پیش اومده این طوری بشین نسبت به شوهرتون؟

نه من از اول عاشقش شدم از قیافش از شوخیاش از دلبریاش اما نمیدونم چرا منو گرفت همش رفت ب فنا یه پسری بود ک کل دخترای فامیل حسرتشو داشتن خیلی ایده آل بود اما تو زندگی کلا تغییر کرد دیدم ن فرق میکنه البته ب هر حال منو هنوز عاشقشم 

درک میکنم.ولی خوب سرخوش بودنو بیخیالی اون زمانو با درگیریا ذهنی بعد از ازدواج مقایسه نکن.مردا بعد ازدواج خیلی ذهنشون درگیره فکر نکن اونایی که حسرت میخوردن الان حسرتتو نمیخورن .اقتضای شرایط ادمه.مامان اینا اخیرا میکفتن به همسرم چقدر قبلا جوک میگفتی میگفت اره بخدا اللن یادم نمیاد.

یعنی وقتی تو جمع نشستم بلد نیس حرف بزنه حتی جواب هم جنسای خودشو نمیتونه بده و مثل مردای دیگه نیس خیلی فرق میکنه هم خوبه هم بده مثلا مردای فامیل میگن فلانی تو برو قسمت زنونه ما حرفامون ب درد تو نمیخوره منم غصه میخوره خودشو با مردای دیگه بلد نیس اخت کنه بهشم میگم میگه بزار هرچی میگن بگن من ازشون خوشم نمیاد بی ادبن میگم حفظ ظاهر کن اما حالیش نیس

بزار خودش باشه.این افراد از اقوام خودت هستن یا اون.حرکت اونا خیلی زشت هست نزار کسی به همسرت بی احترامی کنه

آره راست میگی اون موقع نترس بود ماشینی ک زیر پاش بود رو با غرور سوار میشد خیلی جذاب بود چون مجرد بود وخرجشو باباش میداد اما الان انگار خودشو حقیر میبینه اون جذابیت قبل رو نداره یعنی خودشو دست کم میگیره همش 29 سالشه

من اینقدر هوای شوهرمو دارم ک همه مردا ب شوهرم حسادت میکنن هرچی میگن خودم حوابشونو میدم ب خدا اگر بزارم شوهرم جلو کسی کم بیاره. اونام ی مشت موفنگین ک از بی کسی باهاشون در ارتباطیم گفتم ک از کل فامیل شوعرم قطع ارتباطیم فامیل شوهرم فامیل منم میشم بنابراین هیچ کسی رو ندارییم 

دقیقا .سعی کن از رفتاراش ایراد نگیری برات مهم نباشه حفظ ظاهر کنه جلوهمچین افرادی چون فکر میکنه بهش افتخار نمیکنی پشیمونی.من در حد نصیحت نیستم.ولی هر چی ناراحتم ازش همه میدونن ذره ای بی حرمتی کنن بهش من ناراحت میشم بیشترم خانوادش .چون خانواده خودم خیلی احترام میزارن

من حتی ب پدر و مادر خودم اجازه نمیدم بهش بی حرمتی کنن من شوهرمو دوسش دارم اون همه چیزه منه 

خوب پس شاید زیادی نقش مادر براش ایفا کردی احساس میکنه بی عرضست که همش زنش باید پشتش باشه.بی کسی خیلی بهتره  از رفت و امد با بعضیا

شاید. 

من اینجا غریبم ولی اقوام کم ندارم اقوام همسرم هستن اقوام خودم زیادن.اقواو همسرم که از وقتی از لحاظ مالی ترقی کردن با ما رفت و امد نمیکنن .نزدیکان خودمم که هر دفعه میدیدمشون بعدش کلی حرف رو دلم بود.الان هیچکسو‌ندارم هیچکس بازم خودشون خواستن سر توقعات بیجا.ولی روان خودمو برا ادمای بی ارزش نمیزارم.هنوز از اخرین زخماشون قلبم خوب نشده

اصلا.

اهوم

نه چون هر کاری خواستم انجام داده...کلا خوبه...راضیم ازش