوم، عفونتهای قارچی و باکتریال، خال یا پوست تحریک شده، شکاف‌دار و آفتاب سوخته اجتناب نمایند.
موم؛ انواع و اقسام
موم گرم
استفاده از موم گرم شایع‌ترین روش مورد استفاده است. این موم بلافاصله بعد از استعمال در سطح پوست با پارچه برداشته میشود و از رزین، موم پارافین، شربت گلوکز و عسل ساخته میشود. این روش سریع بوده و برای مناطق وسیعی در یک مرتبه استفاده میشود و روش مناسبی برای انواع موهای ظریف و خشن است و می‌تواند موهایی با ریشه‌های محکم و عمیق را برداشت نماید. رویش مجدد موها به صورت ظریف‌تر رخ می‌دهد. از مضرات این روش می‌توان به باقی ماندن موم در سطح بدن، حساسیت پوستی بیشتر و فرو رفتن مو به داخل پوست اشاره نمود.
موم داغ
این روش، قدیمی‌تر است و امروزه کمتر استفاده میشود. در این روش موم در سطح پوست سرد میشود و سپس برداشته میشود. این روش بهتر از روش قبلی سبب به دام انداختن موها میشود و برای مناطق کوچک با موهای ضخیم مناسب‌تر است.
موم سرد
در این روش، موم به طور آماده روی صفحات پارچه‌ای یا کاغذی قرار می‌گیرد. برخی از پزشکان، موم انداختن را در افراد دیابتیک، مبتلایان به وریدهای واریسی یا آنهایی که گردش خون محیطی ضعیفی دارند، توصیه نمی‌کنند؛ زیرا در این افراد احتمال عفونت بیشتر است......................
--------------------------------------------------------------------------------
حوالی عید، خیلی از خانم‌ها برای مومک انداختن، از آرایشگاه‌ها وقت می‌گیرند ولی آیا موم انداختن هیچ خطری برای پوست ندارد؟ ............
بهترین روش برای موم انداختن چیست؟
موم انداختن به این صورت انجام میشود که یک لایه نازک از موم گرم روی پوست مالیده شده و سپس یک پارچه، کاغذ یا زرورق روی آن قرار می‌گیرد و بعد از مالش در جهت خلاف رویش موها از سطح پوست برداشته میشود. به این روش استریپ واکس گفته میشود و در مقابلش هارد واکس وجود دارد که در این روش از لایه ضخیم‌تری از موم استفاده میشود (نه از پارچه) و برای افرادی که پوست حساسی دارند مناسب‌تر است.
بهتر است موهای کدام بخش‌های بدن را موم بیندازیم؟
مناطق شایعی هست که موم انداختن برای آنها انجام میشود: اندام فوقانی، زیربغل، کشاله‌ران، اندام تحتانی، تنه و ناحیه تناسلی.توصیه میشود موم انداختن در مناطق زیربغل، کشاله‌ران و ناحیه تناسلی به دلیل اینکه موهای ضخیم و پرپشتی دارند به دلیل عوارض احتمالی بعدی و تحریک غدد لنفاوی منطقه‌ای، استفاده نشود. در داخل گوش، داخل بینی، مژه، پلک، ناحیه تناسلی آقایان و نوک پستان نیز نباید از موم استفاده شود. جدیدا انواع خاصی از موم به بازار آمده که می‌توان از آن دسته به موم جلبک دریایی اشاره نمودکه اگر چه پایه دریایی دارد ولی به هر حال عوارضی مشابه با روش مرسوم موم انداختن و احتمال انتقال عوامل بیماری‌زای جلبکی دارد.
و چه عوارضی دارد؟
درد، سوختگی با موم داغ، حساسیت تماسی با موم یا پارچه، انتقال عوامل بیماری‌زا، فولیکولیت و سودوفولیکولیت، خونریزی و کبودی، کهیر، پارگی پوست، برآمدگی‌های قرمز در سطح پوست، فرو رفتن موها به داخل پوست و تغییررنگ قهوه‌ای در محل رویش موها.
و چطور عوارضش را کم کنیم؟
قبل از انجام کار به جهت رویش موها توجه کنید تا احتمال فرو رفتن موبه داخل پوست و التهاب و چرکی شدن (فولیکولیت) به حداقل برسد. گاهی به دنبال این فولیکولیت‌ها فرد موهای فرورفته را دستکاری کرده و سعی در بیرون آوردن آنها میکند که همین امر به التهاب بیشتر منجر شده و درنهایت قهوه‌ای شدن محل که ممکن است برای مدت‌های طولانی باقی بماند، ایجاد میشود. حتما حرارت موم قبل از تماس با بدن باید کنترل شود. احتمال حساسیت به پارچه، کاغذ و خود موم ممکن است وجود داشته باشد که به‌صورت قرمزی، خارش، تورم و حتی ایجاد تاول می‌تواند بروز کند.
استفاده از موم و کاردک و وسایل مشترک در آرایشگاه ضرری ندارد؟
چرا؛ مکررا دیده شده است که زگیل خصوصا در ناحیه تناسلی به دلیل استفاده از کاردک، موم یا ظرف مشترک انتقال پیدا میکند. ویروسی نیز وجود دارد که می‌تواند در اثر وسایل مشترک منتقل گردد. انتقال قارچ‌های سطحی پوست، عفونتهای باکتریال و هپاتیت‌های ویروسی و ایدز نیز امکان‌پذیر است. پس حتما باید توجه شود که از ظرف‌های یک‌بار مصرف، موم جدا و کاردک و پارچه مجزا برای هر فرد استفاده شود. بهتر است در مناطقی که موهای ضخیم و پوست حساس دارند (ناحیه تناسلی و زیربغل)به جای پارچه یا زرورق و کاغذ از پدهای مخصوص استفاده شود. پارچه‌های مصرفی بهتر است از انواع هیپوآلرژیک باشند و جنس خشن نداشته باشند.
و چه کسانی نباید از مومک استفاده کنند؟
کسانی که تحت درمان با داروهای لایه‌برداری مثل ترتینوئین و ایزوترتینوئین هستند به دلیل اینکه پوست‌شان راحت‌تر دچار پارگی و شکنندگی میشود، بهتر است از موم انداختن استفاده نکنند و مخصوصا از موم انداختن در مناطق مبتلا به زگیل، مولوسکوم، عفونتهای قارچی و باکتریال، خال یا پوست تحریک شده، شکاف‌دار و آفتاب سوخته اجتناب نمایند.
موم؛ انواع و اقسام
موم گرم
استفاده از موم گرم شایع‌ترین روش مورد استفاده است. این موم بلافاصله بعد از استعمال در سطح پوست با پارچه برداشته میشود و از رزین، موم پارافین، شربت گلوکز و عسل ساخته میشود. این روش سریع بوده و برای مناطق وسیعی در یک مرتبه استفاده میشود و روش مناسبی برای انواع موهای ظریف و خشن است و می‌تواند موهایی با ریشه‌های محکم و عمیق را برداشت نماید. رویش مجدد موها به صورت ظریف‌تر رخ می‌دهد. از مضرات این روش می‌توان به باقی ماندن موم در سطح بدن، حساسیت پوستی بیشتر و فرو رفتن مو به داخل پوست اشاره نمود.
موم داغ
این روش، قدیمی‌تر است و امروزه کمتر استفاده میشود. در این روش موم در سطح پوست سرد میشود و سپس برداشته میشود. این روش بهتر از روش قبلی سبب به دام انداختن موها میشود و برای مناطق کوچک با موهای ضخیم مناسب‌تر است.
موم سرد
در این روش، موم به طور آماده روی صفحات پارچه‌ای یا کاغذی قرار می‌گیرد. برخی از پزشکان، موم انداختن را در افراد دیابتیک، مبتلایان به وریدهای واریسی یا آنهایی که گردش خون محیطی ضعیفی دارند، توصیه نمی‌کنند؛ زیرا در این افراد احتمال عفونت بیشتر است......................
قطره رشد مژه به بازار آمد ........................
--------------------------------------------------------------------------------
خیلی از خانم‌ها دوست دارند مژه‌هایشان بلند و باریک و سیاه باشد و شاید به همین دلیل است که خیلی‌ها از طرفداران پر و پا قرص ریمل‌هایی هستند که مژه‌ها را تا حدامکان بلندتر و خوش‌فرم‌تر می‌کنند ولی در این میان کسانی که مژه‌های کم‌پشتی دارند و یا مژه‌هایشان کوتاه و کم است باید چه کنند؟ تا پیش از این، این افراد سراغ ریمل‌هایی می‌رفتند که خرده‌مژه داشته و یا از مژه مصنوعی، برای حل این مشکل زیبایی خود استفاده می‌کردند ولی باید به این دسته از بانوان خبر خوبی بدهیم که نخستین داروی جدید تقویت رشد مژه مجوز ساخت و تولید گرفته و به بازار فروش راه یافته است...
سازمان غذا و داروی آمریکا به تازگی رسما تاییدیه نخستین داروی رشد مژه چشم را منتشر کرد. لاتیس نام دارویی است که برای نخستین بار در جهان برای افزایش طول مژه‌ها و زیباتر کردن آنها تولید شده است. این دارو که از سوی شرکت آلرگان کالیفرنیا تهیه و روانه بازار شده است، با کسب تاییدیه اداره غذا و داروی آمریکا از سه ماه اول سال 2009 وارد بازار خواهد شد. گروه محققانی که در تولید و ارایه این دارو نقش داشته‌اند، اعلام کرده‌اند: داروی لاتیس طوری طراحی شده است که می‌تواند پس از استفاده مداوم برای حداقل 8 هفته مژه‌ها را بلندتر و حتی ضخیم‌تر کند. ترکیب موثر در این داروی جدید بیماتروپروست است که می‌تواند با اثر روی قاعده مژه‌ها آنها را بلندتر و ضخیم‌تر کند. به گفته محققان دوز مصرف این دارو، یک نوبت در روز است. این محققان می‌گویند نتایج کامل درمان پس از16 هفته قابل رویت است. به بازار راه یافتن این داروی جدید می‌تواند خبر خوبی برای افرادی باشد که به بیماری هایپوتریکوز مبتلا هستند. در این بیماری، افراد به میزان کافی و طبیعی مژه ندارند. هنوز جزییات دقیق در رابطه با ترکیبات اصلی و فرعی این دارو و نحوه عملکرد آن منتشر نشده است و همچنین چون این دارو یک داروی جدید است، هنوز مشخص نیست در بلندمدت چه عوارضی جانبی احتمالی در پی خواهد داشت زیرا این عوارض احتمالی معمولا پس از سال‌ها استفاده مشخص می‌شوند. این داروی افزایش رشد مژه در ماه آینده در بازارهای آمریکا در دسترس خریداران خواهد بود.
8 فرمان مژه‌ای
تا این داروی جدید رشد مژه به بازار ایران برسد، باید با همان ریمل و فرمژه قدیمی‌تان بسازید. برای اینکه مژه‌هایی زیباتر و بلندتر داشته باشید، رعایت یک سری از نکات خاص به شما کمک میکند که زیباتر به نظر برسید و مژه‌هایی پرپشت‌تر داشته باشید:
1) مژههایتان را برس بزنید: برای اینکه مژههایتان بلندتر و پرتر به نظر برسند، یک برس مخصوص مژه را از بازار بخرید. برس زدن ملایم مژه‌ها باعث میشود که مژه‌های شما بلندتر و جذاب‌تر به نظر برسند.
2) برس ریملتان را با آب و صابون بشویید: بد نیست هر چند وقت یک بار برس ریملتان را با آب و صابون خوب بشویید و آب بکشید. گاهی برخی از میکروب‌ها در این محیط مرطوب و تاریک رشد می‌کنند که می‌توانند برای شما دردسر ایجاد کنند.
3) توی ماشین ریمل نزنید: هرگز در داخل اتومبیل و وسایل در حال حرکت از ریمل استفاده نکنید چون امکان دارد برس ریمل وارد چشمانتان بشود.
4) بعد از 4 تا 5 ماه ریمل را دور بیندازید: در صورتی که ریمل شما خشک شده است، در آن را محکم ببندید و داخل آب داغ بیندازید. می‌توانید یک قطره روغن بادام شیرین داخل تیوپ آن نیز بچکانید اما توصیه می‌کنیم وقتی چهار و یا پنج ماه از استفاده از ریمل گذشت و یا خشک شد، آن را دور بیندازید.
5) ریملتان را قرض ندهید: ریمل از جمله وسایلی است که به راحتی به باکتری و انگل آلوده میشود. پس اجازه ندهید غیر از شما کسی از ریملتان استفاده کند. اگر برای آرایش هم به آرایشگاه می‌روید، ریمل مخصوص‌تان را به آرایشگاه ببرید.
6) کندن مژه، ممنوع: هرگز مژههایتان را نکنید و یا آنهارا کوتاه نکنید چون رشد مژه‌ها نسبت به سایر موهای بدن بسیار کمتر است.
7) فرمژه مناسب بخرید: برای اینکه مژههایتان در اثر استفاده از فرمژه آسیب نبینند، فرمژه مناسب بخرید. فرمژه‌های خوب به جای اینکه فلزی باشند، پلاستیکی هستند. در ضمن بهتر است بلافاصله پس از خروج از حمام از فرمژه استفاده کنید چون وقتی مژه‌ها مرطوب هستند، بهتر شکل می‌گیرند. شما حتی می‌توانید از انگشتانتان برای فردادن به مژههایتان استفاده کنید. برای این کار ابتدا دست‌هایتان را بشویید و سپس به طور دقیق پس از آنکه ریمل زدید، انگشت را روی ریشه مژههایتان از پایین قرار دهید و به سمت بالا فشار دهید تا زمانی که خشک شود.
8) مژه مصنوعی را فقط یک بار استفاده کنید: مژه مصنوعی را تا حدامکان دوبار استفاده نکنید اما در صورتی که تمایل دارید این کار را انجام دهید، توصیه ما این است که مژه را برداشته لای دستمال کاغذی آغشته به الکل بگذارید و آن را به طور کامل تمیز کنید سپس با باد خشک کرده و در جای تمیز قرار دهید....................
