پاسخ به پیامک:"ای منتظران مهدی،به هوش باشید حسین را..."

از جمله اس ام اس‌هایی که میهمان این روزهای موبایل‌ها شده است این سخن ظاهراً حکیمانه است: "منظران مهدی به هوش که حسین را متظرانش کشتند"این سخن درست نیست؟ آنان که کمر همت به قتل مولا بستند منتظرش نبودند! آنان در میانه‌ی میدان در مقابل امام اعتراف کردند که دلیل جنگشان با او، بغض پدر ایشان -علی بن ابیطالب علیه السلام - بوده است.بیشتر آنان منتظر سیدالشهداء نبودند. بلکه مردمانی بودند که امامشان شمر و یزید و معاویه بود و بس.قاتلین امام، منتظر قتل امام بودند نه منتظر وجودش. آنان در انتظار، برای حضور نبودند، در انتظار برای جنگ و خون و نزاع بودند.کینه کجا و انتظار کجا؟ پیرو معاویه بودن کجا و منتظر امام بودن کجا؟ خانه‌ی دل آنان از پای‌بست ویران بود، کجا می‎‌توانستند منتظر امام باشند؟! در آن خانه‌های ویران، قلبشان مالامال از نفاق بود. قلب پر نفاق حتی ادعای انتظارش هم بوی نفاق می‌دهد، به گونه‌ای که هر کودکی آن را خواهد فهمید. از چه رو می‌گوئی امام را منتظرانش کشتند؟ توئی چنین براین طبل می‌کوبی، نه انتظار را شناخته‌ای و نه دشمنان امام حسین علیه السلام را.
از دیگرسو آنان که نامه نوشتند، الزاماً در برابر امام برای جنگ نایستادند. بسیاری از نویسندگان آن نامه‌ها همچون توابین به سرکردگی سلیمان بن صرد خزاعی بودند که میدان را خالی کردند ولی بر امام شمشیر نکشیدند. گرچه خالی کردن میدان اوج جهلشان بود، ولی همانند کردنشان با قاتلین امام حسین علیه السلام حرف نادرستی است.افسوس به این نادانی که نشسته‌ایم تا یکی حرفی پرطمطراق بگوید، آن را برای این و آن بفرستیم! افسوس براین فرهنگ غنی!
کربلا خون داشت، حرف داشت، فریاد داشت، اسطوره‌ی تاریخی داشت، فداکاری داشت و همه‌ی این‌‎ها آن‌قدر زیاد بود که گاندی‌هایی نامسلمان را هم به تعظیم وادار نمود.کربلا فرصتی برای سوء استفاده کنندگان هم داشت. همان‌هایی که همیشه و همه‌جا منتظر یک موقعیت‌اند. همان‌هایی که خوبی‌ها را به نام خود می‌زنند، تغییر می‌دهند و از آنان برای تاخت و تاز استفاده می‌کنند. آن‌هایی که شعارهای -فقط- احساسی را سرلوحه‌ی عربده‌هاشان قرار می‌دهند و در لباس روشن‌فکری، به فکر دامی هستند برای این فرصت‌های نیکو.آن‌ها سیگارشان گوشه‌ی لبانشان بود و هست و دود و خاکستر را حواله‌ی حقایق می‌کنند تا آن را مکدر کنند و سپس از حقیقت پنهان شده در دود، برداشتی دل‌به‌خواهی درست کنند. آنان شعور کربلا را نمی‌خواهند، بلکه شعارش را طلب می‌کنند تا با آن‌ها بر کرسی شهرت بنیشینند و دیگران را وادارند تا برایشان هورا بکشند.آن‌ها تمام شعور کربلائیان را به تهمت گرفتند و به آن‌همه شعور که فاقد شعارهای شهوت آنان بود گفتند:"شور مذهب"! عزاداری را "صفوی" خواندن و گریستن را در برابر "نگاه و نگریستن" قرار دادند. اما نمی‌دانند، هنوز هر گلی در این دیار می‌روید، در محرم وجودش مشکی می‌شود.