پرخاشگری کودک یک سال و هشت ماهه

سلام
 خوشحالم که کلینیک مشاوره نی نی سایت را برای سوالتون انتخاب کردید.

در قدم اول باید بگم که جای نگرانی وجود ندارد چون این رفتار ها در سن فرزند شما بسیار طبیعی است.
در قدم دوم  توجه شما رو  به کلمه ای که در سوال مطرح کردید جلب می کنم. با وجود این که کاملا درک می کنم که جیغ و داد و لجبازی های کودک باعث احساس بد و درماندگی در ما می شه اما انتظار این که یک کودک 1 سال و هشت ماهه ( صبور ) باشه انتظار زیادی است.
نکته  مهم  (بجز بحث ورود به سن تمرین استقلال طلبی که در ادامه توضیح خواهم داد) این است که :
 فرزند شما هنوز به ابزار زبان برای بیان احساسات، خشم و عصبانیت، خوشحالی و ناراحتی، نیاز ها و خواسته و ... آشنا نشده و این مساله باعث می شود او برای برقراری ارتباط با شما با چالش رو برو شود. با تسلط بر زبان و بیان خواسته ها این رفتارها به مرور در او کم تر خواهد شد.پس لازم است دنیای این روز های او را بیشتر درک کنیم. و این شما هستید که اتفاقا باید بیشتر صبوری کنید.

از طرفی باید در نظر داشته باشیم که  با بالا رفتن سن تماس های جسمی ما نسبت به سنین زیر یک سالگی با کودک کم تر شده که این مساله موجب می شود او نیاز به توجه بیشتر کلامی و جسمانی داشته باشد در نتیجه بخش عمده ای از رفتار های او به دلیل کسب توجه شماست .

همینطور باید در نظر داشته باشیم معمولا در هر سنی جیغ‌زدن معنا و مفهوم متفاوتی دارد. مثلا در سنین زیر یک سال، جیغ‌زدن می‌تواند راه ارتباطی شیرخوار با مادرش باشد. در حقیقت کودک با این کار نشان می‌دهد خواهان ارتباط با مادر است. بعد از ۳ تا ۴ ماهگی، این جیغ‌ها ممکن است همراه با گریه‌ باشد و معمولا کودک در زمان خستگی، گرسنگی، درد یا کثیف‌بودن پوشک جیغ می‌زند. اغلب یک مادر آگاه می‌تواند تشخیص دهد گریه‌های مختلف کودک زیر یک سال چه مفهومی دارد. به طور کلی گریه همراه با جیغ این کودک به دلیل اتفاقی است که برایش افتاده و برای برقراری ارتباط با والدین خود به‌خصوص مادر جیغ می‌زند.

 اما از سنین ۱۵ ماهگی که سخت‌ترین سن تربیت کودک است و به آن سنین نوپایی گفته می‌شود، کودک یک سلسله رفتار که آن را «قشقرق» می‌نامیم، بروز می‌دهد. این رفتار شامل جیغ‌زدن، فریاد کشیدن، پا به زمین کوبیدن، سر به زمین یا دیوار‌زدن همراه با گریه است. قشقرق به پا کردن معمولا از سنین ۱۵ ماهگی شروع می‌شود و تا ۳ سالگی ادامه پیدا می‌کند و اغلب به منظور دستیابی به خواسته‌ای است که والدین در مقابل آن پافشاری می‌کنند. در این سنین جیغ به دلیل بیماری، گرسنگی و تشنگی نیست.