--------------------------------------------------------------------------------
خیلی از خانم‌ها دوست دارند مژه‌هایشان بلند و باریک و سیاه باشد و شاید به همین دلیل است که خیلی‌ها از طرفداران پر و پا قرص ریمل‌هایی هستند که مژه‌ها را تا حدامکان بلندتر و خوش‌فرم‌تر می‌کنند ولی در این میان کسانی که مژه‌های کم‌پشتی دارند و یا مژه‌هایشان کوتاه و کم است باید چه کنند؟ تا پیش از این، این افراد سراغ ریمل‌هایی می‌رفتند که خرده‌مژه داشته و یا از مژه مصنوعی، برای حل این مشکل زیبایی خود استفاده می‌کردند ولی باید به این دسته از بانوان خبر خوبی بدهیم که نخستین داروی جدید تقویت رشد مژه مجوز ساخت و تولید گرفته و به بازار فروش راه یافته است...
سازمان غذا و داروی آمریکا به تازگی رسما تاییدیه نخستین داروی رشد مژه چشم را منتشر کرد. لاتیس نام دارویی است که برای نخستین بار در جهان برای افزایش طول مژه‌ها و زیباتر کردن آنها تولید شده است. این دارو که از سوی شرکت آلرگان کالیفرنیا تهیه و روانه بازار شده است، با کسب تاییدیه اداره غذا و داروی آمریکا از سه ماه اول سال 2009 وارد بازار خواهد شد. گروه محققانی که در تولید و ارایه این دارو نقش داشته‌اند، اعلام کرده‌اند: داروی لاتیس طوری طراحی شده است که می‌تواند پس از استفاده مداوم برای حداقل 8 هفته مژه‌ها را بلندتر و حتی ضخیم‌تر کند. ترکیب موثر در این داروی جدید بیماتروپروست است که می‌تواند با اثر روی قاعده مژه‌ها آنها را بلندتر و ضخیم‌تر کند. به گفته محققان دوز مصرف این دارو، یک نوبت در روز است. این محققان می‌گویند نتایج کامل درمان پس از16 هفته قابل رویت است. به بازار راه یافتن این داروی جدید می‌تواند خبر خوبی برای افرادی باشد که به بیماری هایپوتریکوز مبتلا هستند. در این بیماری، افراد به میزان کافی و طبیعی مژه ندارند. هنوز جزییات دقیق در رابطه با ترکیبات اصلی و فرعی این دارو و نحوه عملکرد آن منتشر نشده است و همچنین چون این دارو یک داروی جدید است، هنوز مشخص نیست در بلندمدت چه عوارضی جانبی احتمالی در پی خواهد داشت زیرا این عوارض احتمالی معمولا پس از سال‌ها استفاده مشخص می‌شوند. این داروی افزایش رشد مژه در ماه آینده در بازارهای آمریکا در دسترس خریداران خواهد بود.
8 فرمان مژه‌ای
تا این داروی جدید رشد مژه به بازار ایران برسد، باید با همان ریمل و فرمژه قدیمی‌تان بسازید. برای اینکه مژه‌هایی زیباتر و بلندتر داشته باشید، رعایت یک سری از نکات خاص به شما کمک میکند که زیباتر به نظر برسید و مژه‌هایی پرپشت‌تر داشته باشید:
1) مژههایتان را برس بزنید: برای اینکه مژههایتان بلندتر و پرتر به نظر برسند، یک برس مخصوص مژه را از بازار بخرید. برس زدن ملایم مژه‌ها باعث میشود که مژه‌های شما بلندتر و جذاب‌تر به نظر برسند.
2) برس ریملتان را با آب و صابون بشویید: بد نیست هر چند وقت یک بار برس ریملتان را با آب و صابون خوب بشویید و آب بکشید. گاهی برخی از میکروب‌ها در این محیط مرطوب و تاریک رشد می‌کنند که می‌توانند برای شما دردسر ایجاد کنند.
3) توی ماشین ریمل نزنید: هرگز در داخل اتومبیل و وسایل در حال حرکت از ریمل استفاده نکنید چون امکان دارد برس ریمل وارد چشمانتان بشود.
4) بعد از 4 تا 5 ماه ریمل را دور بیندازید: در صورتی که ریمل شما خشک شده است، در آن را محکم ببندید و داخل آب داغ بیندازید. می‌توانید یک قطره روغن بادام شیرین داخل تیوپ آن نیز بچکانید اما توصیه می‌کنیم وقتی چهار و یا پنج ماه از استفاده از ریمل گذشت و یا خشک شد، آن را دور بیندازید.
5) ریملتان را قرض ندهید: ریمل از جمله وسایلی است که به راحتی به باکتری و انگل آلوده میشود. پس اجازه ندهید غیر از شما کسی از ریملتان استفاده کند. اگر برای آرایش هم به آرایشگاه می‌روید، ریمل مخصوص‌تان را به آرایشگاه ببرید.
6) کندن مژه، ممنوع: هرگز مژههایتان را نکنید و یا آنهارا کوتاه نکنید چون رشد مژه‌ها نسبت به سایر موهای بدن بسیار کمتر است.
7) فرمژه مناسب بخرید: برای اینکه مژههایتان در اثر استفاده از فرمژه آسیب نبینند، فرمژه مناسب بخرید. فرمژه‌های خوب به جای اینکه فلزی باشند، پلاستیکی هستند. در ضمن بهتر است بلافاصله پس از خروج از حمام از فرمژه استفاده کنید چون وقتی مژه‌ها مرطوب هستند، بهتر شکل می‌گیرند. شما حتی می‌توانید از انگشتانتان برای فردادن به مژههایتان استفاده کنید. برای این کار ابتدا دست‌هایتان را بشویید و سپس به طور دقیق پس از آنکه ریمل زدید، انگشت را روی ریشه مژههایتان از پایین قرار دهید و به سمت بالا فشار دهید تا زمانی که خشک شود.
8) مژه مصنوعی را فقط یک بار استفاده کنید: مژه مصنوعی را تا حدامکان دوبار استفاده نکنید اما در صورتی که تمایل دارید این کار را انجام دهید، توصیه ما این است که مژه را برداشته لای دستمال کاغذی آغشته به الکل بگذارید و آن را به طور کامل تمیز کنید سپس با باد خشک کرده و در جای تمیز قرار دهید....................
مراقبت‌های پس از زایمان ......................
--------------------------------------------------------------------------------
6 ساعت اول پس از زایمان، مهم‌ترین و خطرناک‌ترین زمان برای مادر است. در مراقبت‌های پس از زایمان کنترل میزان خونریزی و علایم حیاتی مادر (فشار خون، دمای بدن، نبض و تنفس) اهمیت زیادی دارد. مراقبت‌های معمول پس از زایمان، طی 3 ملاقات انجام میشود که ملاقات اول در روزهای اول تا سوم، ملاقات دوم در روزهای 10 تا 15 و ملاقات سوم در روزهای 42 تا 60 پس از زایمان انجام میشود. مراقبت‌های نوزاد نیز در 3 نوبت شامل مراقبت بدو تولد، مراقبت روزهای 3 تا 5 و مراقبت روز 30 انجام میشود. برای مادری که در بیمارستان زایمان میکند، مراقبت پس از زایمان در بیمارستان را می‌توان مراقبت بار اول پس از زایمان محسوب کرد. .................
مراقبت‌های ضروری پس از زایمان چه مراقبت‌هایی است؟
مراقبت‌های ضروری و اولیه برای مادر شامل مراقبت‌های نوک پستان، رابطه زناشویی بعد از زایمان، تغذیه، یبوست، دردهای پس از زایمان، ورزش برای برگشت عضلات به حالت اولیه و تنظیم خانواده است. رژیم غذایی مادران شیرده بعد از زایمان در مقیسه با غذای زنان باردار نیاز به کالری و پروتئین بیشتری دارد. زیرا باید پروتئین، کلسیم و سایر موادی که مادر در اثر شیردهی از دست می‌دهد تامین شود. برای جلوگیری از کم‌خونی و کمبود ویتامین‌ها مصرف روزانه یک قرص آهن و یک قرص مولتی ویتامین تا سه ماه پس از زایمان برای مادر تجویز میشود.بهتر است در زمان شیردهی از مصرف غذاهای نفاخ و حساسیت‌زا مانند گوجه فرنگی، پیاز، کلم، شکلات و ادویه خودداری شود.
وضعیت شیر دادن چگونه باید باشد؟
تغذیه نوزاد با شیر مادر بسیار اهمیت دارد. زیرا شیر مادر علاوه بر مزایای زیادی که دارد احتیاجات تغذیه‌ای نوزاد را در 4 تا 6 ماه اول زندگی برطرف میکند.مادرشیرده باید نوک پستان‌ها را کاملاً تمیز نگه دارد و بدون استفاده از مواد شیمیایی و آرایشی و فقط با چند قطره از شیر خود، آن را چرب کند.
آیا مشکلات گوارشی هم وجود دارند؟
اغلب خانم‌ها در روزهای اول بعد از زایمان معمولاً دچار یبوست می‌شوند که به محض شروع فعالیت روزانه این حالت از بین می‌رود. رژیم غذایی مناسب و مصرف مواد غذایی دارای فیبر مانند سبزیجات و میوه به رفع یبوست کمک میکند.
چرا بعد از زایمان درد وجود دارد؟
به علت انقباض رحم برای خروج لخته‌های خون باقی مانده، گاهی در روزهای اول پس از زایمان، دردهایی شبیه درد قاعدگی وجود دارد که به پس‌درد موسوم است. این درد با شیردهی بیشتر میشود که علت آن وجود هورمونی است که در شیر دهی ترشح شده و باعث انقباض رحم میشود. اگر درد شدید و مداوم شده همراه با تب یا خونریزی باشد، باید فورا به پزشک مراجعه شود.
مادران می‌توانند ورزش کنند؟
برای برگشت سریعتر ماهیچه‌های شکم و سایر قسمت‌ها به حالت اولیه، انجام حرکات ویژه ورزشی با نظر پزشک ورزشی در زنانی که زایمان طبیعی کرده‌اند، توصیه میشود.
برای تنظیم خانواده چه باید کرد؟
زمان شروع استفاده از روش انتخاب شده برای مادران شیرده و غیر شیرده متفاوت است. به این ترتیب که باید مادرانی که فقط با شیر خود نوزادشان را تغذیه می‌کنند، 40 روز پس از زایمان (چون تا 40 روز احتمال حاملگی کمتر است) و مادرانی که اصلاً شیر خود را به نوزاد نمی‌دهند یا از شیر کمکی استفاده می‌کنند، 20 روز پس از زایمان، استفاده از روش پیشگیری را آغاز کنند.
چه علایمی نشان‌دهنده خطر در دوران پس از زایمان است؟
تب و لرز، خونریزی بیش از میزان قاعدگی درهر زمان ویا ادامه خونریزی بیشتر از حد لکه بینی بعداز 10 روز، درد و ورم ناحیه بخیه‌ها، هر گونه درد، قرمزی و تورم پستان‌ها، لمس توده یا درد و تورم و خروج ترشحات چرکی ازمحل بخیه‌ها، خروج ترشحات چرکی و بدبو از مجرای زایمان، درد زیردل یا درد ساق پا، بی‌اختیاری دفع ادرار و مدفوع، درد یا سوزش هنگام ادرار کردن و تکرر ادرار، افسردگی شدید، سرگیجه و رنگ پریدگی.
دربارة محل بخیه‌ها هم توضیح می‌دهید؟
در هر ملاقات، محل بخیه‌ها (برش اپیزیوتومی یا سزارین) بررسی میشود. ناحیه برش معمولا بدون درد، التهاب و کشش است. محل برش اپیزیوتومی معمولاً پس از سه هفته ترمیم میشود و نخ بخیه محل برش سزارین پس از 7 تا 10 روز نیاز به کشیدن دارد.
علایم هشدار .......
برخی مادران ممکن است در روزهای 3 تا 6 و حداکثر تا روز 14 پس از زایمان دچار افسردگی خفیف و گذرا (اندوه پس از زایمان) شوند که علایم آن به صورت گریه و بی‌قراری، اختلال در خواب و اشتها و احساس غمگینی تظاهر میکند. دوره پس از زایمان، دوره پرخطری از نظر عود بیماری روانی قبلی و یا بروز بیماری روانی جدید است. بنابراین چنانچه فاکتورهای خطر بیماری روانی مانند سابقه بیماری در مادر وجود دارد و در حال حاضر با علایم اندوه پس از زایمان مراجعه کرده است، باید تحت نظر گرفته شود. چنانچه این حالت طولانی و مداوم شود، مشورت با پزشک لازم است. دراین موقع، مادران باید احساسات خود را با همسرشان درمیان بگذارند.
اگر علایم طولانی و شدیدتر شود مانند تمایل به خودکشی و آزار به نوزاد، روانپریشی پس از زایمان مطرح است. در مراحل اولیه، به صورت بی‌خوابی، بی‌قراری و تغییرات سریع خلق و خو خود را نشان می‌دهد. بنابراین اگر سابقه در مادر و یا خانواده او و یا سایر عوامل خطر وجود دارد، ویزیت روان پزشکی الزامی‌است و مادر باید ارجاع شود..................
--------------------------------------------------------------------------------
6 ساعت اول پس از زایمان، مهم‌ترین و خطرناک‌ترین زمان برای مادر است. در مراقبت‌های پس از زایمان کنترل میزان خونریزی و علایم حیاتی مادر (فشار خون، دمای بدن، نبض و تنفس) اهمیت زیادی دارد. مراقبت‌های معمول پس از زایمان، طی 3 ملاقات انجام میشود که ملاقات اول در روزهای اول تا سوم، ملاقات دوم در روزهای 10 تا 15 و ملاقات سوم در روزهای 42 تا 60 پس از زایمان انجام میشود. مراقبت‌های نوزاد نیز در 3 نوبت شامل مراقبت بدو تولد، مراقبت روزهای 3 تا 5 و مراقبت روز 30 انجام میشود. برای مادری که در بیمارستان زایمان میکند، مراقبت پس از زایمان در بیمارستان را می‌توان مراقبت بار اول پس از زایمان محسوب کرد. .................
