من مشاور خوبی هستم. اگر سوال دارید برام بنویسید براتون وقت می گذارم.

دوست عزیز من اول همه اطلاعاتی که بهم دادی رو یک جا می نویسم. بعد جواب می دم. چون من هدفم اینه که سوال و جواب ما به درد یه نفر دیگه هم بخوره.
سابقه 

سن28  / تحصیلات دیپلم/ دوتابچه دارم (بچه هام هفت و دوساله هستن) /تو بچگی عصبانی نمیشدم پدر و مادرمم اصلا کتک نمیزدن تنبیه نمیکردن ،دوستم داشتن اما خودم متاسفانه برعکس شدم/ شرایط زندگی سختی داشتم نمیخوام با جزئیات بگم چون از اقوام تو سایت هستن و شناسایی میشم

اما الان خداروشکر همه چی دارم و راضیم/مشکل ظاهری ندارم اتفاقا زیبا هستم 

اما دوران کودکی با دعواها ی پدر و مادر و فقر و اعتیادپدرم گذشت

و تنها یک خواهر داشتم که چند ساله از دستش دادم

مشکل زمان حال

کنترل عصبانیت ندارم  و عزت نفسم خیلی کمه.یکی از نمونه ی کارهای اشتباهم اینه که در برابر شیطنتهای بچم سریع عصبانی میشم و واکنش نشون میدم

دودقیقه بعد پشیمون میشم.عزت نفس ندارم.میگم من بی عرضه هستم.هیچ کاری بلد نیستم.همه منو مسخره میکنن و...

جواب من 

عصبانیت معمولا یک راهی برای آرامش پیدا کردن هست. فرد با تخلیه ی ناگهانی خودش داد می زنه. حمله ی فیزیکی می کنه. این واقعیت داره که برای لحظاتی این جور کارها شما رو تخیله می کنه. برای چند لحظه احساس بهتری داری. ولی خب همون طور که خودت گفتی احساس بلند مدتش فقط عذاب وجدان و پیشمانی هست.
شما به عنوان بزرگ سال الان تحت یه فشار و استرسی هستی. من نمی دونم این چی هست؟ ممکنه توی زندگی زناشویی تفاهم نباشه. ممکنه مشکلاتی باشه که از کودکی مونده. ممکنه الان خیلی کار روی سرت ریخته. ممکنه درگیر اضطراب مزمن یا افسردی خفیف باشی. همه ی اینا ممکن هست باشه و با توجه به توضیحاتی که دادی من نمی تونم حدس بزنم چیه. اما... حتما کم کردن فشار و تنش روی خودت باعث می شه این رفتارهات کم بشه. بشین با خودت فکر کن ببین راهی هست که فشار رو روی خودت کم کنی؟ افراد نامهم رو از زندگی حذف کنی؟ بچه ی دو ساله رو مهد بگذاری؟ از کسی کمک بگیری هفته ای چند ساعت بچه رو نگه داره؟ روزی نیم ساعت پیاده روی در هوای آزاد داشته باشی. یا بری دکتر و آزمایش خون بدی آهن و ویتامین دی و غیره رو چک کنی. یا از همه بهتر بری مشاوره و سعی کنی اون مشکل ریشه ای رو پیدا کین.
این مواردی که بالا نام بردم لازم نیست همه اش رو انجام بدی. من خواستم برات بشمرم که چه طور بسته به مشکلت لازمه کارهای مختلفی بکنی. ولی نکته ی مشترک در این ها یک چیز هست. 

باید فشار و تنش رو روی خودت کم کنی

ادامه ی جوابم برای شما. 

خب نکته اول این شد که باید راهی پیدا کنی فشار رو روی خودت کم کنی.

نکته ی دوم > در خلوت خودت یک کاغذ و قلم بردار. یه لیست از کارهایی بنویس که در اوج عصبانیت می تونی انجام بدی. کافیه حدود 60 ثانیه طول بکشه. مثال می زنم. یه بالش مشخص گوشه ی یه اتاق مشخص داری. می ری اونجا 10 تا ضربه به بالش می بزنی. بینشون نفس می کشی و میایی بیرون. یک لیوان بزرگ و مخصوص کنار آشپزخونه می گذاری. اون رو پر می کنی و تا آخر سر می کشی. یا می ری توی دستشویی. 5 بار مشتت رو آب می کنی و می زنی به صورتت.
این ها راه هایی هست که برای خودت حدود یک دقیقه زمان می خری. هدف این هست که به جای اینکه از کتک زدن بچه آرامش بگیری اون حرارت اولیه رو اینطور از خودت بگیری. 

