رابطه دوستی و انتظار کمک

با سلام و عرض ادب. من پارسال در حدود 6 ماه، روزی چند ساعت به جمعی از دوستانم که نقطه مشترک دور هم جمع شدنمون مباحث علمی بود کمک کردم و وقت و انرژی و هزینه گذاشتم براش بدون هیچ گونه چشم داشتی و صرفا خودم خواستم که کمک کنم. امسال به صورت اتفاقی متوجه شدم یک درصد از اون 100 درصد مطالب علمی از حافظه گوشیم پاک شده و من نیاز شدیدی به همون بخش دارم و از دوستانم خواهش کردم به طریقی دستم برسونن (نه به خاطر اینکه من تو یه برهه ای کمکشون کردم، صرفا به خاطر اینکه حس کردم میتونن کمکم کنن). در کمال حیرت من، هیچ یک از اون افراد راضی نشدن بهم کمک کنن. همه به نوعی بهونه آوردن. یعنی شما تصور بفرمایین که من نصف سال از عمرم رو برای کمک به یه عده صرف کردم و همونا نمیخوان لطف کنن و یک ساعت از وقت گران بهاشون رو برای من صرف کنن. من کسی هستم که در زندگیم هیچ وقت انتظاری از کسی نداشتم و حتی شاید ناباورانه برسه که از کسی درخواست کمک نکردم تا الان حالا که برای اولین بار نیاز به کمک ضروری دارم و برای کسانی این درخواست کمک رو مطرح کردم که نصف سال مشغول کمک بهشون بودم میبینم هیچکس راضی نیست کمکم کنه و قدمی برداره. و این رو هم خدمتتون عرض کنم که هیچ کار پیچیده ای نیست و هیچ هزینه خاصی نمیخواد که بگم حرفشون درسته یا منطقیه و واقعا نمی تونن کمک کنن و گرنه می خوان که کمک کنن. این قضیه چند روزی میشه که ذهن من رو به شدت مشغول کرده. من میدونم آدما مثل هم نیستن اما مگه میشه 30 نفر مثل هم باشن و شرایطشون طوری باشه که بگن شرمنده نمیتونم! و میدونم نباید انتظار و توقعی از کسی داشت و این رو هم میدونم نباید زیاده خواه و پر توقع بود اما حس میکنم رابطه من با دوستانم برخلاف رابطه دوستام با همدیگه نه تنها رابطه دوستی نیست بلکه یک رابطه به شدت شرطی و صرفا من وقتی دوست حساب میشم که کمک کننده هستم. ولی دوستام اینجوری نیستن و بدون هیچ گونه شرط و چشم داشتی همدیگه رو میپذیرن. در ضمن من آدمی نیستم که از رابطه دوستی انتظاراتی داشته باشم و بگم چون من انتظار دارم پس دوستانم هم همین رویه رو در مقابل من پیش میگیرن. می خواستم بدونم واقعا این انتظار من بیهوده است؟ اشتباهه؟ من همیشه باید تو چنین جمع های دوستانه ای باشم که فقط از من انتظار کمک میره و وقتی من کمکی از کسی بخوام درخواستم بی جواب بمونه؟ اصلا من چه ویژگی دارم که باعث ایجاد چنین روابطی میشه؟ من باید بی خیال یه همچین دوستانی بشم و آدم بدون دوستی باشم یا باید بمونم و روش های خاصی به کار ببرم (که نمیدونم چی هستن) که تو نوع رابطه من با اونا تغییراتی ایجاد بشه؟ به این نکته هم اشاره کنم که من شخص آویزون و وابسته ای نیستم و نمیگم الا و بلا که حتما باید بچسبم به گروه خاصی و قطعا میتونم تنهایی از پس یه سری از مسائل بر بیام ولی از این ناراحتم که کم کم داره باورم میشه و حس میکنم که کلمه "دوستی" و کلمه "کمک" خیلی کلمات سطحی و غیر ملموسی هستن برام. پیشاپیش ممنونم ازتون