ممنونم!
همه ی ما حداقل یکبار با این آدما تو زندگیمون مواجه شدیم.
چه بسا ممکنه خواه یا ناخواه، خودمون آدم بدای زندگی بقیه شده باشیم!
(بیاییم تو خلوت خودمون صادق باشیم)
من از آدم های بد زندگیم ممنونم.هرچند که دیگه تو زندگیم حضور ندارن و از حس قلبیم نسبت به خودشون با خبر نیستن اما این یک حس درونیه و خب دیگه لزومی نیست که حضوری داشته باشن.
میخوام بگم تک تک ادمای به ظاهر بد زندگیم که با اعمالشون چه خودآگاه یا حتی ناخودآگاه با من کردن باعث شدن بیشتر از هر لحظه دیگه به خودم نزدیک و نزدیک ترشم.
فهمیدم تو بدترین شرایط زندگیم، چقدر میتونم قوی باشم و به زندگی ادامه بدم.
باعث شد به آینه نگاه بندازم و کنجکاو تصویر دختری باشم که تمام مدت بهش زل زده بود! و هر لحظه کنارش بود.
اینکه مشتاق بشم بیشتر بشناسمش.
بفهمم این دختر کیه که تا به این لحظه اینطور عمیق بهش توجه نکرده بودم.
بیاییم بعد از هر زخم دیدن، زخم نزنیم.
بلکه بیشتر از هر زمان، عشقی که از دیگران انتظار داشتیم و به هر دلیلی نثارمون نشد، خودمون به خودمون بدیم.
درسی که من از آدم بدای زندگیم گرفتم.
قرار نیست خدا همیشه به صورت آدم های خوب زندگیمون ظاهر بشه!
تاثیری که یک انسان با ناحقی که کرده، در ما میزاره و ناخواسته باعث میشه، ما بیشتر از هر زمان دیگه متوجه خودمون بشیم، شاید یه انسان خوب با هزاران تعریف و تمجید نتونه اون اثر قوی بزاره.
آدم بدای زندگیتونو درون قلبتون ببخشید و درسی که ازش گرفتید یاد بگیرید که دیگه تکرارش نکنید. عاشق خودتون باشید که هیچ عشقی والاتر از عشق به خود نیست.
چرا که از نظر من راه رسیدن به عشق الهی، عشق به خودته.