نکته ی سوم > بیا اینجا یا برای خودت بنویس چه رفتارهایی از بچه هست که شما رو عصبانی می کنه؟ دوست داری کدوم رفتارش به چه رفتاری تبدیل بشه. بعد توی ذهن خودت حالتی رو تصور کن که رفتار درست رو انجام می دی. مثلا بچه زده یه لیوان رو شکسته. بشین با خودت تصور کن عصبانی نیستی و آرامی. چه کار می کنی؟ چی می گی؟ حتما کاغذ و قلم بردار. به این مسایل فکر کن. بنویس. به حالت خوب مسایل فکر کن. حتی اگر قادر به اجراش نیستی. اینجا تاپیک بزن و درموردش با بقیه حرف بزن. ولی به رفتار درست فکر کن. 

نکته ی چهارم > یه کتاب معرفی میکنم حتما تهیه کن و بخون. بهت کمک می کنه. 

تربیت بدون قشقرق | دنیل جی سیگل

سلام دوست خوبم. ببین این چیزی که توصیف می کنی شرح حال خیلی هاست. نه فقط کنکوری ها. به حدی اضطراب داری و از نتیجه می ترسی که مثل یک آدمی که درد داره (مثلا درد دندون) دنبال مسکن می گردی. گوشی هم برات مسکن هست. وقتی دستت می گیری برای چند لحظه حال بدت رو حس نمی کنی. ولی وقتی زمین می گذاری درد شدید تر می یاد سراغت. 

منبع این اضطراب و استرس که خب یک بخشیش مشخص هست. کنکور و اینکه می تونه سرنوشت آدم رو عوض کنه به خودی خود استرس زاست. تو که مشخصا از طرف خانواده هم تحت فشاری و همش داری فکر می کنی داری برای اونا آزمون می دی. این به استرست دامن زده. از اون طرف اینکه از خونه نمی ری بیرون و هیچ کاری نمی کنی باز خودش باعث تشدید استرس هست. 

من می تونم یه چند تا راهکار بگم که انجام بدی. ولی نمی دونم می تونی یا نه؟ بستگی داره چه قدر حالت بد باشه. 

اولین قدم اینه که بار قضیه رو برای خودت سبک کنی. مثلا پیش خودت بگی من حتما می تونم و زحمات این سالم به هدر نمی ره. فوقش اگر امسال قبول نشدم سال دیگه قبول می شم. نترس اینجوری شل نمی شی. اتفاقا بار روی شونه هات رو کم کنی تازه سبک می شی می تونی حرکت کنی. تو قضیه رو اینقدر بزرگ کردی که وحشتناک شده برات. مرگ و زندگی شده. در حالیکه واقعا هم حقیقت رو بخواهی ببینی مرگ و زندگی نیست. یک سال عقب تر و جلوتر توی یه زندگی 80 ساله فرق خاصی ایجاد نمیکنه. همون طور که یکی دو تا دانشگاه بالاتر و پایین تر هم فرق مرگ و زندگی نیست. 

در کنارش حتما حتما هر روز صبح از خونه دربیا بیرون. برو نیم ساعت قدم بزن هوای آزاد بخور و یه ذره حتی تحرک کن. اگر می تونی برو کتابخونه درس بخون. اگر نه همون توی خونه. باید یه ذره به روزهات نظم و تنوع بدی. وگرنه با این فکر و خیال ها اصلا نمی تونی قدم از قدم برداری.

برای خودت بازه ی کوتاه! یک ربع.. وقت بگیر درس بخون. خوندی بلند شو. یه چند قدم راه برو یه آب بخور. بعد دوباره 15 دقیقه. اگر آخرای 15 دقیقه ذهنت همه جا می ره همون 15 رو نگه دار. ولی اگر دیدی خوب پیش می ری همون رو بکن 20 دقیقه. 

ولی در کل این قضیه ی کنکور رو رد کردی (این دو ماه) سال بعد چه خواستی بازم بخونی و چه رفتی دانشگاه باید بری دانشگاه. مشخصا والدین سخت گیر داشتن تو رو داغون کرده. هم از نظر اثر روانی که روت دارند و هم نظر ژنتیک. چون معمولا والدین سخت گیر به خاطر این اینجورین که خودشون هم استرس دارند. و احتمالش هست که تو هم ژنتیکی اینو به ارث برده باشی. باید بری مشاوره و اینو با کار طولانی پیگیری کنی. چون این مساله به تو برخواهد گشت توی مقاطع مختلف زندگی. فعلا حالا تا کنکور نمی خواد بری دنبال مشاوره. ولی این حرف من یادت باشه.

