دلم ازدنیاگرفته.فقط میتونم اینجادرددل کنم چون کسی منونمیشناسه..ظاهرمن یه دخترازیه خونواده جوون ونرماله.ولی من کوه دردم من هیجوقت زندگی نکردم.یه مادرخیلی ساده که هیچوقت هیچ نظری ازخودش نداشته وهیچوقت هم تشخیص هاش درست نبوده.نه اصول فرزندپدوری بلدبودنه به فکرپیشرفت وارتقاخودش بود
متاسفانه باید بگم اکثر‌ماها همین هسیم عزیزم ولی تو تلاش کن خانواده خوبی واسه بچهات بسازی
یه پدرمستبدوزورگوکه ظاهرش برای همه گوگولی ومنطقی بودولی ازنظرمن یه شخص دیکتاتوروپارانوئیده...نه محبت پدربه مادررودیدم نه محبت مادربه خودمون.نه بچگیم خوش گذشت نه جوونیم.چون که توی بچگی مادربداخلاق که دایم استرسشوداشتم بزرگسالی هم نمیزاشتم استقلالی داشته باشم
ازدواج که کردم اومدم رنگ خوشبختی روببینم مادریه بچه سی پی شدم که زندگیم رنگ وبوی زندگی نداره.هیچوقت ارامش وآسایش ندارم.بماندکع این وسط ۳سال پیش ۷۰۰میلیونمونوبردن
هی خواهر.انگارمن لایق زندگی خوب نیستم.تااومدم خودم زندگی خوبی بسازم مریضی بچم چنان تحت تاثیرقرارم دادکه دیریازودتبدیل به یه زن افسرده میشم...من اهل ناله الکی نیستم ازبی کسیم نمینالم ازغربتم نمینالم ولی مریضی بچم زندگیمونوتحت تاثیرقرارداده.درهمه خوشی هاوآزادی هاروبه رومون بسته.هیچ جاوهیچوقت آرامش ندارم
ارسال نظر شما
جدیدترین تاپیک های 2 روز گذشته
تاپیک های به روز شده
1 دقیقه پیش
1 دقیقه پیش
2 دقیقه پیش
پربازدیدترین تاپیک های امروز
داغ ترین های تاپیک های امروز
