چرا ذات ما آدمها اینجوریه که تا میبینیم یکی از خودش بهتره از لحاظ مالی و یا هر چی ناراحت میشیم و چشم دیدن خوشی بقیه رو نداریم ؟
حسودن
چون خودشونو لایق تر از تو میدونن
چون دوستتو اشتباهی انتخاب کرده بودی
چون خیلی از آدما دوست دارن بخوری زمین یا بخندن یا درنهایت تو زنمین افتادن دستتو بگیرن که بگن آدمای خوبی هستیم
وگرنه درحالت نرمال میلی به موفقیت تو ندارن
یجورایی ادیت میشن
رنگ میبازن از موفق شدنت
خب کاملا طبیعیه
همه تو وجودشون حسادت دارند
اونیم که میگه من حسود نیستم شدت حسادتش از همه بیشتره
ویادت باشه آدما چون سختشونه بیان بالا تویی که بالایی رو میخوان بکشن پایین که ازشون بالانزنی ... چون دنیای کثیفیه
خیلی مزخرفه مخصوصا زن عموم بدترین کارها رو در حق منو خانوادم کرد چون یبار جدا شده بودم آبروی منو میخواستم ببره وقتی دید با یه آدم مجرد و خوب ازدواج کردم درس خوندم سرکار رفتم الان هم زندگی خوبی دارم گیر داده به تفاوت مذهبی که بین من و همسرمه دیگه چون هیچ نقطه ضعفی ندید بین ما چون پدرم حساس از این طریق میخاد مارو ناراحت کنه
دقیقا همینجوریه باورت شاید نشه طرف تو کوچه ماست نمی‌شناسه ما رو منم نمیشناسمش ولی حق دخالت به خودش میده یا سرکار همکار تا میبینن یه چیزی سعی می‌کنه داغون کنه حالتو حس بد بگیری همیشه باید بدبخت باشی تا حال اونا خوب باشه
