معبودا! نازنینا! زمانی که در وادیِ ظلمت بودم، به دیگرانی که در کنارم بودند می‌نگریستم و دلخوش به چند رکعت نمازی بودم که می‌خواندم و خویشتن را به تو از همه نزدیک‌تر می‌دیدم و آن را برای خود کافی می‌دانستم.
اما اکنون که به فضل و رحمت‌ات اندکی از نور هدایت خویش بر من عنایت کردی، در این نور است که گناهان گذشته‌ام بر من روزبروز بیشتر نمایان می‌شود و نعمات تو را بیشتر در حق خویش می‌بینم و از کفرانِ نعمت خویش بار سنگینی بر دوش نحیف خود حس می‌کنم و بر استغفار خویش و تقوی خویش به مدد تو می‌افزایم.
زمانی که در ظلمت بودم بر گناهان دیگران کنجکاو بودم؛ ولی اکنون سر از گریبان گناه خویش نمی‌توانم بالا بگیرم و از خود عاصی‌تر و گنه‌کارتر نزد تو کسی را نمی‌بینم.
یَا نُور! به عزت و جلالت قسم‌ات می‌دهم روز بروز مرا از نور خویش بیشتر عنایت فرما!🤲
