دوس پسر سابق من خیلی دوسم داره و همش اصرار داره ازدواج کنیم ولی یه اخلاقایی داشت اونموقع که وقتی بهش فک میکنم خیلی ناراحت میشم
من چند سال باهاش بودم ولی جز پول غذا و کادو مناسبتی (که منم براش مبخربدم و جبران بود فقط) هیچ کاری برام نکرده
حتی میرغتیم داروخونه مثلا میشد ۴٠ تومن ناقابل یه تعارف نمیزد که فرار من حساب کنم، من آدم بکنی نیستم ولی حس حامی بودن تکیه گاه بودن ندارم، مثلا یه بار نشد بگه میای پیشم مغازه بزار خودم برات اسنپ بگیرم ، نشد یه بار بگه پولی لازم نداری ، یه بار نشد بگه زندگی خوبی برات می‌سازم نگران نباشه همیشه میناله، یه بار نشد بریم رستوران من با خیال راحت غذا سفارش بدم چون خسبسه همیشه چیزای ارزون میگم،
نمی‌دونم به نظرتون من حق ندارم یکم توقع حمایت داشته باشم ؟؟؟
