به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، فناوری اکتوجنسیس (ectogenesis) - رشد اندام در یک محیط مصنوعی خارج از بدن - در سال 2001 توسعه یافت؛ تاکنون از این روش برای رشد باکتری خارج از بدن میزبان و رشد جنین موش استفاده شده است.
رحم مصنوعی برای رشد جنین انسان باید تمامی شرایط رحم طبیعی را دارا بوده و بتواند مواد مغذی و اکسیژن را در اختیار جنین قرار دهد.
کیسه مایع آمنیوتیک (کیسه آب) برای جلوگیری از صدمه دیدن نوزاد، کنترل دمای بدن، امکان تنفس و بلع نیز از دیگر بخش‌های مهم رحم مصنوعی است.
فناوری اکتوجنسیس از همان ابتدا مخالفان و موافقان جدی داشته است؛ موافقان این روش معتقدند که استفاده از رحم مصنوعی، خطر تولد نوزاد مرده را بشدت کاهش می‌دهد، چراکه نوزاد در محفظه‌های قابل رویت قرار داشته و همواره در دسترس پزشکان است.
با کمک ابزار پزشکی پیشرفته، تمامی مراحل تکامل از جمله کنترل وزن، ضربان قلب و رشد جنین مورد بررسی قرار گرفته و درصورت بروز هرگونه مشکل از جمله نقص ژنتیکی، جنین بسرعت تحت درمان قرار می‌گیرد.
این فناوری برای زنان فاقد رحم نیز کاربرد داشته و نیاز به رحم اجاره‌ای را کاهش می‌دهد.
همچنین با استفاده از رحم مصنوعی، خطر مرگ مادر در حین زایمان از بین می‌رود؛ مادران بارداری که مجبور به سقط جنین می‌شوند، می‌توانند جنین خود را به رحم مصنوعی منتقل کنند.
اما منتقدان فناوری اکتوجنسیس بر این باورند که این روش باعث کاهش ارتباط عاطفی بین مادر و کودک می‌شود؛ همچنین خطر عدم پذیرش نوزاد از سوی والدین و افزایش تعداد کودکان بی‌سرپرست وجود خواهد داشت.
بدلیل نگرانی‌های قانونی و مذهبی، این فناوری تاکنون به مرحله آزمایش بالینی بر روی انسان نرسیده است؛ با این حال پیش‌بینی می‌شود که استفاده از رحم مصنوعی تا 30 سال آینده کاربردی شود.
منبع: خبرگزاری ایسنا
