مشکلات دوران کودکی و عدم علاقه به جنس مخالف

سلام. وقتتون بخیر. من یه دختر مجرد هستم. تقریبا از دوران ابتدائی متوجه مشکلات خانوادگی شدید - اعتیاد پدر به مواد مخدر و روابط پر تنش پدر و مادرم شدم و آسیب های بسیار شدید و جدی بهم وارد شد و هنوزم که هنوزه رو زندگیم تاثیرات شدیدا منفی گذاشته. به چند تا از مشکلات دیگه هم باید اشاره کنم بابت مطرح کردن پرسشم از محضرتون. 

1) یکی از بستگان خیلی نزدیک ما وقتی من خردسال بودم همیشه سعی داشت از لحاظ جنسی بهم تعرض کنه و خوشبختانه با وجود آسیب های روحی شدیدی که بابتش دیدم فقط در حد دست کشیدن و اینا بوده و من با وجود اینکه سن بسیار پایینی داشتم ولی عقلم میرسید و  همیشه از دستش فرار میکردم و یه جورایی هر طوری شده جلوش رو میگرفتم ( این ترس شدید و نگرانی های دائمی من و فرار کردن از دستش یه چیزی حدود 10 سال طول کشید - ایشون اون موقع پسر بچه ای چند سال بزرگتر از من بودن و من از 5 سالگی متوجه رفتارهای زشتشون شدم و دائما ازشون دوری میکردم)

3) پدر من متاسفانه گذشته بسیار بدی داشت و هر خواستگاری با واسطه میاد با اشاره مستقیم یا غیر مستقیم به رفتار های پدرم میره. آخرین خواستگاری که اومدن خونمون به این موضوع اشاره کردن و رفتن. که رفتنشون رو من دوست داشتم چون علاقه ای به جنس مخالف ندارم (نه که گرایش های دیگه ای داشته باشم )

4) من توی دوران کودکی مادر به شدت کنترل گرائی داشتم که همیشه با کاراشون من رو عذاب میدادن. من عاشق مادرم هستم ولی واقعا نمیتونم منکر این بشم که چقدر من رو آسیب پذیر بار آوردن. همیشه در حال دستور دادن به من بودن: نخند - نگاه نکن -  این چیه توی کیفت؟ چرا اینجا رفتی؟ چرا از اونجا اومدی؟ اون دوستت کیه و ... همه اینها در حالی بوده که اگه تعریف از خود نباشه  من بچه بسیار معصومی بودم و واقعا تمامی افکارهای مادرم راجع به من پوچ و تو خالی بود که اگه نبود همینجا بهش اشاره میکردم. خانواده مادریم پسر رو گل پاک روییده بر خاک تصور میکنن و دختر رو حتی از دوران کودکی منبع فساد و ناپاکی! (الان مادرم بسیار عوض شدن و خیلی بهتر که متاسفانه یکم دیره!)

متاسفانه این مشکلاتی که بهش اشاره کردم رو باور من راجع به ازدواج و مخصوصا جنس مخالف تاثیر به شدت منفی گذاشته. من به جز اولین و آخرین علاقم به جنس مخالف دیگه سمت هیچ فردی نرفتم . من میتونم یه پسر رو به عنوان همکلاسی - فروشنده - دکتر- استاد - راننده و غیره تحمل کنم و کاملا عادی باشم ولی وقت بحث ارتباط عاطفی پیش میشاد (خواستگاری - دوست داشتن و غیره) من از پسرها متنفر میشم و اگه بخوام حسی رو که دارم با کلمه توجیه کنم میتونم به "تجاوز" اشاره کنم. یعنی وقتی با خواستگاری توی خونه حرف بزنم (با نهایت احترام به تمامی آقایون) حس میکنم حالم ازش بهم میخوره! چندتا خواستگار و به خاطر اصرار خانواده پذیرا شدیم که الان اون مراسم ها هم منتفی شده و من به هیچ وجه اجازه خواستگاری نمیدم دیگه. من ته دلم دوست دارم ازدواج کنم و نیازشم توی خودم حس میکنم ولی وقتی پای عمل میاد وسط همون حالت تهوعه میاد سراغم.

سوالی که خدمتتون دارم اینه که آیا این حس من راجع به روابط عاطفی با جنس مخالف طبیعیه یا خیر. امکانش هست دید من راجع به مردها بهتر بشه؟ من میدونم توی دوران جوانی یه اشتباهی رو مرتکب شدم اما نمیدونم چرا الان علاقه ای به جنس مخالف ندارم و نمیتونم یه پسری رو دوست داشته باشم.

خیلی ممنون از لطفتون - (شرمنده بابت متن طولانی و مرسی که برخوردتون صمیمی هستش و آدم میتونه به همه مشکلاتش اشاره کنه)