عدم تصمیم گیری و وابستگی به مادر

سلام من یک دختر دانشجو هستم که از کودکی مادرم روی رفتارها و حرفهای من خیلی کنترل داشت مادر خوبی دارم و خیلی باهم صمیمی هستیم اما چون میخواست من بهترین باشم. روی تک تک حرفهای من نظارت داشت و اگر حرکت و حرف اشتباهی میزدم حتما من را دعوا میکرد. یا اکثرا از قبل به من می‌گفت که باید چه بگویم و چه کار کنم.پیش فامیلهای خودش بیشتر اذیت بودم چون خیلی برایش رفتار من مهم بود.همیشه می‌ترسیدم که نکنه یه حرکت اشتباه کنم و یا حرفی بزنم بد بشود.حتی وقتی تلفنی صحبت میکردم به من می‌گفت که چه بگویم یا بعد که تمام میشد می‌گفت چرا این رو نگفتی یا این حرفت زشت بود.الان که بزرگ هم شدم خیلی از نظر فکری و تصمیم گیری به مادرم وابستم.ومیگویم هرچی تو بگی من همان کار را میکنم.خرید را همیشه با او میرم و او برای من لباس انتخاب میکند یا حتی خودش برام لباس میخرد.و میآورد.پیش فامیلها میرویم هیچ حرکت یا کاری نمیکنم یا حرفی میخواهم بگویم آرام به مادرم میگویم و مادرم اگر صلاح دانست آنرا بلند میگوید.توی دانشگاه هم یه دوست صمیمی دارم که احساس میکنم خیلی شبیه مادرم هست و همه چیزم را از او می‌پرسم و او برایم تصمیم میگیرد.توی جاهایی که خودمم هستم حرکت یا حرف اضافه ای نمیکنم نکند بد شود یا اگر احساس کردم که میکنم با خودم میگم که کارم بد بود اگر مادرم بود بهم تذکر میداد.و کلا همیشه فکر میکنم یه سلیقه یا یه حرف یا یه حرکت درست اصلی وجود داره و من باید اون رو انجام بدم.نگاه میکنم بقیه چی کار میکنن چی میگن همون رو میگم که درست باشه و خودم خرابکاری نکنم.اگه خواستم چیزی بخرم توی ذهنم سلیقه ی مادرم رو میارم که ببینم چی خوبه یا بقیه که قبولشون دارم واسم انتخاب میکنن.ولی مشکل اینه من از خودم هیچ فکر ،تصمیم ،سلیقه و عکس العملی ندارم و الان نمیدونم چی هستم و چی می‌خوام و نظرم چیه .لطفا کمکم کنید.