مراقبت‌های ضروری پس از زایمان چه مراقبت‌هایی است؟
مراقبت‌های ضروری و اولیه برای مادر شامل مراقبت‌های نوک پستان، رابطه زناشویی بعد از زایمان، تغذیه، یبوست، دردهای پس از زایمان، ورزش برای برگشت عضلات به حالت اولیه و تنظیم خانواده است. رژیم غذایی مادران شیرده بعد از زایمان در مقیسه با غذای زنان باردار نیاز به کالری و پروتئین بیشتری دارد. زیرا باید پروتئین، کلسیم و سایر موادی که مادر در اثر شیردهی از دست می‌دهد تامین شود. برای جلوگیری از کم‌خونی و کمبود ویتامین‌ها مصرف روزانه یک قرص آهن و یک قرص مولتی ویتامین تا سه ماه پس از زایمان برای مادر تجویز میشود.بهتر است در زمان شیردهی از مصرف غذاهای نفاخ و حساسیت‌زا مانند گوجه فرنگی، پیاز، کلم، شکلات و ادویه خودداری شود.
وضعیت شیر دادن چگونه باید باشد؟
تغذیه نوزاد با شیر مادر بسیار اهمیت دارد. زیرا شیر مادر علاوه بر مزایای زیادی که دارد احتیاجات تغذیه‌ای نوزاد را در 4 تا 6 ماه اول زندگی برطرف میکند.مادرشیرده باید نوک پستان‌ها را کاملاً تمیز نگه دارد و بدون استفاده از مواد شیمیایی و آرایشی و فقط با چند قطره از شیر خود، آن را چرب کند.
آیا مشکلات گوارشی هم وجود دارند؟
اغلب خانم‌ها در روزهای اول بعد از زایمان معمولاً دچار یبوست می‌شوند که به محض شروع فعالیت روزانه این حالت از بین می‌رود. رژیم غذایی مناسب و مصرف مواد غذایی دارای فیبر مانند سبزیجات و میوه به رفع یبوست کمک میکند.
چرا بعد از زایمان درد وجود دارد؟
به علت انقباض رحم برای خروج لخته‌های خون باقی مانده، گاهی در روزهای اول پس از زایمان، دردهایی شبیه درد قاعدگی وجود دارد که به پس‌درد موسوم است. این درد با شیردهی بیشتر میشود که علت آن وجود هورمونی است که در شیر دهی ترشح شده و باعث انقباض رحم میشود. اگر درد شدید و مداوم شده همراه با تب یا خونریزی باشد، باید فورا به پزشک مراجعه شود.
مادران می‌توانند ورزش کنند؟
برای برگشت سریعتر ماهیچه‌های شکم و سایر قسمت‌ها به حالت اولیه، انجام حرکات ویژه ورزشی با نظر پزشک ورزشی در زنانی که زایمان طبیعی کرده‌اند، توصیه میشود.
برای تنظیم خانواده چه باید کرد؟
زمان شروع استفاده از روش انتخاب شده برای مادران شیرده و غیر شیرده متفاوت است. به این ترتیب که باید مادرانی که فقط با شیر خود نوزادشان را تغذیه می‌کنند، 40 روز پس از زایمان (چون تا 40 روز احتمال حاملگی کمتر است) و مادرانی که اصلاً شیر خود را به نوزاد نمی‌دهند یا از شیر کمکی استفاده می‌کنند، 20 روز پس از زایمان، استفاده از روش پیشگیری را آغاز کنند.
چه علایمی نشان‌دهنده خطر در دوران پس از زایمان است؟
تب و لرز، خونریزی بیش از میزان قاعدگی درهر زمان ویا ادامه خونریزی بیشتر از حد لکه بینی بعداز 10 روز، درد و ورم ناحیه بخیه‌ها، هر گونه درد، قرمزی و تورم پستان‌ها، لمس توده یا درد و تورم و خروج ترشحات چرکی ازمحل بخیه‌ها، خروج ترشحات چرکی و بدبو از مجرای زایمان، درد زیردل یا درد ساق پا، بی‌اختیاری دفع ادرار و مدفوع، درد یا سوزش هنگام ادرار کردن و تکرر ادرار، افسردگی شدید، سرگیجه و رنگ پریدگی.
دربارة محل بخیه‌ها هم توضیح می‌دهید؟
در هر ملاقات، محل بخیه‌ها (برش اپیزیوتومی یا سزارین) بررسی میشود. ناحیه برش معمولا بدون درد، التهاب و کشش است. محل برش اپیزیوتومی معمولاً پس از سه هفته ترمیم میشود و نخ بخیه محل برش سزارین پس از 7 تا 10 روز نیاز به کشیدن دارد.
علایم هشدار .......
برخی مادران ممکن است در روزهای 3 تا 6 و حداکثر تا روز 14 پس از زایمان دچار افسردگی خفیف و گذرا (اندوه پس از زایمان) شوند که علایم آن به صورت گریه و بی‌قراری، اختلال در خواب و اشتها و احساس غمگینی تظاهر میکند. دوره پس از زایمان، دوره پرخطری از نظر عود بیماری روانی قبلی و یا بروز بیماری روانی جدید است. بنابراین چنانچه فاکتورهای خطر بیماری روانی مانند سابقه بیماری در مادر وجود دارد و در حال حاضر با علایم اندوه پس از زایمان مراجعه کرده است، باید تحت نظر گرفته شود. چنانچه این حالت طولانی و مداوم شود، مشورت با پزشک لازم است. دراین موقع، مادران باید احساسات خود را با همسرشان درمیان بگذارند.
اگر علایم طولانی و شدیدتر شود مانند تمایل به خودکشی و آزار به نوزاد، روانپریشی پس از زایمان مطرح است. در مراحل اولیه، به صورت بی‌خوابی، بی‌قراری و تغییرات سریع خلق و خو خود را نشان می‌دهد. بنابراین اگر سابقه در مادر و یا خانواده او و یا سایر عوامل خطر وجود دارد، ویزیت روان پزشکی الزامی‌است و مادر باید ارجاع شود..................
سوال از متخصص زنان و زایمان
اگرچه بیشتر خانم ها تصور می‌کنند درباره قاعدگی اطلاعات کافی دارند، ولی مواردی هست که خیلی از آنان درباره‌اش بی‌اطلاع‌اند و همیشه ممکن است در این خصوص، اتفاقاتی بیفتد که تا کنون با آن مواجه نشده باشند.
این مطلب، شما را با رایج ترین پرسش‌هایی که خانم ها درباره قاعدگی از پزشک متخصص زنان و زایمان می‌پرسند، آشنا میکند.
1- چرا قاعدگی، خلق و خوی آدم را عوض می کند؟
اصولا سندروم پیش از قاعدگی (PMS) به این دلیل رخ می‌دهد که بدن به تغییرات هورمونی، حساس میشود. 10 روز قبل از شروع قاعدگی، سطح هورمون‌هایی مثل پروژسترون و استروژن به سرعت تغییر می‌کنند و این تغییر سبب بروز علایمی مثل نفخ، تغییرات خلق و خو، سردرد، حساسیت پستان‌ها و خستگی میشود.
نزدیک به 90 درصد از خانم ها قبل از قاعدگی‌شان این نشانه‌ها را تجربه می‌کنند. حتی 20 درصد از آنها دچار علائم شدیدتری می‌شوند که بر فعالیت‌های طبیعی زندگی‌شان و حتی بر روابط فردی آنها تاثیر می‌گذارد.
اما چه باید کرد؟ اول اینکه مطمئن شوید که از نظر جسمی مشکلی ندارید. بعد سعی کنید ورزش کنید، مخصوصا وقتی احساس می‌کنید خلق شما تنگ شده است. مایعات فراوانی بنوشید، حتی هر دو ساعت یک بار. اگر با این کارها بهتر نشدید از پزشک خود کمک بگیرید. مکمل‌های کلسیم و ویتامین‌ها نیز در کاهش نشانه‌های پیش از قاعدگی موثرند. گاهی مصرف قرص‌های ضد بارداری با نظر پزشک و در موارد شدید، مصرف داروهای ضدافسردگی سبب بهبود این نشانه‌ها میشود.
2- چرا گاهی اوقات قاعدگی نامنظم میشود؟
عادت ماهیانه خانم ها هر 28 روز یک بار تکرار میشود، اما گاهی پیش می‌آید که شما دو ماه یک بار پریود می شوید و گاهی هر 26 روز ، 35 یا 42 روز یک بار. قاعدگی طبیعی باید به فاصله 25 تا 35 روز رخ دهد؛ یعنی از شروع اولین خونریزی تا خونریزی بعدی باید 25 تا 35 روز طول بکشد. بسیاری از خانم ها که قاعدگی شان در یک روز در هر ماه اتفاق نمی‌افتد (مثلا تاریخ بیست و پنجم هر ماه)، فکر می‌کنند قاعدگی‌شان طبیعی نیست. ولی این افراد نباید نگران شوند؛ زیرا لازم نیست قاعدگی دقیقا در همان روز ایجاد شود. تغییر دو سه روزه در قاعدگی، مشکل خاصی نیست. اما اگر فاصله بین دو پریود، به کمتر از 25 روز یا بیشتر از 35 روز برسد، باید با پزشک مشورت کرد.
عادت ماهیانه به ویژه در دوران نوجوانی و سال اول بلوغ منظم نیست، چون سیستم هورمونی بدن هنوز کار خود را به خوبی آغاز نکرده است. این امر ممکن است دو سال یا حتی بیشتر هم ادامه یابد. حدود 45 تا 50 سالگی نیز که اکثر خانم ها به سن یائسگی نزدیک می‌شوند، دستگاه هورمونی تقریبا خسته و عادات ماهیانه نامنظم می‌شوند. این حالت تا زمان یائسگی ادامه خواهد داشت!
حتی اگر از موضوع سن هم بگذریم، باز هم نامنظم بودن عادت ماهیانه امر بسیار مهمی نیست. اما اگر عادات ماهیانه شما مدت طولانی نامنظم بود، توصیه می‌کنیم به متخصص زنان مراجعه کنید.
استرس، اضطراب و اتفاقات نگران‌کننده با تغییر روند تخمک‌گذاری و ایجاد اختلالاتی در ترشح پروژسترون می توانند سبب قاعدگی نامنظم شوند. مشکلات تیرویید، هیپوتالاموس یا هیپوفیز که در تولید هورمون‌های زنانه دخیل‌اند، هم می‌توانند سبب نامنظمی عادات شوند. حتی ممکن است تخمدان‌ها دچار مشکلی باشند و با وجود فرمانی که از مغز دریافت می‌کنند، هورمون کافی تولید نکنند! جالب است بدانید افزایش ترشح هورمون مردانه هم سبب نامنظمی دوره‌ها میشود. عفونت، تومور، فیبروم یا آندومتریوز هم می‌توانند از علل احتمالی باشند.
از دلایل دیگر بی‌نظمی یا قطع قاعدگی، اضافه وزن ، کاهش وزن ، اختلالات تغذیه‌ای و انجام ورزش‌های سنگین است.
3- چرا گاهی اوقات بین دو قاعدگی، ترشحات سفید رنگ دیده میشود؟
نگران نباشید؛ این ترشحات طبیعی هستند. این ترشحات در برخی روزها کمتر و گاهی بیشترند. غددی که داخل واژن قرار گرفته‌اند این ترشحات را تولید می‌کنند که نقش اصلی آن جلوگیری از ورود میکروب به داخل رحم است. در میان دو دوره و در زمان تخمک‌گذاری میزان ترشحات افزایش می‌یابد و وجود آن کمک میکند تا در این زمان اسپرم ها راحت‌تر از دهانه رحم بالا بروند و به تخمک برسند.
در حالت طبیعی این ترشحات، بی‌رنگ و بی‌بو هستند، اما اگر ترشحات زرد رنگ یا سوزناک یا بد بو بودند، می‌توانند نشانه بروز عفونت یا قارچ باشند. در این صورت برای جلوگیری از پیشرفت عفونت باید به پزشک متخصص زنان مراجعه کرد.
4- آیا استفاده طولانی مدت از تامپون، شوک توکسیک می‌آورد؟
سندروم شوک توکسیک به دلیل عفونت باکتریایی ایجاد میشود و با حملات ناگهانی تب و لرز، اسهال، تهوع، درد عضلانی و بثورات پوستی مشخص میشود. اگر تامپون‌ها به مدت طولانی بمانند، زمینه را برای ایجاد عفونتهای باکتریایی آماده می‌کنند. بهترین وضعیت آن است که تامپون‌ها هر 8 ساعت یک بار تعویض شوند.
اگرچه بیشتر خانم ها تصور می‌کنند درباره قاعدگی اطلاعات کافی دارند، ولی مواردی هست که خیلی از آنان درباره‌اش بی‌اطلاع‌اند و همیشه ممکن است در این خصوص، اتفاقاتی بیفتد که تا کنون با آن مواجه نشده باشند.
این مطلب، شما را با رایج ترین پرسش‌هایی که خانم ها درباره قاعدگی از پزشک متخصص زنان و زایمان می‌پرسند، آشنا میکند.
1- چرا قاعدگی، خلق و خوی آدم را عوض می کند؟
اصولا سندروم پیش از قاعدگی (PMS) به این دلیل رخ می‌دهد که بدن به تغییرات هورمونی، حساس میشود. 10 روز قبل از شروع قاعدگی، سطح هورمون‌هایی مثل پروژسترون و استروژن به سرعت تغییر می‌کنند و این تغییر سبب بروز علایمی مثل نفخ، تغییرات خلق و خو، سردرد، حساسیت پستان‌ها و خستگی میشود.
نزدیک به 90 درصد از خانم ها قبل از قاعدگی‌شان این نشانه‌ها را تجربه می‌کنند. حتی 20 درصد از آنها دچار علائم شدیدتری می‌شوند که بر فعالیت‌های طبیعی زندگی‌شان و حتی بر روابط فردی آنها تاثیر می‌گذارد.
