و یچیز خیلی اشتباه تری که میبینم اینه که مثلا پارتنر داشتن رو مخالف پیشرفت میبینن
درصورتی که نه با هر علم روانشناسی که شما نگاه کنی پارتنر خوب داشتن اتفاقا میزان موفقیت رو بیشتر میکنه
چون هم حامیه هم باعث دلگرمی میشه ولی به شرط خوب بودنش
درس خوندم زبان خوندم یه حرفه یاد گرفتم شغل خوبی پیدا کردم درامد خودمو دارم ورزش میکنم ولی هنوز اون عشق از دست رفته مثل یه زخم بی درمون قلبمو به درد میاره وقتی عاشق نشدین قضاوت نکنین آدما رو من خیلی سختیا رو تو زندگیم تحمل کردم و ازش رد شدم با هر کدوم قوی تر از قبل شدم و به زندگیم برگشتم اما این از دست دادن هرگز برام عادی نشد بعد از سال ها هنوز غمگینم انکار رنج آدما واقعا آزار دهندست
به عنوان یه دهه شصتی میگم اینکه به فکر عشق و ازدواج و شوهرن کار خوبی میکنن ، مهارتشون هم بالا میره ، درس و غیره هم سر جاش هر کی اهلش باشه نمیتونه کنارش بذاره اصلا
مثل نسل ما نیستن که چسبیدن به درس و کلی شعار و آرمان گرایی و دیر زندگی کردن رو یاد گرفتن و نگرفتن
هر کسی با شرایطش یه جوری کنار میاد
شما فک کن با یکی باشی اونم چند سال بعد طرف بخاطر یه دختر داغون ولت کنه
خب نه انگیزه برات میمونه ته اعتماد بنفس
اینا هم که نباشه خودت رو میبازی
ما برای هر دردی نیاز داریم ترمیم شیم
و برای هر کس متفاوته
یکی یه روز سوگواره
یکی یکسال