در سنین ۲ تا ۳ سالگی که سن استقلال‌طلبی کودکان است و تصور می‌کنند مرکز همه دنیا هستند و همه باید به آنها توجه کنند، ممکن است کودک بی‌‌دلیل جیغ و فریاد راه بیندازد تا توجه دیگران را به خودش جلب کند. در این موارد والدین باید زمانی که کودک به دلیل ناموجه، جیغ و فریاد راه می‌اندازد، به او بی‌توجه باشند، چون اگر هر زمانی که قشقرق به راه انداخت والدین خواسته‌اش را برآورده کنند، یاد می‌گیرد، با این روش می‌تواند توجه و محبت آنها را به دست آورد و این رفتار در او تقویت می‌شود. والدین باید توجه و محبت کافی به فرزندشان داشته باشند به‌خصوص در زمان‌هایی که رفتار مناسب دارد ولی هنگامی که بی‌مورد جیغ می‌زند، به او توجه نکنند.

قبل از یک سالگی چون جیغ و گریه کودک برای برقراری ارتباط با والدین است و خواهان احساس امنیت است، توصیه می‌شود تا شروع به جیغ‌زدن کرد، مادر او را در آغوش بگیرد. این کار باعث می‌شود ارتباط کودک با مادر همراه با احساس امنیت و دلبستگی بیشتری شکل بگیرد. مطالعه‌ها نشان داده است در آغوش گرفتن کودک به کم‌کردن جیغ و فریاد او کمک می‌کند و باعث می‌شود کودک شیرخوار احساس آرامش و اطمینان ‌کند بنابراین توصیه می‌شود وقتی کودک زیر یک سال شروع به گریه می‌کند، سریع او را در آغوش بگیرید و خواسته‌اش را پاسخ دهید اما از سن یک سالگی به بعد، پاسخ به جیغ و فریاد کودک باید کمتر و با تاخیر صورت گیرد. از ۱۵ ماهگی به بعد که سخت‌ترین سن برای تربیت بچه‌هاست، اگر والدین به خواسته کودک «نه» می‌گویند، بعد از جیغ و فریاد کودک هم نباید خواسته‌اش را برآورده کنند. بهتر است حواس او را پرت کنند و این کار موثر واقع می‌شود و مساله به خوبی و خوشی تمام خواهدشد. کودکان راحت‌، خوش‌‌خلق هستند،‌ انعطاف‌پذیرند و واکنششان به محرک‌ها طبیعی است و با اطرافیان راحت ارتباط برقرار می‌کنند.

از سن ۲ سالگی که سن لجبازی کودک هم هست، اگر بیشتر خواسته‌های او با واکنش منفی والدین مواجه شود و به همه خواسته‌هایش«نه» بگویند، طبیعتا لجبازی‌اش بیشتر می‌شود. والدین آگاه می‌توانند تشخیص دهند کدام خواسته‌‌ فرزندشان را باید پاسخ دهند و در چه مواردی «نه» بگویند. در حقیقت داشتن مهارت‌های فرزند‌پروری در اینجا به والدین کمک می‌کند.برخی والدین تصور می‌کنند دعواکردن کودک یا دادزدن با صدای بلند‌تر بر سر او باعث می‌شود دیگر جیغ نزند.دعوا کردن یا پرخاشگری هنگامی که کودک رفتار پرخاشگرانه نشان می‌دهد، رفتار پرخاشگرانه او را تشدید می‌کند. روش‌های تنبیهی دیگر مانند محروم کردن کودک معمولا در سنین بالاتر استفاده می‌شود، بنابراین برای ادب‌کردن یا ساکت‌کردن کودکی که جیغ می‌زند، پرخاشگری یا دادزدن راه‌حل مناسبی نیست.

یکی از روش های بسیار مفید برای برخورد مناسب با فرزندان دیدن دنیا آنگونه است که او می بیند برای دستیابی به این موضوع شما می توانید از کتاب بسیار مفید روانشناسی رشد سفر پرماجرای کودک استفاده کنید. البته نیازی نیست شما تمام مطالب کتاب را بخوانید بلکه کافی است بخش مربوط و مرتبط با محدوده سنی او را مطالعه و حد اقل یک رده سنی بالا تر را برای کسب آمادگی بیشتر مطالعه کنید و با بزرگ شدن او شما هم با کتاب در بخش های بعدی پیش بروید.

شاد و پیروز باشید.