اما چه باید کرد؟ اول اینکه مطمئن شوید که از نظر جسمی مشکلی ندارید. بعد سعی کنید ورزش کنید، مخصوصا وقتی احساس می‌کنید خلق شما تنگ شده است. مایعات فراوانی بنوشید، حتی هر دو ساعت یک بار. اگر با این کارها بهتر نشدید از پزشک خود کمک بگیرید. مکمل‌های کلسیم و ویتامین‌ها نیز در کاهش نشانه‌های پیش از قاعدگی موثرند. گاهی مصرف قرص‌های ضد بارداری با نظر پزشک و در موارد شدید، مصرف داروهای ضدافسردگی سبب بهبود این نشانه‌ها میشود.
2- چرا گاهی اوقات قاعدگی نامنظم میشود؟
عادت ماهیانه خانم ها هر 28 روز یک بار تکرار میشود، اما گاهی پیش می‌آید که شما دو ماه یک بار پریود می شوید و گاهی هر 26 روز ، 35 یا 42 روز یک بار. قاعدگی طبیعی باید به فاصله 25 تا 35 روز رخ دهد؛ یعنی از شروع اولین خونریزی تا خونریزی بعدی باید 25 تا 35 روز طول بکشد. بسیاری از خانم ها که قاعدگی شان در یک روز در هر ماه اتفاق نمی‌افتد (مثلا تاریخ بیست و پنجم هر ماه)، فکر می‌کنند قاعدگی‌شان طبیعی نیست. ولی این افراد نباید نگران شوند؛ زیرا لازم نیست قاعدگی دقیقا در همان روز ایجاد شود. تغییر دو سه روزه در قاعدگی، مشکل خاصی نیست. اما اگر فاصله بین دو پریود، به کمتر از 25 روز یا بیشتر از 35 روز برسد، باید با پزشک مشورت کرد.
عادت ماهیانه به ویژه در دوران نوجوانی و سال اول بلوغ منظم نیست، چون سیستم هورمونی بدن هنوز کار خود را به خوبی آغاز نکرده است. این امر ممکن است دو سال یا حتی بیشتر هم ادامه یابد. حدود 45 تا 50 سالگی نیز که اکثر خانم ها به سن یائسگی نزدیک می‌شوند، دستگاه هورمونی تقریبا خسته و عادات ماهیانه نامنظم می‌شوند. این حالت تا زمان یائسگی ادامه خواهد داشت!
حتی اگر از موضوع سن هم بگذریم، باز هم نامنظم بودن عادت ماهیانه امر بسیار مهمی نیست. اما اگر عادات ماهیانه شما مدت طولانی نامنظم بود، توصیه می‌کنیم به متخصص زنان مراجعه کنید.
استرس، اضطراب و اتفاقات نگران‌کننده با تغییر روند تخمک‌گذاری و ایجاد اختلالاتی در ترشح پروژسترون می توانند سبب قاعدگی نامنظم شوند. مشکلات تیرویید، هیپوتالاموس یا هیپوفیز که در تولید هورمون‌های زنانه دخیل‌اند، هم می‌توانند سبب نامنظمی عادات شوند. حتی ممکن است تخمدان‌ها دچار مشکلی باشند و با وجود فرمانی که از مغز دریافت می‌کنند، هورمون کافی تولید نکنند! جالب است بدانید افزایش ترشح هورمون مردانه هم سبب نامنظمی دوره‌ها میشود. عفونت، تومور، فیبروم یا آندومتریوز هم می‌توانند از علل احتمالی باشند.
از دلایل دیگر بی‌نظمی یا قطع قاعدگی، اضافه وزن ، کاهش وزن ، اختلالات تغذیه‌ای و انجام ورزش‌های سنگین است.
3- چرا گاهی اوقات بین دو قاعدگی، ترشحات سفید رنگ دیده میشود؟
نگران نباشید؛ این ترشحات طبیعی هستند. این ترشحات در برخی روزها کمتر و گاهی بیشترند. غددی که داخل واژن قرار گرفته‌اند این ترشحات را تولید می‌کنند که نقش اصلی آن جلوگیری از ورود میکروب به داخل رحم است. در میان دو دوره و در زمان تخمک‌گذاری میزان ترشحات افزایش می‌یابد و وجود آن کمک میکند تا در این زمان اسپرم ها راحت‌تر از دهانه رحم بالا بروند و به تخمک برسند.
در حالت طبیعی این ترشحات، بی‌رنگ و بی‌بو هستند، اما اگر ترشحات زرد رنگ یا سوزناک یا بد بو بودند، می‌توانند نشانه بروز عفونت یا قارچ باشند. در این صورت برای جلوگیری از پیشرفت عفونت باید به پزشک متخصص زنان مراجعه کرد.
4- آیا استفاده طولانی مدت از تامپون، شوک توکسیک می‌آورد؟
سندروم شوک توکسیک به دلیل عفونت باکتریایی ایجاد میشود و با حملات ناگهانی تب و لرز، اسهال، تهوع، درد عضلانی و بثورات پوستی مشخص میشود. اگر تامپون‌ها به مدت طولانی بمانند، زمینه را برای ایجاد عفونتهای باکتریایی آماده می‌کنند. بهترین وضعیت آن است که تامپون‌ها هر 8 ساعت یک بار تعویض شوند.
سوال شایع درباره پروتز سینه
این روزها برخی خانم ها به دلایل زیبایی یا درمانی (مثلا پس از برداشتن سینه های شان متعاقب ابتلا به سرطان پستان)، دوست دارند از پروتزهای سینه استفاده کنند ولی نگرانی ای که در ذهن شان هست، این است که آیا این پروتزها ممکن است در آینده اختلالی در روند شیر دادن به نوزادشان ایجاد کند یا نه؟ آیا می توان مطمئن بود که مواد موجود در این پروتزها به درون شیر مادر نشت نمی کند و موجب مسمومیت نوزاد نمی شود؟ اگر این سوال ها، سوال های شما هم هست، با ما همراه شوید.
آیا می توان به نوزاد شیر داد؟
اولین پرسش این است که پس از گذاشتن پروتز که مسلما حجمی خواهد داشت می توان پس از زایمان به نوزاد شیر داد؟ پاسخ این سوال درست به روش جراحی پلاستیک شما بستگی دارد و این که این پروتز در کدام قسمت و چگونه کار گذاشته شده است.
بهترین روش این است که در هنگام جراحی کار گذاشتن پروتز، بخش قهوه‌ای سینه آسیب نبیند و در خط برش جراحی قرار گرفته باشد و پروتز با برشی در زیر سینه ها در محل خودش قرار داده شود، معمولا بانوانی که پروتز سینه در زیر دیواره عضلانی قفسه سینه شان قرار داده شده است مشکل چندانی برای شیر دادن به نوزادشان در آینده نخواهند داشت.
از طرف دیگر هر چه فشار پروتز روی غدد شیرساز سینه کمتر باشد، شانس بیشتری برای تولید شیر وجود خواهد داشت. فشار بر هر غده ی بدن می تواند موجب اختلال در عملکرد آن غده شود. در مورد غدد شیری نیز در هنگام جراحی پروتز باید دقت شود که فشار زیادی بر این غدد وارد نیاید.
آیا ممکن است مواد ایمپلنت به درون شیر مادر نشت کند؟
این دومین سوال رایج زنانی است که از این ایمپلنت ها استفاده می کنند. پاسخ این سوال منفی است.
در حال حاضر، دو نوع پروتز سینه در بازار وجود دارد:
پروتزهای آب نمکی و پروتزهای سیلیکونی. تاکنون هیچ گزارشی مبنی بر نشت این مواد از درون پروتز به سمت خارج بدن منتشر نشده است. لایه های پوشش داخلی و خارجی این پروتز مانع از این خواهد شد که مواد درونی آن به خارج نشت پیدا کند و نباید بابت آلودگی شیر با این محصولات نگران بود.
آیا این پروتزها سرطان زا نیستند؟
پاسخ به این سوال هم منفی است. هنوز هیچ مدرکی که نشان دهد پروتزهای سینه باعث ایجاد سرطان در انسان می شوند، وجود ندارد. برعکس مطالعات جدید نشان داده اند که زنانی که پروتز سینه گذاشته اند نسبت به کل جمعیت کمتر دچار سرطان پستان شده اند. شاید یک دلیل آن باشد که این بانوان منظم تر برای معاینات و ماموگرافی مراجعه کرده اند.
ولی باید این نکته را نیز مدنظر داشته باشید که پروتزهای سینه می توانند تشخیص سرطان پستان را با تاخیر رو به رو کنند؛ پروتزهای سیلیکونی و آب نمکی هر دو موادی حاجب هستند و اشعه و پرتوها را از خودشان عبور نمی دهند و به این ترتیب مانع دیده شدن بافت اصلی سینه طی ماموگرافی می شوند.
نکته اصلی این است که اگر شما این جراحی را انجام دهید این مطلب را طی معاینات رادیوگرافی سینه ی خود به پزشک گوشزد کنید تا با دقت و وسواس بیشتری کار خودش را انجام دهد.
آیا پس از جراحی پروتز سینه، بارداری امکان پذیر است؟
اگر شما پس از عمل جراحی گذاشتن پروتز سینه، باردار شوید، بافت سینه ی شما بزرگ شده و پوست نیز به دنبال آن کشیده می شود.
همچنین هنگام بارداری و همراه با آن اگر شیر دادن را متوقف کنید، بافت سینه ی شما کوچک و جمع می شود. پیش بینی این که چه میزان این تغییرات رخ می دهد غیر ممکن است ولی حجم پروتز سینه در طی این عملیات به همان اندازه باقی خواهد ماند.
البته برخی از بانوان از شل شدگی پوست اطراف پروتز طی بارداری و شیر دادن و توقف شیر دادن شاکی هستند که در این صورت گاهی عمل های جراحی اصلاحی لازم است توسط جراح پلاستیک انجام شود.
منبع: ABCnews
این روزها برخی خانم ها به دلایل زیبایی یا درمانی (مثلا پس از برداشتن سینه های شان متعاقب ابتلا به سرطان پستان)، دوست دارند از پروتزهای سینه استفاده کنند ولی نگرانی ای که در ذهن شان هست، این است که آیا این پروتزها ممکن است در آینده اختلالی در روند شیر دادن به نوزادشان ایجاد کند یا نه؟ آیا می توان مطمئن بود که مواد موجود در این پروتزها به درون شیر مادر نشت نمی کند و موجب مسمومیت نوزاد نمی شود؟ اگر این سوال ها، سوال های شما هم هست، با ما همراه شوید.
آیا می توان به نوزاد شیر داد؟
اولین پرسش این است که پس از گذاشتن پروتز که مسلما حجمی خواهد داشت می توان پس از زایمان به نوزاد شیر داد؟ پاسخ این سوال درست به روش جراحی پلاستیک شما بستگی دارد و این که این پروتز در کدام قسمت و چگونه کار گذاشته شده است.
بهترین روش این است که در هنگام جراحی کار گذاشتن پروتز، بخش قهوه‌ای سینه آسیب نبیند و در خط برش جراحی قرار گرفته باشد و پروتز با برشی در زیر سینه ها در محل خودش قرار داده شود، معمولا بانوانی که پروتز سینه در زیر دیواره عضلانی قفسه سینه شان قرار داده شده است مشکل چندانی برای شیر دادن به نوزادشان در آینده نخواهند داشت.
از طرف دیگر هر چه فشار پروتز روی غدد شیرساز سینه کمتر باشد، شانس بیشتری برای تولید شیر وجود خواهد داشت. فشار بر هر غده ی بدن می تواند موجب اختلال در عملکرد آن غده شود. در مورد غدد شیری نیز در هنگام جراحی پروتز باید دقت شود که فشار زیادی بر این غدد وارد نیاید.
آیا ممکن است مواد ایمپلنت به درون شیر مادر نشت کند؟
این دومین سوال رایج زنانی است که از این ایمپلنت ها استفاده می کنند. پاسخ این سوال منفی است.
در حال حاضر، دو نوع پروتز سینه در بازار وجود دارد:
پروتزهای آب نمکی و پروتزهای سیلیکونی. تاکنون هیچ گزارشی مبنی بر نشت این مواد از درون پروتز به سمت خارج بدن منتشر نشده است. لایه های پوشش داخلی و خارجی این پروتز مانع از این خواهد شد که مواد درونی آن به خارج نشت پیدا کند و نباید بابت آلودگی شیر با این محصولات نگران بود.
آیا این پروتزها سرطان زا نیستند؟
پاسخ به این سوال هم منفی است. هنوز هیچ مدرکی که نشان دهد پروتزهای سینه باعث ایجاد سرطان در انسان می شوند، وجود ندارد. برعکس مطالعات جدید نشان داده اند که زنانی که پروتز سینه گذاشته اند نسبت به کل جمعیت کمتر دچار سرطان پستان شده اند. شاید یک دلیل آن باشد که این بانوان منظم تر برای معاینات و ماموگرافی مراجعه کرده اند.
ولی باید این نکته را نیز مدنظر داشته باشید که پروتزهای سینه می توانند تشخیص سرطان پستان را با تاخیر رو به رو کنند؛ پروتزهای سیلیکونی و آب نمکی هر دو موادی حاجب هستند و اشعه و پرتوها را از خودشان عبور نمی دهند و به این ترتیب مانع دیده شدن بافت اصلی سینه طی ماموگرافی می شوند.
نکته اصلی این است که اگر شما این جراحی را انجام دهید این مطلب را طی معاینات رادیوگرافی سینه ی خود به پزشک گوشزد کنید تا با دقت و وسواس بیشتری کار خودش را انجام دهد.
آیا پس از جراحی پروتز سینه، بارداری امکان پذیر است؟
اگر شما پس از عمل جراحی گذاشتن پروتز سینه، باردار شوید، بافت سینه ی شما بزرگ شده و پوست نیز به دنبال آن کشیده می شود.
همچنین هنگام بارداری و همراه با آن اگر شیر دادن را متوقف کنید، بافت سینه ی شما کوچک و جمع می شود. پیش بینی این که چه میزان این تغییرات رخ می دهد غیر ممکن است ولی حجم پروتز سینه در طی این عملیات به همان اندازه باقی خواهد ماند.