ببین با توضیحاتی که دادی با اطمینان 120 درصد می گم که نظر اون مشاور دقیقا درست هست و این آقا اصلا گزینه ی مناسبی برای کسی مثل شما نیست. حتی برعکس شدیدا یک تله ی عاطفی هست. 

اینکه اگه ذره ای بی توجهی از من ببینه بهونه میگیره کاملا تایید کننده ی حرف مشاور هست. ایشون یک خلا درونی داره که مستقل از رفتارها شریک زندگیش هرگز و هرگز راضی نخواهد بود. یعنی شما هر کاری براش بکنی بازم کمه. از اون طرف شما هم مهرطلبی (همون مهربون که خودت می گی) که صفت خوبی نیست. فرد مهرطلب تمام ارزشش رو گره می زنه به اینکه کس دیگه دوستش داشته باشه. دقیقا به این علت هست که در دام این آدم افتادی. شما ضعف شخصیت هر کدومتون طوری هست که به خاطر این ضعف ها به هم گره خوردید. در حالیکه هر دو تاییتون باید درمان بشید به جای اینکه به ضعف های هم آویزون بشید. 
مستقل از ایشون. شما اصلا اصلا اصلا وقت ازدواجت نیست. نه با این آدم و نه با هیچ کس دیگه. با چیزهایی که از خودت توصیف می کنی باید به خودت زمان بدی یکم بزرگ تر بشی. در جامعه تجربه کنی. و از همه مهم تر باید توی این مدت بری مشاوره. چیزهایی که از خودت توصیف می کنی عادی نیست. با این حال امروزت با هر کسی ازدواج کنی عاقبت خوشی نداره.

حتما خودت و ایشون رو معطل نکن. قضیه ارتباط با ایشون رو کات کن. بعد هم شروع کن روی خودت کار کن. خواستی با کسی دوست باشی (با رعایت اعتقادات خودت) باش ولی فکر ازدواج به سرت نزنه فعلا. 

ببخشید سوالتون خیلی کلی هست. اصلا نمی تونم جواب به درد بخوی بدم. لجبازی هزار دلیل داره. اینطوری نمی شه گفت. 

سلام دوست خوب. با این توضیحات خیلی نمی تونم کمک کنم. نشخوار ذهنی یعنی چه جوری؟ تخیل می کنید؟ یا توی ذهنتون با اطرافیان دعوا می کنید. یه شرح حال کامل از بچگی تا الان از خودتون بدید. تعداد خواهر و برادر.. شرایط خونه... شرایط تحصیلی.. تعداد و کیفیت دوستی ها. اگر توی کودکی مشکل عصبانیت یا اضطراب داشتید. تحصیلاتتون چیه؟ شرایط زندگی حالتون چه طوره؟ مادر تمام وقت هستید یا بیرون خونه هم هستید. باید بفهمم کلا به چه جور شخصیتی طرف هستم. 

درباره ی مشکل دوم هم باز هم خیلی سوال کلی هست. واقعا اینجوری جواب کلی به دردبخور نمی تونم بدم. 

عزیزم این حالاتی که شما در خودت توصیف می کنی طبیعی نیست. اینکه کمبودهایی در کودکی داره باید بری مشاوره و پیگیری کنی ...تا اینکه بخواهی همون طوری با اون حالت به زندگی ادامه بدی. مثلا فرض کن تو بچگی پات شکسته بود. تا ابد می گفتی باید زمین رو برای من کج بسازن؟ نه خب باید بری اون پا رو بدی درست کنند دیگه. 

الان که بارداری وقت خوبی هست. برو مشاور وقت بگیر. این کارها ساعت های طولانی می بره. بشینی کامل از درونت حرف بزنی شاید راهی پیدا بشه.
 در کنارش شما در طولانی مدت باید حتما کار و بار داشته باشی. بهترینش شاغل بودن هست. درست که بچه که بیاد یه مشغولیت پیدا می کنی ولی بازم صبح تا شب توی خونه بودن و با بچه سر و کله زدن برات سمه. به محض اینکه یه ذره بچه بزرگ تر شد به فکر جور کردن مشغولیت برای خودت باش. باید ورای همسر و بچه برای خودت هویت تعریف کنی.