اصلا تو باورم نیس
من از اول اهل تلاش و پیدا کردن راه بهتر برا هر کاری بودم
تیزهوشان درس خوندم
بهترین دانشگاه
آخرش چی شد
تو هر مسیری میرم وحشتناک بد بیاری میارم
از هیچ کجای زندگی شانس نیاوردم
۱۱ ساله
با یه دنیا مشگلمیجنگم
همه جوره ها از بیماری گرفته تا...
آخه چرا...
نابود شدم زیر این همه مشکلاتی که دست خودم هم نبوده
چی خوندی؟
دقیقا دقیقا مثل من...
در حدی که وقتی از جلوی اون مدرسه لعنتی رد میشم دلم میخواد بمیرم که هیچی جز یه برچسب و توقعات اضافی و بار سنگین نداشت.
همش شانسه خاهرم
اسمشم میزاره ازمایش الهی🤦♀🤷♀️
به قول ما کوردا توای ناوچو سیه نوید
ببین عزیزم اولا بگم اینایی که میگم شاید برای همه اینطور نباشه و ۵۰-۵۰ هست شاید.
ولی برای من به شخصه بهترین سالای عمرمو تو استرس و مقایسه گذروند. در حالیکه شاید اگه تو مدرسه دیگه ای بودم خودم جز برترینا بودم اما اونجا همیشه بهم القا میشد که کمبود دارم و باید بیشتر تلاش کنم.
نهایتا هم توی رشته تجربی خصوصا، اگر جز اون تعداد قبول شده های پزشکی و دندونپزشکی نباشی کسی تحویلت نمیگیره و سرخورده میشی و ....
کما اینکه من اصلا استعدادم توی علوم انسانی بود و برای موندن توی اون مدرسه تجربی انتخاب کردم و خودمو بدبخت و بیچاره کردم.
در کل مسیر و هدفای آدما متفاوته. اینا صرفا تجربیات من بود.
منظورم این نیست که برای همه اینطوریه