البته برخی از بانوان از شل شدگی پوست اطراف پروتز طی بارداری و شیر دادن و توقف شیر دادن شاکی هستند که در این صورت گاهی عمل های جراحی اصلاحی لازم است توسط جراح پلاستیک انجام شود.
منبع: ABCnews
ناگفته های پروتز سینه
بعد از عمل جراحی منتظر چه اتفاقی باشیم؟
* درد بعد از عمل جراحی بزرگ کردن سینه تا حدی وجود دارد؛ ولی در هر فرد با فرد دیگری متفاوت است و البته بستگی به محل قرارگیری پروتز نیز دارد، مکان قرار دادن پروتز سینه در پشت ماهیچه سینه ای همراه با درد بیشتری است، چون باید مقداری از ماهیچه بریده شود تا فضایی برای گذاشتن پروتز سینه باز شود.
معمولا در 5 روز اول بعد از عمل، نیاز به مُسکن برای کم کردن درد از سوی پزشک تجویز می شود.
* بعد از عمل، سینه ها تا حدودی ورم کرده و این حالت معمولا 2 تا 3 هفته بعد از بین می رود. گاهی ممکن است ورم دو سینه با هم متفاوت باشد. این حالت کاملا عادی است و به مرور زمان برطرف می شود.
* بعد از عمل، مساله ای که برخی افراد را دچار نگرانی می کند، این است که اظهار می کنند سینه خیلی در بالا قرار گرفته که این حالت نیز عادی است. در طی 2 ماه بعد از عمل پروتز در اثر جاذبه زمین جای خود را پیدا کرده و به پایین آمده و حالت طبیعی پیدا می کند و حتی ممکن است که یک طرف سریع تر از طرف دیگر پایین بیاید که این مشکل نیز به مرور زمان برطرف می شود.
* تغییر احساس در نوک سینه و خود سینه نیز موقتی است. بعضی بیماران کاملا حس سینه شان را از دست می دهند. برخی فقط کمی کاهش در حس سینه دارند و بعضی افزایش حس دارند. در اکثر موارد بزودی این مشکل برطرف می شود.
دوره کامل بهبودی و درمان گاهی تا 18 ماه طول می کشد.
بعد از عمل باید چه نوع عوارضی را انتظار داشته باشیم؟
به طور کلی این عمل نیز مانند تمام اعمال جراحی دیگر می تواند عوارضی به دنبال داشته باشد. به دنبال این جراحی، 2 دسته از عوارض می توانند برای بیمار ایجاد شوند.
1- عوارضی که می توانند در تمام اعمال جراحی ایجاد شود. مثل عفونت محل زخم، عوارض بیهوشی و خونریزی و... که جزو شاخص ترین مثال ها در این خصوص می باشد. اگر چه این عوارض در عمل جراحی پروتز سینه بسیار نادر می باشد؛ ولی به هر حال احتمال ناچیزی از وقوع وجود دارد.
2- عوارض اختصاصی در این عمل، ایجاد عفونت پروتز است. این عارضه به ویژه با درمان های پیشگیرانه آنتی بیوتیکی بسیار نادر است و احتمال ایجاد آن، بسیار کم می باشد. عارضه دیگر ایجاد کپسول دور پروتز است. گاهی سیستم دفاعی بدن فرد در دراز مدت، پروتز را به عنوان یک جسم خارجی در نظر گرفته و به آن حمله می کند. در این حالت کپسولی دور پروتز ایجاد می شود و التهاب آن باعث کشش و کوچک شدن فضا و سفتی و تغییر شکل سینه می شود. اگرچه این حالت نیز قابل درمان به وسیله داروها یا جراحی دیگر است ولی این عارضه از مواردی است که آزار دهنده می باشد. پیش بینی این که این حالت در کدام بیمار ایجاد می شود بسیار مشکل است. (وجود کپسول به خودی خود یک موضوع طبیعی است اما منقبض شدن آن باعث بروز این عارضه و بد شکلی سینه می شود) امروزه با به کارگیری پروتزهای جدید این عارضه کمتر دیده شده است.
آیا شیردهی و حاملگی برای زنانی که پروتز سینه دارند امکان پذیر است؟
باید این مساله را بدانید که پروتز سینه هیچ مانعی را برای شیردهی ایجاد نمی کند و فرد قادر به تولید شیر کافی خواهد بود.
حاملگی برای فردی که پروتز سینه دارد هیچ مانعی ندارد و مانند تمام افراد عادی بافت های سینه در طی بارداری بزرگ شده و پوست نیز کشیده می شود و بعد از حاملگی و پایان شیردهی بافت سینه کوچک و جمع خواهد شد. پیش بینی این که چه میزان، این تغییرات رخ خواهد داد غیرممکن است ولی حجم پروتز سینه طی بارداری و شیردهی به همان اندازه باقی خواهد ماند.
مواردی که باید بعد از عمل به آن ها توجه کنیم
بعد از عمل به آرامی می توانید راه بروید و کارهای بسیار سبک را انجام دهید ولی باید توجه داشته باشید که تا 10 روز اول از انجام هرگونه کارهای کشیدنی یا بلند کردنی پرهیز کنید. بعد از این مدت حتی می توانید به سر کار خود برگردید، تمرینات سبک دست و پاها را بعد از 3 هفته شروع کنید و تمرینات بازوها و شانه ها و شنا کردن را می توانید بعد از 6 هفته شروع کنید. رانندگی کردن بعد از یک هفته مجاز است و فعالیت جنسی بعد از 4 هفته مانعی ندارد.
محل زخم باید بانداژ مناسبی داشته باشد و لازم است که به مدت 2 هفته مکان عمل را خشک نگه دارید.
بعد از یک هفته پانسمان برداشته خواهد شد و زخم بررسی و بازبینی شده و کمی تمیز می شود. خوشبختانه جای زخم ها کوچک بوده و حدود 4 سانتی متر است. در ابتدا جای زخم ها قرمز، ملتهب، برجسته و حتی دارای خارش می باشد که به مرور زمان کم رنگ شده و صاف می شود. این فرآیند یک حالت عادی در التیام زخم است و حدود 2 سال طول می کشد. برای تسریع و تسهیل فرآیند ترمیم می توان از لیزر و ماساژ روزانه کمک گرفت.
افراد مناسب برای این جراحی چه کسانی هستند؟
افراد مناسب برای این جراحی کسانی هستند که سینه های کوچکی دارند و می خواهند سینه بزرگ تری داشته باشند یا این که در سینه های شان عدم تقارن و اختلاف سایز و اختلاف شکل وجود دارد و همچنین کسانی که بر اثر شیردهی و یا لاغر شدن سینه های شان کوچک و شل شده است.
موارد منع این عمل برای کسانی است که بیماری داخلی جدی دارند یا کسانی که تصورات و انتظارات غیرعادی و غیرواقعی از این جراحی دارند و همچنین کسانی که سابقه سرطان پستان در افراد فامیل درجه یک و 2 آن ها قویا شدید است، به علت تداخل احتمالی پروتز در تصاویر ماموگرافی بهتر است این عمل را انجام ندهند.
محدوده سنی وجود ندارد و زمانی که بلوغ سینه کامل شده باشد یعنی 18 سالگی به بعد، این عمل قابل انجام است. همچنین در سنین بالا و در سنین بعد از یائسگی مشکلی ایجاد نمی کند.
آیا پروتزهای سیلیکونی خطرناک هستند؟
پوسته خارجی تمام پروتزها از ماده ای به نام سیلیکون ساخته شده است ولی ماده پُرکننده پروتزهای مختلف با هم متفاوت است که این مواد می تواند از آب نمک، ژل سیلیکون خالص که خود به دو دسته ژل ساده یا ژل منسجم تقسیم می شود، ژل شکر و نمک(هیدروژلی) و روغن سویا(تری لوسنت) که اخیرا کشف شده و تا بررسی های بیشتر مورد استفاده قرار نمی گیرد، تشکیل شده باشد.
رایج ترین پروتز مورد استفاده در حال حاضر ژل سیلیکونی است چرا که به خاطر نرمی ذاتی ژل سیلیکون که با طبیعت سینه سازگار است مورد استقبال بیشتری قرار گرفته است. از آن جایی که سیلیکون در مایعات بدن و همچنین به میزان زیادی در محیط اطراف ما وجود دارد سازگاری پروتزهای سیلیکونی یا بدن انسان نسبت به سایر مواد بالاتر است و هیچ مدرک علمی و قاطعی وجود ندارد که نشان دهد مواد سیلیکونی موجود در پروتزهای سینه خطر بیماری های بافت های همبندی یا سرطان سینه را افزایش می دهد.
بعد از عمل جراحی منتظر چه اتفاقی باشیم؟
* درد بعد از عمل جراحی بزرگ کردن سینه تا حدی وجود دارد؛ ولی در هر فرد با فرد دیگری متفاوت است و البته بستگی به محل قرارگیری پروتز نیز دارد، مکان قرار دادن پروتز سینه در پشت ماهیچه سینه ای همراه با درد بیشتری است، چون باید مقداری از ماهیچه بریده شود تا فضایی برای گذاشتن پروتز سینه باز شود.
معمولا در 5 روز اول بعد از عمل، نیاز به مُسکن برای کم کردن درد از سوی پزشک تجویز می شود.
* بعد از عمل، سینه ها تا حدودی ورم کرده و این حالت معمولا 2 تا 3 هفته بعد از بین می رود. گاهی ممکن است ورم دو سینه با هم متفاوت باشد. این حالت کاملا عادی است و به مرور زمان برطرف می شود.
* بعد از عمل، مساله ای که برخی افراد را دچار نگرانی می کند، این است که اظهار می کنند سینه خیلی در بالا قرار گرفته که این حالت نیز عادی است. در طی 2 ماه بعد از عمل پروتز در اثر جاذبه زمین جای خود را پیدا کرده و به پایین آمده و حالت طبیعی پیدا می کند و حتی ممکن است که یک طرف سریع تر از طرف دیگر پایین بیاید که این مشکل نیز به مرور زمان برطرف می شود.
* تغییر احساس در نوک سینه و خود سینه نیز موقتی است. بعضی بیماران کاملا حس سینه شان را از دست می دهند. برخی فقط کمی کاهش در حس سینه دارند و بعضی افزایش حس دارند. در اکثر موارد بزودی این مشکل برطرف می شود.
دوره کامل بهبودی و درمان گاهی تا 18 ماه طول می کشد.
بعد از عمل باید چه نوع عوارضی را انتظار داشته باشیم؟
به طور کلی این عمل نیز مانند تمام اعمال جراحی دیگر می تواند عوارضی به دنبال داشته باشد. به دنبال این جراحی، 2 دسته از عوارض می توانند برای بیمار ایجاد شوند.
1- عوارضی که می توانند در تمام اعمال جراحی ایجاد شود. مثل عفونت محل زخم، عوارض بیهوشی و خونریزی و... که جزو شاخص ترین مثال ها در این خصوص می باشد. اگر چه این عوارض در عمل جراحی پروتز سینه بسیار نادر می باشد؛ ولی به هر حال احتمال ناچیزی از وقوع وجود دارد.
2- عوارض اختصاصی در این عمل، ایجاد عفونت پروتز است. این عارضه به ویژه با درمان های پیشگیرانه آنتی بیوتیکی بسیار نادر است و احتمال ایجاد آن، بسیار کم می باشد. عارضه دیگر ایجاد کپسول دور پروتز است. گاهی سیستم دفاعی بدن فرد در دراز مدت، پروتز را به عنوان یک جسم خارجی در نظر گرفته و به آن حمله می کند. در این حالت کپسولی دور پروتز ایجاد می شود و التهاب آن باعث کشش و کوچک شدن فضا و سفتی و تغییر شکل سینه می شود. اگرچه این حالت نیز قابل درمان به وسیله داروها یا جراحی دیگر است ولی این عارضه از مواردی است که آزار دهنده می باشد. پیش بینی این که این حالت در کدام بیمار ایجاد می شود بسیار مشکل است. (وجود کپسول به خودی خود یک موضوع طبیعی است اما منقبض شدن آن باعث بروز این عارضه و بد شکلی سینه می شود) امروزه با به کارگیری پروتزهای جدید این عارضه کمتر دیده شده است.
آیا شیردهی و حاملگی برای زنانی که پروتز سینه دارند امکان پذیر است؟
باید این مساله را بدانید که پروتز سینه هیچ مانعی را برای شیردهی ایجاد نمی کند و فرد قادر به تولید شیر کافی خواهد بود.
حاملگی برای فردی که پروتز سینه دارد هیچ مانعی ندارد و مانند تمام افراد عادی بافت های سینه در طی بارداری بزرگ شده و پوست نیز کشیده می شود و بعد از حاملگی و پایان شیردهی بافت سینه کوچک و جمع خواهد شد. پیش بینی این که چه میزان، این تغییرات رخ خواهد داد غیرممکن است ولی حجم پروتز سینه طی بارداری و شیردهی به همان اندازه باقی خواهد ماند.
مواردی که باید بعد از عمل به آن ها توجه کنیم
بعد از عمل به آرامی می توانید راه بروید و کارهای بسیار سبک را انجام دهید ولی باید توجه داشته باشید که تا 10 روز اول از انجام هرگونه کارهای کشیدنی یا بلند کردنی پرهیز کنید. بعد از این مدت حتی می توانید به سر کار خود برگردید، تمرینات سبک دست و پاها را بعد از 3 هفته شروع کنید و تمرینات بازوها و شانه ها و شنا کردن را می توانید بعد از 6 هفته شروع کنید. رانندگی کردن بعد از یک هفته مجاز است و فعالیت جنسی بعد از 4 هفته مانعی ندارد.
محل زخم باید بانداژ مناسبی داشته باشد و لازم است که به مدت 2 هفته مکان عمل را خشک نگه دارید.
بعد از یک هفته پانسمان برداشته خواهد شد و زخم بررسی و بازبینی شده و کمی تمیز می شود. خوشبختانه جای زخم ها کوچک بوده و حدود 4 سانتی متر است. در ابتدا جای زخم ها قرمز، ملتهب، برجسته و حتی دارای خارش می باشد که به مرور زمان کم رنگ شده و صاف می شود. این فرآیند یک حالت عادی در التیام زخم است و حدود 2 سال طول می کشد. برای تسریع و تسهیل فرآیند ترمیم می توان از لیزر و ماساژ روزانه کمک گرفت.
