شوهرم دلش بچه میخواد ولی من هیچ جوره نمیتونم بارداری و اذیت شدن به هم ریختگی بدن و بعدشم بزرگ کردن بچه کنار بیام همش فکر میکنم یه موجود اضافی و مزاحم میاد زندگیمو مختل میکنه جوونیمو باید به پاش بریزم بیشتر وقتم برا اونه همش به کارایی که بچه میخواد انجام بده فکر میکنم میبینم من تحملشوندارم من زندگی دو نفره رو بیشتر دوس دارم وترجیح میدم وقتایی که تو خونه ام تنها باشم یا با شوهرم آرامش برام خیلی مهمه حتی وقتی با هرکسی از دوستام تماس میگیریم صدای بچه اش که گریه میکنه پشت گوشی اعصابمو بهم میریزه زود یه بهونه پیدا میکنم و قطع میکنم انقد بدم میاد از بچه ها الان تو اقدامیم نمیدونم باید چیکار کنم دارم دیوونه میشم من قبل ازدواج به شوهرم گفتم بچه نمیخوام ولی اون فکر کرده جدی نمیگم الکی گفت باشه دوساله بحثمون میشد آخرش من مجبور شدم قبول کنم الان فکر میکنه خودمم خوشم میاد چون دیگه خسته شدم از توضیح دادن تظاهر میکنم که ناراحت نشه نزدیک هفت ساله عقد کردیم پنج ساله عروسی کردیم فامیلای خودم وشوهرم فکر میکنن مشکل داریم البته مادرش و خواهرش که مطمئنم فکر میکنن من مشکل دارم چن باری طعنه زدن و جاریمو به رخم کشیدن
اخ چقدر منی.منم‌همین بودم دلم میخواد زمان به عقب برگرده چقدر ازاد بودم چقدر
این تصمیم دونفرس و باید دوتایی به توافق برسین نه فقط شما نظر خودتونو بگی اونم نظر خودش رو
شوهرت باید به قدری مرد باشه که نزاره فک و فامیل نظر بدن درباره ت
ناراحت نشی اینو میگم بهتره باردار نشی و خیلی رک با شوهرت در موردش حرف بزنی چون مشخصه مادر خوبی ازت درنمیاد
* لایکم نکنید عزیزان لطفاً امضامو ببینید
چند سالته و شوهرت چیکاره اس و چی داره ؟
اینجوری که به خودت آسیب میزنی
تظاهر چرا؟
چرا پیش مشاور نمیرین؟
این تصمیم تبعاتش خیلی جدیه برای شما و بچتون و اصن ارتباط با همسرتون
بچه باید تصمیم مشترک و توافق دو نفر باشه، یکی هم باهاش مخالف باشه کلا قضیه منتفیه
تا اماده نشدی اصلا بچه نیار ماهاییی ک میخواستیم و عاشق بچه بودیم بازم کم میاریم شمایی ک از الان امادگی نداری قطغااااا اذیت میشی
منم همینطور با این تفاوت که شوهرمم مثل منه
البته ما یک ساله ازدواج کردیم
کاش محکم از اول حرفتو میزدی و الانم پاش می ایستادی . درسته خب بچه حوصله اعصاب انرژی میخواد . باید وقتی براش اقدام کنی که اینارو به جون بخری نه از اول به چشم مزاحم نگاهش کنی . کار خودت سخت میشه. بازم باهاش حرف بزن و تا از ته دلت نخواستی اقدام نکن . اون بچه گناهی نداره .
طبق چیزی ک از خانواده ها میگی معلومه سنتی هستن اطرافیانت
وگرنه الان دیگ تصمیم ب بچه دار نشدن خیلی عادیه
شوهرتم احتمالش هس بخاطر این قضاوتا تحت تاثیر قرار گرفته
ولی تا وقتی چنین حسی داری به هیچچچچ عنوان بچه نیار ک نابود میشی
من خودم عین توام
بچه بیاریم روح و روانمون نابود میشه
همه ک قرار نی عاشق بچه باشن
خیلی خیلی درکت میکنم. فقط فرق من با تو این بود که من فکر میکردم بعد ازدواج این حس بوجود میاد و با همسرم راجع بهش صحبت نکرده بودم. واسه همین دیگه بعد ده سال مجبور شدم به خواسته اش احترام بذارم. الانم باردارم، اونقدی مثل قبل حس منفی ندارم ولی باید اعتراف کنم عاشقانه هم منتظر نی نی نیستم. ولی خوب راستش فکر میکنم اگر از قبل صحبت میکردم عذاب وجدان نداشتم و هیچوقت زیر بار نمیرفتم.
عزیزم منم مثل خودت بودم حتی از خوابم نمیتونم بگذرم
ولی موقع شیردادن نصف شب خودم بیدار میشدم یه حسی بیدارم میکرد
ناخواسته هم باردار شدم میخواستم سقط کنم همسرم نذاشت الان یه پسر تپلی تودلی دارم که هممممه عاشقشن. حتی خودم نمیخوام یک لحظه بدم به کسی بغلش کنه منی که هیچ حسی نداشتم میخواستم بکشمش
وقتی بچه خودت آمد دوستش داری و حتی دوست نداری کسی بگه بالا چشمش ابروه
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
