تردید در ادامه زندگی مشترک

 سلام. 26 ساله هستم و همسر 38 ساله، 10 ساله ازدواج کردیم، زمان ازدواج به دلیل اینکه همسرم تازه کار میکردن و درآمد زیادی نداشتن خانواده هامون حمایتمون کردن، خانواده خودم طبقه پایین منزلشون رو با اجاره خیلی کم بهمون دادن و خانواده همسرم وسایل زندگی رو محیا کردن، اما همسرم خیلی رو رفتار خانواده ام حساسه مخصوصا مادرم کوچکترین حرف مادرم بدترین تصورات همسرم رو در پی داره، 2 ساله که همسرم بیکار شدن و بیمه بیکاری میگیرن و پاره وقتی هم جایی مشغول هستن، البته منم خصوصی تدریس میکنم و موسسات مختلف میرم که تو این شرایط کمک حالش باشم، متاسفانه این 2 سال متوجه شدیم دیابت هم دارن که مجبورن قبل رابطه سیدنافیلد مصرف کنن، خب این مشکلات باعث شد همسرم دیگه کنترل رفتارشون رو نداشته باشن و خیلی بیشتر نسبت به قبل حساسیت نشون بدن، یعنی بخاطر یه حرف مادرم عصبانی شدن و دعوای سختی باهاشون داشتن و باعث شد از خونه پدرم قهر کنن و یه جای دیگه اجاره کنیم، که خب طبیعتا هزینه هامون 2 برابر شده، این مدت دیگه با خانواده من ارتباطی نداره و منم بخاطر ناراحتیش ارتباطم رو با خانواده ام کمتر کردم، و چند جلسه ای هم مشاوره رفتیم که مشاوره به همسرم گفتن خانوم شما تمام تلاشش رو برای حفظ این زندگی میکنه اما شما تلاشی نداری و  حساسیت زیادی داری و باید چندین جلسه دیگه هم بیایی مشاوره که نرفتن، جلسه آخر مشاوره رو خودم تنها رفتم که مشاورمون گفتن، از نظر من همسر شما همه چیز رو از دست رفته میبینه و نمیخواد تغییر بده چیزی رو ، نه از نظر کاری نه از نظر سلامتیش، گفتن تو این شرایط من قاطعانه باهاش صحبت کنم و بگم باید برای ادامه زندگیمون یه تصمیم درست بگیره، اگه نشد و نخواست با خانواده اش صحبت کنم و اگه نتیجه نداد جدا بشم بهتره، شما چه نظری دارین؟ من تلاش کنم و بسازم این زندگی رو یا نه؟ چون از نظر من همسرم اون جوری که باید تلاش نمیکنه