افراد مناسب برای این جراحی چه کسانی هستند؟
افراد مناسب برای این جراحی کسانی هستند که سینه های کوچکی دارند و می خواهند سینه بزرگ تری داشته باشند یا این که در سینه های شان عدم تقارن و اختلاف سایز و اختلاف شکل وجود دارد و همچنین کسانی که بر اثر شیردهی و یا لاغر شدن سینه های شان کوچک و شل شده است.
موارد منع این عمل برای کسانی است که بیماری داخلی جدی دارند یا کسانی که تصورات و انتظارات غیرعادی و غیرواقعی از این جراحی دارند و همچنین کسانی که سابقه سرطان پستان در افراد فامیل درجه یک و 2 آن ها قویا شدید است، به علت تداخل احتمالی پروتز در تصاویر ماموگرافی بهتر است این عمل را انجام ندهند.
محدوده سنی وجود ندارد و زمانی که بلوغ سینه کامل شده باشد یعنی 18 سالگی به بعد، این عمل قابل انجام است. همچنین در سنین بالا و در سنین بعد از یائسگی مشکلی ایجاد نمی کند.
آیا پروتزهای سیلیکونی خطرناک هستند؟
پوسته خارجی تمام پروتزها از ماده ای به نام سیلیکون ساخته شده است ولی ماده پُرکننده پروتزهای مختلف با هم متفاوت است که این مواد می تواند از آب نمک، ژل سیلیکون خالص که خود به دو دسته ژل ساده یا ژل منسجم تقسیم می شود، ژل شکر و نمک(هیدروژلی) و روغن سویا(تری لوسنت) که اخیرا کشف شده و تا بررسی های بیشتر مورد استفاده قرار نمی گیرد، تشکیل شده باشد.
رایج ترین پروتز مورد استفاده در حال حاضر ژل سیلیکونی است چرا که به خاطر نرمی ذاتی ژل سیلیکون که با طبیعت سینه سازگار است مورد استقبال بیشتری قرار گرفته است. از آن جایی که سیلیکون در مایعات بدن و همچنین به میزان زیادی در محیط اطراف ما وجود دارد سازگاری پروتزهای سیلیکونی یا بدن انسان نسبت به سایر مواد بالاتر است و هیچ مدرک علمی و قاطعی وجود ندارد که نشان دهد مواد سیلیکونی موجود در پروتزهای سینه خطر بیماری های بافت های همبندی یا سرطان سینه را افزایش می دهد.
مشکلات باروری در زنان ............
مشکلات باروری در زنان عبارت است از ناتوانی در باردار شدن پس از گذشت یک سال از ازدواج بدون اینکه از روش جلوگیری از حاملگی استفاده شده باشد. ناباروری اصولاً در 10% از زوجین وجود دارد.
ـ علایم شایع:
ناتوانی در باردار شدن
ـ علل بیماری:
?. ناهنجاری‌های ساختمانی دستگاه تولید مثل
?. استرس عاطفی
?. دوره‌های مکرر افزایش وزن / کاهش وزن
?. اختلال هورمونی، به‌خصوص مشکلات تیرویید
?. التهاب مجرای تناسلی (مهبل)
?. مشکلات گردن رحم، مثل عفونت، پارگی ناشی از زایمان قبلی یا تنگ شدن دهانه گردن رحم به هر علت
?. فقدان عادت ماهانه به‌علت تمرینات ورزشی سخت یا اختلالات تغذیه‌ای (پرخوری یا بی‌اشتهایی روانی)
?. تغییرات شیمیایی در مخاط گردن رحم
?. کیست‌های تخمدان
??. آندومتریوز
??. تومورها
??. استفاده از بعضی از داروها، مثل قرص‌های ضدحاملگی، بسیاری از خانم‌ها تا ماه‌ها پس از قطع این نوع قرص‌ها نمی‌توانند باردار شوند.
??. اختلالاتی که احتمالاً به ناباروری ارتباطی ندارند عبارتند از: خم‌شدگی رحم؛ تومورهای فیبرویید کوچک در رحم؛ یا ناتوانی در رسیدن به اوج لذت جنسی.
ـ عوامل افزایش‌دهنده خطر:
?. استرس
?. اختلافات زناشویی و نزدیکی به دفعات کم
?. مواد مورد سوءاستفاده، مثل هرویین
ـ پیشگیری:
برای درمان هرگونه اختلال قابل درمانی که باعث ناباروری میشود به پزشک مراجعه کنید. از علل قابل پیشگیری ناباروری اجتناب ورزید.
ـ عواقب موردانتظار:
بسیاری از مشکلات باروری خفیف و برگشت‌پذیر هستند. بنابراین نسبت به رفع مشکلتان دید خوبی داشته باشید. تحقیقاتی که در این زمینه در حال انجام هستند منجر به ابداع راه‌های جدیدی برای برطرف کردن مشکل زوجین نابارور شده‌اند یا خواهند شد.
ـ عوارض احتمالی:
پریشانی روانی، از جمله احساس گناه و بی‌کفایتی، یا از دست دادن عزت نفس.
ـ درمان:
?. اقدامات تشخیصی مثل آزمایش خون؛ آزمون روبین که طی آن گاز به داخل رحم وارد میشود تا مشخص شود که در لوله‌های رحمی انسداد وجود دارد یا خیر؛ کولدوسکوپی که طی آن وسیله‌ای باریک از عمقی‌ترین قسمت مجرای تناسلی در زیر گردن رحم جهت دیدن احشای لگنی به درون حفره لگنی وارد میشود؛ و بررسی‌های مربوط به مخاط گردن رحم
?. روش‌های تشخیصی جراحی مثل لاپاروسکوپی
?. روان‌درمانی یا مشاوره برای رفع مشکلات زناشویی
?. جراحی برای تصحیح ناهنجاری‌های ساختمانی دستگاه تولید مثل
?. برای آشنا شدن با زمان تخمک‌گذاری، درجه حرارت روزانه خود را ثبت کنید (به‌هنگام تخمک‌گذاری درجه حرارت مقداری بالا می‌رود).
?. نزدیکی بهتر است درست پیش از تخمک‌گذاری انجام شود.
?. از مواد لغزنده‌کننده استفاده نکنید زیرا ممکن است باعث اختلال در حرکت اسپرم شوند.
?. پس از انزال، نزدیکی باید سریعتر خاتمه یابد. در غیر این صورت، تعداد اسپرم‌هایی که می‌توانند به‌سمت تخمک حرکت کنند کاهش می‌یابد.
?. پس از انزال بهتر است قسمت پایین بدن بالاتر قرار گیرد تا اسپرم‌ها بتوانند راحت‌تر به‌سمت تخمک حرکت کنند.
??. بهتر است قبل از نزدیکی خستگی جسمی نداشته باشید.
??. نسبت به رفع مشکلتان دید مثبت داشته باشید. نگرانی و استرس، خود به ناباروروی کمک می‌کنند.
??. لقاح داخل آزمایشگاهی؛ تخمک‌های زن در آزمایشگاه توسط اسپرم لقاح می‌یابند و تخم‌های حاصله در رحم کاشته می‌شوند.
??. توجه داشته باشید که داروهای مورد استفاده برای باروری ممکن است باعث زایمان چندقلو شوند.
ـ داروها:
هورمون‌درمانی در صورت اختلالات هورمونی، داروهای محرک تخمدان مثل کلومیفن، منوتروپین‌ها، یا اوروفولی‌تروپین.
ـ فعالیت:
کار و ورزش در حد متوسط انجام دهید. ورزش بیش از حد ممکن است در ناباروری تأثیر داشته باشد.
ـ رژیم غذائی:
یک رژیم غذایی طبیعی و متعادل داشته باشید.
ـ در این شرایط به پزشک خود مراجعه نمائید:
?. اگر شما یا یکی از اعضای خانواده تان علایم ناباروری را دارید و خواهان کمک هستید.
?. اگر علی‌رغم توصیه‌ها و درمان‌های انجام‌شده، بارداری در عرض 6 ماه رخ ندهد.
?. اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه شده اید. داروهای مورد استفاده در درمان ممکن است عوارض جانبی به‌همراه داشته باشند..................
مشکلات باروری در زنان عبارت است از ناتوانی در باردار شدن پس از گذشت یک سال از ازدواج بدون اینکه از روش جلوگیری از حاملگی استفاده شده باشد. ناباروری اصولاً در 10% از زوجین وجود دارد.
ـ علایم شایع:
ناتوانی در باردار شدن
ـ علل بیماری:
?. ناهنجاری‌های ساختمانی دستگاه تولید مثل
?. استرس عاطفی
?. دوره‌های مکرر افزایش وزن / کاهش وزن
?. اختلال هورمونی، به‌خصوص مشکلات تیرویید
?. التهاب مجرای تناسلی (مهبل)
?. مشکلات گردن رحم، مثل عفونت، پارگی ناشی از زایمان قبلی یا تنگ شدن دهانه گردن رحم به هر علت
?. فقدان عادت ماهانه به‌علت تمرینات ورزشی سخت یا اختلالات تغذیه‌ای (پرخوری یا بی‌اشتهایی روانی)
?. تغییرات شیمیایی در مخاط گردن رحم
?. کیست‌های تخمدان
??. آندومتریوز
??. تومورها
??. استفاده از بعضی از داروها، مثل قرص‌های ضدحاملگی، بسیاری از خانم‌ها تا ماه‌ها پس از قطع این نوع قرص‌ها نمی‌توانند باردار شوند.
??. اختلالاتی که احتمالاً به ناباروری ارتباطی ندارند عبارتند از: خم‌شدگی رحم؛ تومورهای فیبرویید کوچک در رحم؛ یا ناتوانی در رسیدن به اوج لذت جنسی.
ـ عوامل افزایش‌دهنده خطر:
?. استرس
?. اختلافات زناشویی و نزدیکی به دفعات کم
?. مواد مورد سوءاستفاده، مثل هرویین
ـ پیشگیری:
برای درمان هرگونه اختلال قابل درمانی که باعث ناباروری میشود به پزشک مراجعه کنید. از علل قابل پیشگیری ناباروری اجتناب ورزید.
ـ عواقب موردانتظار:
بسیاری از مشکلات باروری خفیف و برگشت‌پذیر هستند. بنابراین نسبت به رفع مشکلتان دید خوبی داشته باشید. تحقیقاتی که در این زمینه در حال انجام هستند منجر به ابداع راه‌های جدیدی برای برطرف کردن مشکل زوجین نابارور شده‌اند یا خواهند شد.
ـ عوارض احتمالی:
پریشانی روانی، از جمله احساس گناه و بی‌کفایتی، یا از دست دادن عزت نفس.
ـ درمان:
?. اقدامات تشخیصی مثل آزمایش خون؛ آزمون روبین که طی آن گاز به داخل رحم وارد میشود تا مشخص شود که در لوله‌های رحمی انسداد وجود دارد یا خیر؛ کولدوسکوپی که طی آن وسیله‌ای باریک از عمقی‌ترین قسمت مجرای تناسلی در زیر گردن رحم جهت دیدن احشای لگنی به درون حفره لگنی وارد میشود؛ و بررسی‌های مربوط به مخاط گردن رحم
?. روش‌های تشخیصی جراحی مثل لاپاروسکوپی
?. روان‌درمانی یا مشاوره برای رفع مشکلات زناشویی
?. جراحی برای تصحیح ناهنجاری‌های ساختمانی دستگاه تولید مثل
?. برای آشنا شدن با زمان تخمک‌گذاری، درجه حرارت روزانه خود را ثبت کنید (به‌هنگام تخمک‌گذاری درجه حرارت مقداری بالا می‌رود).
?. نزدیکی بهتر است درست پیش از تخمک‌گذاری انجام شود.
?. از مواد لغزنده‌کننده استفاده نکنید زیرا ممکن است باعث اختلال در حرکت اسپرم شوند.
?. پس از انزال، نزدیکی باید سریعتر خاتمه یابد. در غیر این صورت، تعداد اسپرم‌هایی که می‌توانند به‌سمت تخمک حرکت کنند کاهش می‌یابد.
?. پس از انزال بهتر است قسمت پایین بدن بالاتر قرار گیرد تا اسپرم‌ها بتوانند راحت‌تر به‌سمت تخمک حرکت کنند.
??. بهتر است قبل از نزدیکی خستگی جسمی نداشته باشید.
??. نسبت به رفع مشکلتان دید مثبت داشته باشید. نگرانی و استرس، خود به ناباروروی کمک می‌کنند.
??. لقاح داخل آزمایشگاهی؛ تخمک‌های زن در آزمایشگاه توسط اسپرم لقاح می‌یابند و تخم‌های حاصله در رحم کاشته می‌شوند.
??. توجه داشته باشید که داروهای مورد استفاده برای باروری ممکن است باعث زایمان چندقلو شوند.
ـ داروها:
هورمون‌درمانی در صورت اختلالات هورمونی، داروهای محرک تخمدان مثل کلومیفن، منوتروپین‌ها، یا اوروفولی‌تروپین.
ـ فعالیت:
کار و ورزش در حد متوسط انجام دهید. ورزش بیش از حد ممکن است در ناباروری تأثیر داشته باشد.
ـ رژیم غذائی:
یک رژیم غذایی طبیعی و متعادل داشته باشید.
ـ در این شرایط به پزشک خود مراجعه نمائید:
?. اگر شما یا یکی از اعضای خانواده تان علایم ناباروری را دارید و خواهان کمک هستید.
?. اگر علی‌رغم توصیه‌ها و درمان‌های انجام‌شده، بارداری در عرض 6 ماه رخ ندهد.
?. اگر دچار علایم جدید و غیرقابل توجیه شده اید. داروهای مورد استفاده در درمان ممکن است عوارض جانبی به‌همراه داشته باشند..................
تک‌فرزندی خوب است یا بد؟ ..................
