مانند شیشه‌ای که خریدار سنگ بود
این دل شکستنِ تو برایم قشنگ بود
رؤیایِ باشکوهِ رسیدن به ساحلت
آغاز خودکشیِ هزاران نهنگ بود
ماه شبِ چهاردهی که تصاحبت،
چون حسرتی به سینه‌ی صدها پلنگ بود
خوشبخت آن دلی که برای تو می‌تپید
خوشبخت آن دلی که برای تو «تنگ» بود
تو، یک جهان تازه پر از صلح و دوستی؛
من، کشوری که با همه در حال جنگ بود
با من هر آنچه از تو به‌جا ماند، نام بود
از من هر آنچه بی‌تو به‌جا ماند، ننگ بود
پایین نشسته‌ام که تو بالانشین شوی
این ماجرا حکایت الاکلنگ بود.
سرنوشت ننوشت ، گر نوشت بد نوشت
سرنوشت را نمیتوان از سر ، نوشت
کاش می شد سرنوشت خویش را از سرنوشت
کاش می شد اندکی تاریخ را بهتر نوشت
کاش می شد پشت پا زد بر تمام زندگی
داستان عمر خود را گونه ای دیگر نوشت
مومومومومومو مو سوختوم مو برشتوم که دیشو نومه نوشتوم
آی تاکسی بیا شوفر برو مال اندیمشکوم
آخی چه قشنگ و غم انگیز
وعده کردم که به تو سر نزنم
برسم تا دم در ،در نزنم
قول دادم به غزلهای خودم
زل به چشمان تو دیگر نزنم
مطمن باش خیالت راحت
گله ای از تو به دفتر نزنم
این چه رسمیست که باید یک عمر
حرف خود را به تو اخر نزنم
برو ای عشق برو تا دیگر
روی دستان تو پرپر نزنم.
گفتم مادر گفت جان
گفتم درد دارم گفت دردت ب جانم
گفتم گرسنم گفت بخور از سهم نانم
گفتم کجا بخوابم گفت روی چشمانم
اما یک بار نگفتم من خوبم من شادم همیشه از درد و رنج گفتم
بخور بسلامتی مادر ک دیوارش از همه کوتاه تره
بخور ب سلامتی مادر چون هیچ وقت نگفت من همیشه گفت بچه هام
ای دل به خدا قسم، ضرر دارد عشق
صد درد و هزار دردسر دارد عشق هشدار مرا از این رباعی بشنو
از حادثه دور شو، خطر دارد عشق
