نداشتن منزل مستقل

سلام عزیزم، میتونم درک کنم که در چه شرایطی هستی و این که دلخور وخسته باشی ، در متنتون نوشتید از ترس بهم خوردن زندگیم نزدیک خانواده همسر شدم همینجا نقطه خوبی برای بررسی مسئله ای که الان دارین است، همیشه یادت باشه ترس از هر چیزی (هر چیزی!) اگر انکار بشه یا به تعویق انداخته بشه و یا  براش اقدام مناسب انجام نگیره به زودی سراغمان  میایند  در حالیکه ما برای روبرویی با او آماده نیستیم! پس چاره کار اجتناب از ترس یا انکار و ندیدنش یا بهش فکر نکردن نیست بلکه پذیرشش و انجامِ کاری برای مقابله هرچه بهتر با اون ترس درمانش است، یعنی اون زمانهایی که به خاطر این ترس و احتمالا مجموعه ای از ترسهای مشابه که خودتونم چندموردشو ذکر کردین ، شما از روبرویی با این ترس حتی به صورت نا خودآگاه  فرار کردین ، همون موقع که علی رغم میلتون اومدین و در منزل پدری همسرتون مستقر شدین زمان مناسب برای روبرو شدن با اون ترس بود که الان میبینیم به تعویق انداخته شده، 

به طور طبیعی همه ما انسانها لازمه در شرایط متفاوت  تصمیم هایی بگیریم و اتفاقا خیلی ازین تصمیمها برامون ترسناک هم هست اگه بدونیم و یاد بگیریم که هر تصمیمی یک بهایی و یک هزینه ای داره پس از دادن بها فرار نمیکنیم ،  بلکه تصمیمی رو میگیریم که کمترین بها رو داره، این چیزی که میخوام بگم یکم پذیرفتنش سخته امیدوارم شجاعت روبرویی و پذیرشش رو داشته باشید ،

اینکه در هر شرایطی این  شما هستین که انتخاب میکنید به اون شرایط چه واکنش و پاسخی بدین و هرچقدرهم که شرایط سخت باشه هیچ وقت هیچ تصمیمی غیرممکن نیست و فقط به شجاعت شما بستگی داره که کدوم تصمیم رو بگیرید، مثلا فردی که از ابتدا خواهان استقلال هست ممکنه چند تا وسیله کمتر خرید کنه اما با پولش خونه مستقل رهن کنه  یا حتی هر ماه کرایه هم بپردازه اما انتخاب دیگری هم میتونه باشه که در منزل پدری باشیم و احتمالا کرایه هم پرداخت نکنیم به ظاهر دومی منفعت بیشتری داره اما برای کسی که خواهان استقلال هست اولی گزینه مناسبیه و حاضر میشه اون بها رو بده اما استقلال رو کسب کنه.

پس همه چیز به نظر شما و همسرتون بستگی داره، هیچ قانونی وجود نداره که ما وقتی میتونیم مستقل باشیم که خونه مورد نظرمونو بخریم، کاملا به خودتون بستگی داره ودر این زمینه هیچ کارِدرست یا غلطی وجود نداره. 

حالا مسله بعدی اینه که  اگه باهمسرتون هم نظر نیستید معنیش اینه که از اول یا به این اختلاف نظرتون اهمیت ندادین واین نیاز شما به رسمیت شناخته نشده ویا مهارت های ارتباط و نشون دادن و شرح دادن نظرهمو و بلد نیستین که در هر دو حالت راه حل گفتگوی موثر و شرح دادن نظراتتون بهم هست تا به یک توافق برسید ،

اگر برای شما استقلال داشتن مهم است تمرین کنید تا بتونید این که چرا استقلال براتون مهمه رو به یارتون توضیح بدید و مهارت متقاعد سازی رو یاد بگیرید میتونید از یک درمانگر کمک بگیرید تا سرعت حل مسله اتون بالا بره و همچنین آموزش بگیرید که چطور خودتونو برای ایجاد این استقلال آماده کنید چون اگرچه استقلال فیزیکی (مسکن) زمینه ساز استقلال روانی است اما کافی نیست شما در عین نزدیکی هم انتظار میره بتونید مهارتهای حفظ حریم شخصی رو یاد  بگیرید 

در آخر مراقب باشید عجولانه تصمیم نگیرید ترک رابطه گزینه آخر برای حل مسله است و قبل از اون صدها راه وجود دارد ،  احتمالا الان از همسرتون خشمگین هستید که نیاز شما یا یکی از شرطهای ازدواجتونو جدی نگرفتند اما من از شما سوالی میپرسم که لازمه با انصاف و شهامت بهش پاسخ بدین:

آیا شما خودتون این درخواست  و نظرتونو جدی گرفتید ؟  این خوش خیالی  است که انتظار داشته باشید درخواستی که توسط خودتون جدی گرفته نشده توسط دیگران جدی گرفته بشه 

من برای قدم اول پیشنهاد میکنم یادبگیرین برای خواسته خودتون ارزش قایل بشید.