--------------------------------------------------------------------------------
تک‌فرزندی خوب است یا بد؟ همه می‌گویند یک بچه دیگر هم داشته باشید. نمی‌دانم چه کنم. می‌گویند این فرزند شما چون تنهاست مشکل دارد. بعضی‌ها هم می‌گویند شما والدین خودخواهی هستید که فقط به فکر رفاه خودتان هستید. بچه اولتان دارد بزرگ میشود، نگذارید فاصله سنی دومی با اولی زیاد شود... این‌ها حرف‌های پدر و مادر یک فرزند تنهاست؛ یا به عبارتی تک فرزند. امروزه می‌گویند تک فرزندی عوارضی دارد و البته امتیازاتی...
درباره تک فرزندی دو باور وجود دارد. باور نخست اینکه چند فرزندی بسیار دشوارتر از تک فرزندی است. حال آنکه تک فرزندی مشکل‌تر است چون والدین فقط یک فرصت تکرار نشدنی برای تربیت فرزند خود دارند و باور دوم اینکه تک فرزندی بسیار ساده تر از چندفرزندی است. به دلیل کمتر بودن هزینه‌ها، نبود اختلاف بین خواهر و برادرها و... حال آن که تک فرزندی مشکلات روانی خاص خود را پدید می‌آورد. به هر حال تک فرزندی شمشیری دو لبه است که نقاط ضعف و قوت گوناگون دارد.
جامعه تک‌فرزندها
بسیاری از تک فرزندها نمی‌توانند ناامیدی‌ها و فشارهای روانی را تحمل کنند. چنانچه توهینی به آنها شود، بی‌آنکه قصد و غرضی در کار باشد، این توهین را رفتاری عمدی و به پشتوانه نیتی خاص تفسیر می‌کنند. چنانچه از مساله‌ای رنجیده خاطر شوند، این حالت را تا مدت‌های مدید در درون خود زنده نگاه می‌دارند. آنها فقط به برقراری روابطی علاقه‌مندند که دربرگیرنده منافع آنان باشد و احساسات‌شان را نیز جریحه‌دار نکند. آنها ممکن است ناراحتی‌های خود را برای دیگران بیان نکنند و فردی درون گرا شوند. در ضمن، در هنگام طلاق و جدایی والدین، تک فرزندان، بیشتر تحت تاثیر مشکلات روانی قرار می‌گیرند. کودک تک‌فرزند در خانواده‌ای رشد میکند که افراد بالغ در آن حضور دارند و کودک دیگری نیست که بتواند با او ارتباط برقرار کند. هر دوی این عوامل، نقشی مهم در پرورش کودکان تک فرزند دارند. کودک تک فرزند به طور کامل مورد توجه و علاقه والدین است. این عامل سبب میشود کودک احساس کند شخصی مهم است. مزایای بزرگ شدن در خانواده‌های تک فرزند چنان است که کودک می‌گوید من دوست دارم تنها فرزند خانواده باشم. هیچ رقیبی نداشته باشم و کسی حسادت مرا تحریک نکند. نیاز نباشد با کسی دعوا کنم تا بتوانم وسیله‌ای را که دوست دارم، تصاحب کنم. کودکانی که در خانواده تک فرزند زندگی می‌کنند، احساس امنیت و اعتماد به نفس زیادی دارند.
عامل دیگری که در زندگی کودک مؤثر است، حضور در خانواده‌ای است که فقط شامل افراد بالغ است. این کودکان پیش از زمان معمول، سخن گفتن را آغاز می‌کنند و روحیه اجتماعی نیرومندتری دارند. آنان از والدین خود تقلید و همچون بزرگسالان رفتار می‌کنند، به گونه‌ای که تحسین و تعجب دیگران را برمی‌انگیزند. کودکان خانواده‌های تک فرزند معمولا بلوغ زودرس دارند. بلوغ اجتماعی این کودکان نیز ممکن است به حال آنان مفید باشد. آنها زودتر از دیگر کودکان با مسایلی مواجه می‌شوند که برخورد با آنها در سنین بالاتر ناگزیر است. مسایل و دیدگاه‌های خود را به راحتی بیان می‌کنند و قادرند به والدین خود کمک کنند. آنها زودتر از دیگر کودکان به فعالیت اقتصادی مشغول می‌شوند و از کار کردن خجالت نمی‌کشند. این کودکان با آمادگی و تجربه زیاد به سن بلوغ پا می‌گذارند.
معایب تک‌فرزند بودن
یکی از معایب تک فرزند بودن، تأثیر آن بر مراحل رشد کودک است. این کودکان کسی را ندارند تا با او رقابت یا بازی و دعوا کنند. آنها دوست و همدمی در منزل ندارند بنابراین برخی از احساسات را تجربه نمی‌کنند و فرصتی برای کنترل و مدیریت آنها نخواهند داشت. اگر والدین، مراقبتی افراطی از تک فرزند خود به عمل آورند و او را به فردی ضعیف و کم تحمل تبدیل کنند، فرزندشان از دیگران نیز انتظار خواهد داشت با او چنین رفتاری داشته باشند که این موضوع ناتوانی او را شدت خواهد بخشید.اگر والدین اجازه ندهند فرزندشان با احساسات سخت و ناراحت کننده رو به رو شود یا امکان آشکار کردن این نوع احساسات را برای او فراهم نکنند، تحمل وی را برابر این نوع احساسات ضعیف خواهند کرد.
تمایل والدین به حمایت از تنها فرزندشان، مانع از آن میشود که فرزندشان عواقب اشتباهات خود را بیازماید و مسوولیت عمل خود را بپذیرد. آنها هیچ گاه در مقام انتقاد از فرزندشان بر نمی‌آیند، با او مخالفت نمی‌کنند و همواره تسلیم خواسته‌های او می‌شوند تا از این طریق مانع ناراحت شدن او شوند. این والدین می‌گویند فرزندمان هم مثل ما دوست ندارد ناراحت شود بنابراین با هم معامله می‌کنیم تا هیچ یک از ما آزار نبیند. حمایت بیش از حد این والدین، فرزند را با روحیه حساس و ضعیف تربیت میکند. هرچه حمایت آنها از تنها فرزندشان بیشتر شود، قدرت و تحمل وی در رویارویی با مشکلات کاهش می‌یابد و از این رو بسیار شکننده و آسیب‌پذیر میشود. در چنین روابط حساس و پر اضطرابی است که تک فرزند از آزمودن احساساتی که در روابط بین خواهر و برادر شکل می‌گیرد، محروم می‌ماند. در خانواده‌های تک فرزند، والدین و فرزندان هر دو احساس می‌کنند نیاز شدیدی به یکدیگر دارند. پس ناگزیر به مراعات یکدیگر هستند.
متاسفانه ساختار اجتماعی و فرهنگی خانواده‌ها در عصر حاضر به گونه‌ای است که آمادگی لازم در کودکان برای برقراری ارتباط با محیط هایی خارج از منزل به وجود نمی‌آید و کودکان با اکثر محیط‌های اجتماعی بیگانه و ناآشنا بوده و در برقراری ارتباط جدید احساس ضعف می‌کنند. این مساله می‌تواند مشکلاتی مانند استرس و نگرانی در کودک، امتناع از رفتن به مدرسه و یا فرار از مدرسه و نیز مجبور کردن والدین برای ماندن در کنار او و در محیط مدرسه را در پی داشته باشد.
تک‌فرزندی، مزایا و معایب
مزایا
هزینه کمتر برای خانواده، کنترل راحت تر تک فرزند، صمیمیت عمیق والدین با تک فرزند، آرامش خانه (فرزند دیگری نیست تا با ناسازگاری آنان آرامش خانه از بین برود)، احساس امنیت و اعتماد به نفس بیشتر با تک فرزند به جهت رسیدگی بیشتر به او.
معایب
وابستگی شدید والدین به تک فرزند (این وابستگی سبب اضطراب تک فرزند میشود وهمیشه نگران است که اگر صدمه‌ای به او برسد، والدین دچار لطمة روحی شدید خواهند شد)، حساسیت فراون والدین دربارة رفتار وگفتار تک فرزند که او را به رفتار و گفتاری نامطلوب می‌کشد و لوس میشود، مراقبت بیش از حد والدین که استقلال تک فرزند را به خطر می‌اندازد، وابستگی شدید تک فرزند به والدین که مانع دوست یابی او در ارتباط با همسالان میشود، تأثیر منفی بر رشد تک فرزند به جهت نبودن رقابت بازی یا درگیری با برادر یا خواهر، تسلیم‌پذیری والدین و عدم مخالفت با تک فرزند که سبب شکنندگی و آسیب پذیری در آینده میشود و نمی‌تواند ناامیدی‌ها و فشارهای روحی را تحمل کند، برخورد بزرگانه با کودک (این کار سبب میشود جلوی بچگی کردن او گرفته شود)، ارتباط کمتر با همسالان، به جهت نبودن برادر و خواهری در منزل از ایجاد ارتباط با همسالان خجالت می‌کشد.............
--------------------------------------------------------------------------------
تک‌فرزندی خوب است یا بد؟ همه می‌گویند یک بچه دیگر هم داشته باشید. نمی‌دانم چه کنم. می‌گویند این فرزند شما چون تنهاست مشکل دارد. بعضی‌ها هم می‌گویند شما والدین خودخواهی هستید که فقط به فکر رفاه خودتان هستید. بچه اولتان دارد بزرگ میشود، نگذارید فاصله سنی دومی با اولی زیاد شود... این‌ها حرف‌های پدر و مادر یک فرزند تنهاست؛ یا به عبارتی تک فرزند. امروزه می‌گویند تک فرزندی عوارضی دارد و البته امتیازاتی...
درباره تک فرزندی دو باور وجود دارد. باور نخست اینکه چند فرزندی بسیار دشوارتر از تک فرزندی است. حال آنکه تک فرزندی مشکل‌تر است چون والدین فقط یک فرصت تکرار نشدنی برای تربیت فرزند خود دارند و باور دوم اینکه تک فرزندی بسیار ساده تر از چندفرزندی است. به دلیل کمتر بودن هزینه‌ها، نبود اختلاف بین خواهر و برادرها و... حال آن که تک فرزندی مشکلات روانی خاص خود را پدید می‌آورد. به هر حال تک فرزندی شمشیری دو لبه است که نقاط ضعف و قوت گوناگون دارد.
جامعه تک‌فرزندها
بسیاری از تک فرزندها نمی‌توانند ناامیدی‌ها و فشارهای روانی را تحمل کنند. چنانچه توهینی به آنها شود، بی‌آنکه قصد و غرضی در کار باشد، این توهین را رفتاری عمدی و به پشتوانه نیتی خاص تفسیر می‌کنند. چنانچه از مساله‌ای رنجیده خاطر شوند، این حالت را تا مدت‌های مدید در درون خود زنده نگاه می‌دارند. آنها فقط به برقراری روابطی علاقه‌مندند که دربرگیرنده منافع آنان باشد و احساسات‌شان را نیز جریحه‌دار نکند. آنها ممکن است ناراحتی‌های خود را برای دیگران بیان نکنند و فردی درون گرا شوند. در ضمن، در هنگام طلاق و جدایی والدین، تک فرزندان، بیشتر تحت تاثیر مشکلات روانی قرار می‌گیرند. کودک تک‌فرزند در خانواده‌ای رشد میکند که افراد بالغ در آن حضور دارند و کودک دیگری نیست که بتواند با او ارتباط برقرار کند. هر دوی این عوامل، نقشی مهم در پرورش کودکان تک فرزند دارند. کودک تک فرزند به طور کامل مورد توجه و علاقه والدین است. این عامل سبب میشود کودک احساس کند شخصی مهم است. مزایای بزرگ شدن در خانواده‌های تک فرزند چنان است که کودک می‌گوید من دوست دارم تنها فرزند خانواده باشم. هیچ رقیبی نداشته باشم و کسی حسادت مرا تحریک نکند. نیاز نباشد با کسی دعوا کنم تا بتوانم وسیله‌ای را که دوست دارم، تصاحب کنم. کودکانی که در خانواده تک فرزند زندگی می‌کنند، احساس امنیت و اعتماد به نفس زیادی دارند.
عامل دیگری که در زندگی کودک مؤثر است، حضور در خانواده‌ای است که فقط شامل افراد بالغ است. این کودکان پیش از زمان معمول، سخن گفتن را آغاز می‌کنند و روحیه اجتماعی نیرومندتری دارند. آنان از والدین خود تقلید و همچون بزرگسالان رفتار می‌کنند، به گونه‌ای که تحسین و تعجب دیگران را برمی‌انگیزند. کودکان خانواده‌های تک فرزند معمولا بلوغ زودرس دارند. بلوغ اجتماعی این کودکان نیز ممکن است به حال آنان مفید باشد. آنها زودتر از دیگر کودکان با مسایلی مواجه می‌شوند که برخورد با آنها در سنین بالاتر ناگزیر است. مسایل و دیدگاه‌های خود را به راحتی بیان می‌کنند و قادرند به والدین خود کمک کنند. آنها زودتر از دیگر کودکان به فعالیت اقتصادی مشغول می‌شوند و از کار کردن خجالت نمی‌کشند. این کودکان با آمادگی و تجربه زیاد به سن بلوغ پا می‌گذارند.
معایب تک‌فرزند بودن
یکی از معایب تک فرزند بودن، تأثیر آن بر مراحل رشد کودک است. این کودکان کسی را ندارند تا با او رقابت یا بازی و دعوا کنند. آنها دوست و همدمی در منزل ندارند بنابراین برخی از احساسات را تجربه نمی‌کنند و فرصتی برای کنترل و مدیریت آنها نخواهند داشت. اگر والدین، مراقبتی افراطی از تک فرزند خود به عمل آورند و او را به فردی ضعیف و کم تحمل تبدیل کنند، فرزندشان از دیگران نیز انتظار خواهد داشت با او چنین رفتاری داشته باشند که این موضوع ناتوانی او را شدت خواهد بخشید.اگر والدین اجازه ندهند فرزندشان با احساسات سخت و ناراحت کننده رو به رو شود یا امکان آشکار کردن این نوع احساسات را برای او فراهم نکنند، تحمل وی را برابر این نوع احساسات ضعیف خواهند کرد.
