کار درستی کردم راه جدایی رو انتخاب کردم؟

خیلی شجاعید که اینکارو کردید ،توی گام برداشتن به سمت تعیین حد و مرز موفق بودین ، مهم ترین چیز احترام به خودخ باید با گذاشتن مرز و اجازه ندادن به افراد برای رد شدن ازشون نشونش میدید.اصلا ناراحت نباشید. زندگی بدون عزت نفس جز پشیمونی چیزی نداره، جز تبدیل شدن شما به زنی سالخورده با عقده و پشیمونی فراوون و حتی مادری سرخورده که به دلیل شرایط و سختیهاش نمیتونه بچشو درست تربیت کنه بهتره. خیلیا جرات انجام این کار رو ندارن. با خانم هایی که تمام عمرشون با پشیمونی زندگی کردن صحبت کنید و ببینید چی بهتون میگن.جز اینکه حتما تا دیر نشده خودتون و روح و جسمتون رو نجات بدید چیزی نمیگن. کلیپ های خانم دکتر آزیتا ساعیان و پاسخ ایشون به سوالات مشابه هم خیلی کمک میکنن حالتون بهتر بشه هم تو اینستا و هم یوتیوب پیدا میشن.من بر اساس مشاهده یه مورد مشابه گفتم که حرف بزنم و دلگرمی بدم که بهترین کارو کردید.ادم اولش شکست بخوره بهتر اینکه بعدا شکست بخوره و چیزهای دیگه ای رو از دست بده،برای خودتون اصلا وقت بذارید و کارگاه و مشاوره برید خیلی کمک میکنه که از زخم های رابطه قبلی بیایید بیرون

سلام عزیزم از نظر من که واقعا این شرایط واسع هرزنی سخته که شوهرش اینکارا رو کنه زن میخواد مردش پشتیبانش باشه فقط خودشو ببینه تمام رفتاراش وشوخیاش واسه خودش باشه اما مردا اینطور نیستش حدو محدودیت واسه خودشون قائل نیستش و از نظرشون همیشه کارشون درسته اگه واقعا سختته تحمل کنی جدا شو چون هنوز جوونی میتونی ازدواج مجدد کنی و باشرایط بهتر زندگی کنی بچه هم نداری که تو دست وبالت باشه سنت خانوادشون باخانوادت سازگار نیست ولی اگه ببريش مشاوره شاید درست شه