من 31 سالمه.طلاق گرفتم..از سن ده یازده سالگی یادمه دوستام خاله بازی میکردن من همیشه نقش یه آدم تنها و بدون بچه و شوهر بازی میکردم :D بعد که بزرگ تر شدم همیشه از تصور مادر شدن وحشت داشتم و دارم..بنظرم بچه دار شدن خودخواهی بزرگیه که یک موجود بیگناه بدون تصمیم خودش بیاری تو این دنیا!نصف عمرت رو بزاری واسه بزرگ کردن یکی دیگه..خودتو از یاد ببری،فداکاری کنی،علایق و آرزوهاتو قربانی کنی که چی شه؟تا آخر عمر هم مسئولیت اش به گردن اته..خوشحالم که در این یک مورد اصلن احساساتی نمیشم..هرچقدر هم کیلو کیلو حواله از بهشت به نام مادرها کنن هیچ وقت دلم نمیخواد که برای مادر شدن فردیت بیولوژیک خودمو به اشتراک بزارم و مسئول زندگی یک آدم دیگه باشم..البته شرط ازدواجم توافق برای بچه دار نشدن بود که انجام شد..معمولن هم در مورد این طرز فکرم تا وقتی ازم سوال نکنن حرفی نمیزنم چون مردم عادی نمی تونن درک کنن میشه بدون بچه و ازدواج هم از زندگی لذت برد..وقتی نصیحتت میکنن یه روز پشیمون میشی کلافه ام میشم...ولی جالبه اسم اینجا نی نی سایته و طبیعتن بیشترین اعضاش مادرها یا خانمهای باردار هستن..چندسال اینجا عضو هستم و کنجکاو بودم بدونم آیا خانمای دیگه ای هم هستن مثل من فکر کنند؟ مثل من مصمم باشن برای این انتخاب؟دلایل منطقی محکم داشت باشن نه فقط مسایل مالی..
Be the change you want to see in the world