سلام.صبحتون بخیر.صبح نزدیک به ظهرتون البته..خوبین..قبلا گفتم که در پروسه ی جدایی هستم و یه پسر سه ساله دارم..احساس میکنم زندگی با اون آدم غیر ممکنه چون هیچکدوم از نیازهای عاطفی من رو حداقل به عنوان یه انسان ارضا نمیکنه و دوس داره از من غلام حلقه به گوش بسازه..از طرفی وقتی به آینده و مثلا چهار سال جلوترم نگاه میکنم و میگم پسرم رو تو هفت سالگی باید بدم به پدرش و اصلا ممکنه موقعیت ازدواج توب پیش نیاد، اینا ناامیدم میکنه.آدم مثبتی هستما ولی خب نمیدونم چیکار کنم. از هر دوحالت انگار ناراضی تشریف دارم
چیکار کنم؟ چجوری تصمیم بگیرم؟ با این تردید مگه میشه اقدام کرد..
