احساس شخصیت و اعتماد بنفس نداشتن در خانواده

با سلام. من دختری 22 ساله که مادرم بسیار مذهبی ولی پدرم اینطور نیست. فرزند اول خانواده هستم دو تا خواهر کوچک تر از خودم هم دارم. از زمانیکه به یاد دارم مادرم میخواست مطابق به تمام خواسته هاش عمل کنم بی نهایت حساسه همیشه میگفت دختر خوبی هستی فقط حجابتو رعایت نمیکنی و من دوست دارم دخترم محجبه باشه در صورتی که من اصلا اینجوری نبودم من میخوام هر جوری که خودم دوستت دارم پوششمو انتخاب کنم تا همین امسال همیشه هر لباسی میخواسم بپوشم یا بخرم جوری انتخاب میکردم که طبق سلیقه او باشه که نخواهد به من گیر بده و دعوا کنه از یک جایی به بعد دیدم اینجور من اصلا اعتماد بنفس ندارم از اون روز به بعد هر جوری میخواستم لباس میپوشم و هر دفعه هم نظرش گفت سکوت میکنم یا میگم خودم بهتر میدونم مادرم جوری هست من هیچ وقت نمیتونم احساس راحتی باهاش داشته باشم یک روز که خیلی ناراحت بودم و باهاش صحبت کردم و حرفای دلم زدم که گیر میدی اجبار نکن شخصیت قائل باش برای دخترت به دور از مذهب و دین ومسائلی دیگر او هم گفت من ننگ دارم تو باهام جایی بیایی ننگم که تو دخترمی بخاطر حجابت همون موقع هم مریض شد از درد تا چند ساعت از معده درد ناله میکرد ناگفته نماند که همیشه داد و بیداد میکنه تا باهاش حرف میزنم و مریض میشه هیچ وقت نمیشه باهاش صحبت کرد چون پشتش مریض میشه منم به خاطر بی احترامی که به من و شخصیتم شده بود تا مدتها با او قهر بودم تا اینکه خودش عذرخواهی کرد و گفت درست مادر خوبی نیستم ولی تو منو ببخش. بعد اون ماجرا هم رابطه صمیمانه ای بینمون نبود درسته مادر و احترامش واجبه بی احترامی بهش نکردم. هیچوقت دوستهای منم به عنوان اینکه دوست من هستن بهشون احترام نمیذاشت مثل آدم غریبه برخورد میکرد فقط درحد یک سلام و علیک گرمی که با همه داره بعد جلوشون یکجور بود پشتشون یکجور دیگه اصلا دوستشون نداره منم همیشه میگفتم تو اشتباه میکنی خیلی دخترهای خوبین و مثل خواهر برام میمونن حتی از خواهرای خودم بهم نزدیک ترند ولی بازم احترام و ارزشی که خانواده دوستام به من میزارن قابل مقایسه نیست اونا منو مثل دخترخودشون احترامم میکنن رابطه هامون خیلی نزدیکه ولی خانواده من اینجوری نیستن .یک روز سر بحث و دعوایی که با پدرم داشتم قهر بودم همو روز مادرم با داد و بیداد اومد گفتتو اینجوری رفتارمیکنی تقصیر دوستات الان بهشون زنگ میزنم منم داد زدم این زندگی منه به اونا ربطی نداره این منم دخترت تو منو میبینی؟من خودم اینطوری رفتار کردم چون برام ارزش قایل نسیتین به عنوان یکی که بزرگ شده رو من حساب نمیکنین هنوز فکر میکنین بچه هستم اصلا برات ارزش دارم؟ و بینهایت عصبی شدم  و فقط رفتم تو اتاقم و بیرون نیومدم اون هم مثل کسی که بچه اش مرده باشه داد میزد وگریه میکرد (همیشه زمانی که مطابق خواسته اش عمل نکنم گریه میکنه) منم ازترس اینکه به دوستام زنگ بزنه هیچی بهشون نگفتم از اون به بعد هم اصلا با مادرم صحبت نکردم نزدیک بیست روز میگذره او هم اصلاجلو نیومده برای صحبت کردن باهام 

بنظر شما الان باید چه رفتاری داشته باشم؟