تمایل والدین به حمایت از تنها فرزندشان، مانع از آن میشود که فرزندشان عواقب اشتباهات خود را بیازماید و مسوولیت عمل خود را بپذیرد. آنها هیچ گاه در مقام انتقاد از فرزندشان بر نمی‌آیند، با او مخالفت نمی‌کنند و همواره تسلیم خواسته‌های او می‌شوند تا از این طریق مانع ناراحت شدن او شوند. این والدین می‌گویند فرزندمان هم مثل ما دوست ندارد ناراحت شود بنابراین با هم معامله می‌کنیم تا هیچ یک از ما آزار نبیند. حمایت بیش از حد این والدین، فرزند را با روحیه حساس و ضعیف تربیت میکند. هرچه حمایت آنها از تنها فرزندشان بیشتر شود، قدرت و تحمل وی در رویارویی با مشکلات کاهش می‌یابد و از این رو بسیار شکننده و آسیب‌پذیر میشود. در چنین روابط حساس و پر اضطرابی است که تک فرزند از آزمودن احساساتی که در روابط بین خواهر و برادر شکل می‌گیرد، محروم می‌ماند. در خانواده‌های تک فرزند، والدین و فرزندان هر دو احساس می‌کنند نیاز شدیدی به یکدیگر دارند. پس ناگزیر به مراعات یکدیگر هستند.
متاسفانه ساختار اجتماعی و فرهنگی خانواده‌ها در عصر حاضر به گونه‌ای است که آمادگی لازم در کودکان برای برقراری ارتباط با محیط هایی خارج از منزل به وجود نمی‌آید و کودکان با اکثر محیط‌های اجتماعی بیگانه و ناآشنا بوده و در برقراری ارتباط جدید احساس ضعف می‌کنند. این مساله می‌تواند مشکلاتی مانند استرس و نگرانی در کودک، امتناع از رفتن به مدرسه و یا فرار از مدرسه و نیز مجبور کردن والدین برای ماندن در کنار او و در محیط مدرسه را در پی داشته باشد.
تک‌فرزندی، مزایا و معایب
مزایا
هزینه کمتر برای خانواده، کنترل راحت تر تک فرزند، صمیمیت عمیق والدین با تک فرزند، آرامش خانه (فرزند دیگری نیست تا با ناسازگاری آنان آرامش خانه از بین برود)، احساس امنیت و اعتماد به نفس بیشتر با تک فرزند به جهت رسیدگی بیشتر به او.
معایب
وابستگی شدید والدین به تک فرزند (این وابستگی سبب اضطراب تک فرزند میشود وهمیشه نگران است که اگر صدمه‌ای به او برسد، والدین دچار لطمة روحی شدید خواهند شد)، حساسیت فراون والدین دربارة رفتار وگفتار تک فرزند که او را به رفتار و گفتاری نامطلوب می‌کشد و لوس میشود، مراقبت بیش از حد والدین که استقلال تک فرزند را به خطر می‌اندازد، وابستگی شدید تک فرزند به والدین که مانع دوست یابی او در ارتباط با همسالان میشود، تأثیر منفی بر رشد تک فرزند به جهت نبودن رقابت بازی یا درگیری با برادر یا خواهر، تسلیم‌پذیری والدین و عدم مخالفت با تک فرزند که سبب شکنندگی و آسیب پذیری در آینده میشود و نمی‌تواند ناامیدی‌ها و فشارهای روحی را تحمل کند، برخورد بزرگانه با کودک (این کار سبب میشود جلوی بچگی کردن او گرفته شود)، ارتباط کمتر با همسالان، به جهت نبودن برادر و خواهری در منزل از ایجاد ارتباط با همسالان خجالت می‌کشد.............
رابطه آدامس و بهبود سزارین .....................................
جویدن آدامس‌های بدون قند ممکن است راهی ساده برای مادران پس از سزارین باشد تا حرکات رودهشان را بازیابند.
به گزارش خبرگزاری رویترز در یک بررسی بوسیله پژوهشگران مصری بر روی گروهی از زنان که تحت عمل سزارین قرار گرفته بودند، نشان داده شد که جویدن آدامس پس از این عمل به این زنان کمک میکند تا حرکات طبیعی روده را بازیابند و زمان بستری آنها در بیمارستان کاهش یابد.
عمل سزارین مانند هر عمل جراحی شکمی دیگری باعث میشود که کارکرد روده دچار وقفه شود و فرد به تجمع گاز و یبوست دچار شود.
به گفته این پژوهشگران، اثر مفید جویدن آدامس ممکن است به این علت باشد که باعث ایجاد واکنش‌هایی در دستگاه عصبی و آزادسازی هورمون‌های گوارشی میشود که فعالیت روده را تحریک میکند.
به گفته پژوهشگران مصری کاهش زمان بستری‌شدن در بیمارستان، امتیاز مهمی به خصوص در کشورهای در حال توسعه محسوب میشود که منابع بهداشتی محدودی دارند.
این بررسی بر روی 200 زن که با بیهوشی عمومی تحت عمل سزارین قرار گرفته بودند، انجام شد.
نیمی از این زنان به طور اتفاقی پس از به هوش آمدن آدامس می‌جویدند و نیمی دیگر تنها مراقبت‌های معمول را دریافت می‌کردند، از جمله واداشتن بیمار به بیرون رفتن از بستر و راه رفتن تا روده‌ها زودتر به کار بیفتند.
زنانی که در گروه آدامس قرار داشتند، یک تکه آدامس را برای 15 دقیقه هر دو ساعت می‌جویدند.
در نهایت پژوهشگران دریافتند زنانی که آدامس می‌جویدند، سریعتر فعالیت روده خود را به دست آوردند. به طور میانگین این زنان 21 ساعت بعد از عمل، حرکات رودهشان را بازیافتند، در حالی که در گروه کنترل (نجویدن آدامس) این زمان 30 ساعت بود.
زنانی که آدامس می‌جویدند، همچنین بیمارستان را زودتر ترک کردند که در حدود 41 ساعت زودتر در مقایسه با 50 ساعت در گروه کنترل بود.
البته با توجه به اینکه این بیماران همگی با بیهوشی عمومی سزارین شده بودند، این سوال باقی می‌ماند که در مواردی که از بی حسی نخاعی برای سزارین استفاده میشود، نیز آیا آدامس جویدن این اثرات مفید را ایجاد میکند یا نه............................
جویدن آدامس‌های بدون قند ممکن است راهی ساده برای مادران پس از سزارین باشد تا حرکات رودهشان را بازیابند.
به گزارش خبرگزاری رویترز در یک بررسی بوسیله پژوهشگران مصری بر روی گروهی از زنان که تحت عمل سزارین قرار گرفته بودند، نشان داده شد که جویدن آدامس پس از این عمل به این زنان کمک میکند تا حرکات طبیعی روده را بازیابند و زمان بستری آنها در بیمارستان کاهش یابد.
عمل سزارین مانند هر عمل جراحی شکمی دیگری باعث میشود که کارکرد روده دچار وقفه شود و فرد به تجمع گاز و یبوست دچار شود.
به گفته این پژوهشگران، اثر مفید جویدن آدامس ممکن است به این علت باشد که باعث ایجاد واکنش‌هایی در دستگاه عصبی و آزادسازی هورمون‌های گوارشی میشود که فعالیت روده را تحریک میکند.
به گفته پژوهشگران مصری کاهش زمان بستری‌شدن در بیمارستان، امتیاز مهمی به خصوص در کشورهای در حال توسعه محسوب میشود که منابع بهداشتی محدودی دارند.
این بررسی بر روی 200 زن که با بیهوشی عمومی تحت عمل سزارین قرار گرفته بودند، انجام شد.
نیمی از این زنان به طور اتفاقی پس از به هوش آمدن آدامس می‌جویدند و نیمی دیگر تنها مراقبت‌های معمول را دریافت می‌کردند، از جمله واداشتن بیمار به بیرون رفتن از بستر و راه رفتن تا روده‌ها زودتر به کار بیفتند.
زنانی که در گروه آدامس قرار داشتند، یک تکه آدامس را برای 15 دقیقه هر دو ساعت می‌جویدند.
در نهایت پژوهشگران دریافتند زنانی که آدامس می‌جویدند، سریعتر فعالیت روده خود را به دست آوردند. به طور میانگین این زنان 21 ساعت بعد از عمل، حرکات رودهشان را بازیافتند، در حالی که در گروه کنترل (نجویدن آدامس) این زمان 30 ساعت بود.
زنانی که آدامس می‌جویدند، همچنین بیمارستان را زودتر ترک کردند که در حدود 41 ساعت زودتر در مقایسه با 50 ساعت در گروه کنترل بود.
البته با توجه به اینکه این بیماران همگی با بیهوشی عمومی سزارین شده بودند، این سوال باقی می‌ماند که در مواردی که از بی حسی نخاعی برای سزارین استفاده میشود، نیز آیا آدامس جویدن این اثرات مفید را ایجاد میکند یا نه............................
میوه‌ای که چهره شما را زیباتر میکند ..........................
خوردن میوه‌های سرشار از رنگدانه‌ها مانند هویج می‌تواند تاثیر زیادی در زیباتر شدن چهره شما داشته باشد....
تحقیقات انجام شده در دانشگاه بریستول که با هدف تعیین رابطه بین رنگ صورت و جذابیت انجام شده است نشان می‌دهد افرادی که پوست صورت آنها به رنگ زرد متمایل است جذاب‌تر و در عین حال سالم‌تر به نظر می‌رسند.
در همین حال محققان متوجه شدند رنگ‌دانه‌های زرد به نام کاروتنوئید که در میوه‌ها و سبزیجات خاصی مانند هویج وجود دارند نقش کلیدی در تولید این رنگ زرد در پوست صورت بازی می‌کنند.
برای بررسی اثر این میوه روی پوست صورت، محققان از 40 داوطلب خواستند چهره 51 نفر را از نظر شادابی، سلامت و جذابیت رده‌بندی کنند. نتایج این تحقیقات قرار است به زودی در نشریه رفتار انسان و تکامل به چاپ برسد.
یان استفن یکی از دانشمندانی که در انجام این پژوهش شرکت داشته است در این باره گفت: شاید با انتشار این گونه خبرها بتوانیم مردم را به خوردن میوه و سبزی بیشتر تشویق کنیم. خصوصا این که دو ماه بعد از شروع مصرف میوه اثرات آن به طور وضوح خود را نشان خواهند داد.
او در ادامه گفت: شاید با گفتن این مطلب که اگر شما میوه و سبزی نخورید ممکن است تا 40 سال بعد دچار حمله قلبی شوید چندان مردم را به خوردن این غذاهای سالم تشویق نکند. اما در عوض اگر به آنها بگویید ظرف مدت چند ماه پس از خوردن میوه و سبزی اثرات آن باعث زیباتر شدن چهره شما شود تعداد بیشتری به خوردن این مواد غذایی علاقه نشان دهند.
مطالعات قبلی هم نشان داده بود خوردن میوه و سبزی باعث تغذیه پوست، مو و ناخن‌ها میشود. این مواد غذایی شامل ویتامین A هستند که نقش مهمی در جایگزینی سلول‌های پوستی دارند.
مصرف مرکبات، کیوی و برخی میوه‌های دیگر به بدن در ساخت کلاژن کمک میکند. کلاژن یک پروتئین است که نقش بسیار مهمی در بافت پوست بدن باز میکند و می‌تواند به حذف چین و چروک‌ها، جای زخم‌ها و مانند آنها کمک کند.....................
خوردن میوه‌های سرشار از رنگدانه‌ها مانند هویج می‌تواند تاثیر زیادی در زیباتر شدن چهره شما داشته باشد....
تحقیقات انجام شده در دانشگاه بریستول که با هدف تعیین رابطه بین رنگ صورت و جذابیت انجام شده است نشان می‌دهد افرادی که پوست صورت آنها به رنگ زرد متمایل است جذاب‌تر و در عین حال سالم‌تر به نظر می‌رسند.
در همین حال محققان متوجه شدند رنگ‌دانه‌های زرد به نام کاروتنوئید که در میوه‌ها و سبزیجات خاصی مانند هویج وجود دارند نقش کلیدی در تولید این رنگ زرد در پوست صورت بازی می‌کنند.
برای بررسی اثر این میوه روی پوست صورت، محققان از 40 داوطلب خواستند چهره 51 نفر را از نظر شادابی، سلامت و جذابیت رده‌بندی کنند. نتایج این تحقیقات قرار است به زودی در نشریه رفتار انسان و تکامل به چاپ برسد.
یان استفن یکی از دانشمندانی که در انجام این پژوهش شرکت داشته است در این باره گفت: شاید با انتشار این گونه خبرها بتوانیم مردم را به خوردن میوه و سبزی بیشتر تشویق کنیم. خصوصا این که دو ماه بعد از شروع مصرف میوه اثرات آن به طور وضوح خود را نشان خواهند داد.
او در ادامه گفت: شاید با گفتن این مطلب که اگر شما میوه و سبزی نخورید ممکن است تا 40 سال بعد دچار حمله قلبی شوید چندان مردم را به خوردن این غذاهای سالم تشویق نکند. اما در عوض اگر به آنها بگویید ظرف مدت چند ماه پس از خوردن میوه و سبزی اثرات آن باعث زیباتر شدن چهره شما شود تعداد بیشتری به خوردن این مواد غذایی علاقه نشان دهند.
مطالعات قبلی هم نشان داده بود خوردن میوه و سبزی باعث تغذیه پوست، مو و ناخن‌ها میشود. این مواد غذایی شامل ویتامین A هستند که نقش مهمی در جایگزینی سلول‌های پوستی دارند.
مصرف مرکبات، کیوی و برخی میوه‌های دیگر به بدن در ساخت کلاژن کمک میکند. کلاژن یک پروتئین است که نقش بسیار مهمی در بافت پوست بدن باز میکند و می‌تواند به حذف چین و چروک‌ها، جای زخم‌ها و مانند آنها کمک کند.....................
ارسال نظر شما
تاپیک های به روز شده
1 ثانیه پیش
2 ثانیه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
