ی موقعیت شغلی خوب واسم پیش اومده . پیش شوهرم . حالا شوهرم میگه کاراتو اوکی کنم بیا پیش خودم کار کن
موقعیت خوبیه .خودمم دوس دارم کار کنم سابقه بیمه م بره بالا
دوس دارم حداقل انقدری سابقه پر کنم ک بتونم بازنشستگی بگیرم .
. از اونطرف سنم داره میره بالا دوس دارم بچه بیارم
شوهرم میگه بیا بعد چندماه باردار بشی بهت مرخصی زایمان میدن . هم حقوق میگیری هم بیمه . اما در اون صورت باید از بچه دور باشم . بچه رو مادرش بزرگ کنه من کار کنم .
چندسالته
اگه مادرش نگه میداره و شوهرت خودش میگه بیا چرا که نه حتما برو
نه بچه رودست کسی نسپار خودت تربیتش کن
خیلی خوبه واسه خودت درآمد داشته باشی ولی اینم بدون هر آدمی توانش با دیگری فرق میکنه من بشخصه از کار بیرون متنفرم دوس دارم درآمد داشته باشما ولی از اینکه هرروز سر یه ساعت مشخص بیدار شم بزنم بیرون متنفرم واسه همین میدونم آدم کار بیرون نیستم
من اخه از ۱۸ سالگی تا ۳۰ سالگی بیرون کار کردم .عادت کردم بعد دستم الانم جیب خودمه
از اونطرف من برعکس توام تو خونه نمیتونم بمونم الان یک ساله تو خونه م واقعا دیوانه کننده س
حالا من کاره خونه سختمه .ب شوهرم میگم دست خودم نیست بخدا عادت نکردم ب کارِ خونه
اینجوری بگم آدمه بیرونم
باردار بشم دیگه تنبلیم میاد برم . اخه از مهر ماه میخوام برم . چون تا شهریور بیمه دارم . الان برم سرکار بیمه م میپره
بعد میگم یهو باردار بشم شوهره میگه واستا دنیا بیاد بعدا بیا سرکار . مادرشم یهو کرم میریزه
اما برم سرکار وسطاش باردار بشم بهتره
اتفاقا منم از وقتیکه دیپلم گرفتم هم رفتم دانشگاه هم رفتم سرکار تا وقتیکه ازدواج کردم یعنی تقریبا ۱۰_۱۱سال بعد ازدواج که خونه نشین شدم اولش افسردگی گرفتم از خونه موندن چون همش بیرون بودم بعد دیگه برای خودم سرگرمی درست کردم
اونموقع که سرکار میرفتم همش میگفتم کی بشه دیگه نرم بمونم خونه برای خودم به کاراییکه دوس دارم برسم
بعد ازدواج موندم خونه و الان کلاساییکه دوست داشتم برم و وقت نمیکردم میرم و عاشق این سبک زندگی شدم بدون دغدغه آی شب زود بخوابم صبح باید برم سرکار تو محیط کار استرس کاری و حسادت ها و زیرآب زنی همکارا و ...خلاصه راحت شدم
