من خودم مجردم اما با دیدن تاپیکهای مربوط به سیاست همسرداری یا تاپیکهای خیانت دوباره برام این سوالا مطرح میشه که چرا میگن هیچوقت از خانواده شوهرتون جلوی شوهرتون بد نگید؟ میگن فقط خوبیاشون رو بگید! ینی هر تیکه ای یا هر متلکی که انداختن ما بریزیم تو خودمون؟ این که الکی طوری جلوه بدیم که دوستشون داریم اما تو دلمون ازشون ناراحت باشیم به نظرتون دورو بودن یا پنهانکاری نیست؟ مگه آدم چند بار زندگی میکنه که بخواد احساسات واقعیش رو پنهان کنه؟ آدما ازدواج میکنن تا به لحاظ روحی به آرامش برسن پس واسه چی باید احساساتمون رو خلاف اون چه که هست جلوه بدیم!
به نظرم اگه خانمهای قدیم به لحاظ جسمی به خودشون رسیدگی نمیکردن خانمهای الان هم به لحاظ روحی به خودشون رسیدگی نمیکنن. چرا باید یه زن به دروغ و فقط از ترس این که شوهرش ناراحت نشه یا نره سراغ یه خانم دیگه احساسات واقعیش رو قایم کنه. چرا اونقدری که خانمها میرن سیاست شوهرداری یاد بگیرن مردها نباید سیاست زن داری یاد بگیرن؟ درجایی که اگه خود ما خانمها با یه حرکت خودجوش هیچ وقت تو زندگی یه زن و شوهر نفر سوم نباشیم دیگه هیچ وقت هیچ کدوممون استرس خیانت رو نداریم و لازم نیست این همه فشار روحی رو تحمل کنیم.
