کتاب هر وقت خوک ها پرواز کنند
- نویسنده : والری کولمن
- تصویرگر : روج جیرارد
- مترجم : نسرین وکیلی
- انتشارات مبتکران، 1395
- قیمت نسخه کاغذی : 10000تومان
- مخاطب : کودکان 4 سال به بالا
رالف چطور به رویای قشنگ خود می‌رسد و خوکها کی پرواز می‌کنند؛ را در این کتاب با فرزند دلبند خود خواهید خواند و از پشتکار رالف لذت خواهید برد.
زیبای کتاب نیز بر لذت خوانش شما خواهد افزود. این کتاب زیبا و انگیزشی، برنده جوایز ادبی جنرال گاورنر و شورای کتاب کودک کانادا شده است و بسیار مورد توجه و تحسین قرار گرفته است.
کتاب مدرسه قدیم
- نویسنده : توبیاس وولف
- مترجم : منیر شاخساری
- نشر چشمه، 1394
- قیمت نسخه کاغذی : 16000تومان
- مخاطب : نوجوانان بالای 14 سال و بزرگسالان
با این حال خواندن کتابی درباره خاطرات مدرسه و تجربیات آن، همواره مطلوب نظر خوانندگان و منتقدان جدی ادبیات بوده است. چون نه تنها زیر ساخت های شخصیتی ما را نشان می‌دهد؛ بلکه علت تفاوت‌های بسیاری که در جوامع بالغ مشاهده می‌شود را توضیح می دهد. در هر حال ما در مدرسه، خود را برای انچه سالها بعد در متن اجتماع و زندگی بالغانه خود پی خواهیم گرفت را می‌آموزیم و تثبیت می‌کنیم.
مدرسه قدیم، خاطرات پسر نوجوانی از طبقه فرودست جامعه است که بخاطر تلاش و پشتکار خود موفق شده است بورسیه تحصیلی یکی از مدارس ممتاز را کسب کند. دنیایی که در مدرسه توصیف می‌شود، فارغ از تنش‌های روزمره جامعه مثل انتخابات سراسری آمریکا و تنش‌های بعد از جنگ جهانی دوم است. این مدرسه و مدیر و معلمانش، مدام پسرها را تشویق به نوشتن، قصه گویی و خلاقیت در ادبیات و شعر می‌کند. همه سعی می‌کنند در این راه گوی سبقت را از هم بربایند. مسابقه و برتری طلبی نه برر سر نمرات ریاضی و شیمی، که نوشتن شعر یا داستانی عالی است که به نشریه مدرسه راه پیدا کند.
مدیر مدرسه که خود از عاشقان ادبیات است، تلاش دانش آموزان را به بهترین شکل ممکن ارج می‌نهد. در هر سال تحصیلی چند تن از نویسندگان و شاعران برجسته برای ضیافت شام به مدرسه دعوت می‌شوند و دانش اموزان موظفند با مطالعه آثار وی، شعر یا داستانی نوشته و برای مهمان ارسال کنند. مهمان عالیرتبه از بین آثار بچه‌ها یکی را انتخاب و برنده اعلام می‌کند. برنده افتخار آن را دارد که در زمان حضور مهمان در مدرسه با او نشستی خصوصی داشته باشد.
ارج و قربی که نویسندگان و شاعران بین دانش آموزان دارند، بسیار هیجان انگیز و ستودنی است. چیزی که شاید امروزه بیشتر در هیجانات و علایق جوانان به مسابقات ورزشی مشاهده می‌کنیم. هر کس یا جمعی، بت ادبی خود را دارد و سعی می‌کند بیش از پیش آثار او را مطالعه و نقد کند. دوستی بچه ها و رقابت های شدیدشان، نه بر سر شاگرد اولی و ثروت و جایگاه والدین، که بر سر برنده شدن آن ملاقات خصوصی است. چرا که اکثر بچه‌های مدرسه، رویای نویسنده شدن دارند و چه چیزی گرانقدرتر از پسندیده شدن اثر توسط یکی از بزرگان ادبیات معاصر.
داستان زمانی به اوج می‌رسد که مدیر اعلام می‌کند مهمان بعدی مدرسه کسی نیست جز ارنست همینگوی. همینگوی برای این نوجوانان مانند پیامبری از آگاهی و هنرمندی است. پس همه تلاش و جدت خود را برای جلب نظر او آغاز می‌کنند. اینجا توبیاس وولف با هنرمندی بسیار، آن روح جنگجو و برتری طلب نوجوانان را نشان می‌دهد. مبارزه بر سر ارائه درخشان ترین شکل از خلاقیت و ادای احترام به نویسنده‌ای که بیش از هر کس دیگر در دنیای آن روز مورد توجه و تحسین بود.
چیزی که بیش از همه در این کتاب برای من جذاب و مورد توجه است؛ تلاش برای موفق شدن در نوشتن به عنوان یک امر عالی ذهن است. مهارتی که در سبک آموزشی ما به شدت مورد غفلت واقع شده و می‌شود. اینکه نوجوانانی 14 و 15 ساله، به شدت کتاب می‌خوانند و به ادبیات روز خود مسلط هستند و این مانعی برای روند عادی تحصیل تلقی نمی‌شود، بلکه بسیار هم مورد توجه واقع می‌شود. این کتاب نامزد نهایی جایزه منتقدان آمریکا نیز بوده است.
مدرسه قدیم با اینکه فضای یک مدرسه ممتاز در دهه 60 میلادی را به تصویر می‌کشد، ولی برای من مثل یک رویای دور از دسترس است. شعر و رمان و داستان خواندن در فرهنگ آموزشی ما مدام تقبیح می‌شود و یک کار بی‌فایده و وقت گذرانی بی حاصل تلقی می‌شود. ساعات انشا به بی رمق‌ترین حالت ممکن برگزار می‌شوند و بچه ها از نوشتن و اندیشیدن گریزانند. عجیب نیست که میزان مطالعه و قدرت تنفکر انتقادی در میان ما بسیار کم و محدود است و این ناتوانی در بزرگسالی دیگر محدود به سلیقه و سواد ادبی نخواهد بود. بلکه میزان و معیاری برای تشخیص خوب و بد نخواهیم داشت و نهایتا هر پدیده‌ای را با برچسب‌های خوشم می‌آید/نمی‌آید شناسایی و طبقه بندی می‌کنیم.
به عنوان والد و مربی و خاله و دایی و دوست بچه‌ها، بیایید این روند نامطلوب را بشکنیم. کودکانمان را به خواندن و نوشتن تشویق کنیم و خودمان هم بیش از قبل بخوانیم و بنویسیم و سدهای ذهنی خود را بشکنیم. فرهنگ جامعه ما تنها از این راه تعالی می‌یابد. ما این تعالی را به خود و کودکانمان بدهکاریم.
