صرفا جهت درددل میگم شاید یکی یه جمله گفت دلم آروم شد
باردار نمیشم
بچه دوست دارم ناراحتم میشم وقتی بهش فکر میکنم چرا
اما بلدم باهاش کنار بیام اما یه چیزی خیلی بیشتر ناراحتم میکنه
دلم برا مامان بابام میسوزه که خیلی دوست دارن نوه دار بشن اما من نمیتونم به آرزشون برسونمشون حس میکنم اونا رو ناامید میکنم
فکر میکنم اونا چقدر حرف میخورن از فک و فامیل و نمیتونن ج بدن
برای اونا عذاب وجدان دارم
و گرنه من میتونستم بیخیال برم ارشد بخونم شغلم و ادامه بدم برم سفر هرکاری دلم میخواد بدون بچه بکنم بلد بودم با ناراحتی خودم تنها کنار بیام
اما بلد نیستم با عذاب وجدانم بابت ناراحتی مامان و بابام کنار بیام
