رتبه ایران در جلوگیری از مرگ و میر زنان در زایمان

لیلا فلاحتی مدیر گروه مطالعات زنان و پژوهشکده مطالعات فرهنگی و اجتماعی وزارت علوم معتقد است برای متمرکز کردن توجه زنان به موضوع سلامت‌ باید آگاهی زنان را ارتقاء داد. او در این باره می‌گوید:« به طور کلی برای بررسی میزان توجه زنان بر سلامت‌شان، نیازمند نوعی مطالعه روندی هستیم. با این وجود آمارهای ثانویه موجود (مرکز آمار ایران و مرکز بهداشت) که تا حدودی بیانگر میزان توجه و اهمیت زنان بر سلامت‌شان است نشان می‌دهد که جمهوری اسلامی ایران موفق به کسب دستاوردهای جدی و قابل اعتنایی در زمینه بهداشت به ویژه بهداشت باروری شده است. به طور مثال بیماری‌های دوران بارداری و مسائل زایمان از بحران‌های حوزه سلامت زنان در سطح جهان به شمار می‌رود. اگرچه ایران در برخی سیاست‌های کلی نتوانسته‌ است موفقیت‌های چشم‌گیری به دست آورد، اما در زمینه بهداشت باروری دسترسی‌های بسیار خوبی فراهم کرده‌ایم.»

جایگاه ایران بین کشورهای موفق

فلاحتی با بیان اینکه براساس آمارهای سازمان جهانی بهداشت ایران در زمینه مبارزه با مرگ و میر مادران باردار جزء ۹ کشور موفق جهان محسوب می‌شود، توضیح می دهد:« پژوهش‌ها نشان می‌دهد که کشورهای یونان، ایرلند، سوئد، اسپانیا و بلژیک در زمینه مبارزه با مرگ و میر مادران جزء کشورهای موفق هستند و ایران نیز به دلیل کاهش میزان مرگ و میر مادران در زمان زایمان موفقیت‌هایی دارد، این درحالیست که این خطر همچنان در کشورهای فقیر پابرجاست. همچنین در سطح جهانی از هر ۱۰۰ هزار تولد به طور میانگین ۷۵ تولد منجر به مرگ می‌شود، براساس آمارهای سازمان جهانی بهداشت، از هر ۱۰۰ هزار تولد در ایران حدود ۴۵ تولد منجر به مرگ می‌شود و این یعنی ایران اقدامات جدی در زمینه سلامت تولد نوزادان نیز داشته است. همچنین از هر ۱۰۰ هزار تولد در کشور نیجریه حدود ۸۱۴ تولد، ۷۸۹ تولد در سودان جنوبی و ۷۳۹ تولد در سومالی منجر به مرگ می‌شود.»

زنان چقدر به سلامت خود اهمیت می‌دهند؟

این جامعه‌شناس در ادامه به ایسنا می گوید:« موانع فرهنگی در مناطق محروم به زنان این اجازه را نمی‌دهد که به تنهایی از منزل خارج شوند و از سوی دیگر نیز امنیت اجتماعی میان زنان وجود ندارد که بخواهند به تنهایی از خانه خارج شوند؛‌ چنین رویکردهایی باعث می‌شود زنان زمانی از خانه خارج شوند که پدر، پسر یا همسرشان همراه آنها باشد. اغلب این عوامل موجب می‌شود آنها زمانی تقاضای دسترسی به خدمات بهداشتی و درمانی را داشته باشند که به بیماری حاد دچار شده باشند، عملا این دیدگاه‌ها موجب می‌شود که فرآیند پیشگیری از بیماری بی‌نتیجه باقی بماند و سطحی از بیماری‌های مزمن در مناطق حاشیه‌ای فراوان تر باشد.گاهی حتی زنان نیز خودشان نسبت به سلامت‌شان بی‌توجه هستند، به طوریکه از دیدگاه جامعه‌شناختی جنسیت ثابت شده است برخی زنان تغییرات مرتبط با سلامت خود را جدی نمی‌گیرند.»