سلام دوستان این موضوع خیلی فکر من رو درگیر کرده من یک پسر 2 سال و 8 ماهه دارم که الان به نظرم خیلی حسوده ولی دوست دارم یک بچه دیگه بیارم ولی نمی خوام که این اسیبی ببینه . خیلی دلم می خواد بدونم از لحاظ روانشناسی چند سال اختلاف مناسبه . البته می دونم دکتر هولاکویی می گه بین 20 تا 30 ماه ولی بازهم می خوان نظر بقیه صاحب نظرها روب دونم و همینطور تجربه شخصی شما رو
از لحاظ روانشناسی بچه اول از 4 سالگی وابستگی هاش به والدین کمتر میشه ( مستقل تر میخوره بازی میکنه و حتی میتونه کلاس های تفریحی یا آموزشی بدون حضور والدین شرکت کنه) این یعنی راحت تر میتونه یه فرزند دوم رو بپذیره و میفهمه که اون هم جزو خانوادست نه کسی که اومده تا توجه والدین رو از اون برداره از لحاظ پزشکی هم مادر بعد از 4 سال فاصله از هر زایمان میتونه نوزاد سالمتری به دنیا بیاره و کمبود ویتامینها و مواد معدنیش در طول این چندسال بازیابی میشه
تا 2سالگی بچه خیلی وابسته به پدر و مادره بین 2-3 سالگی زمان مهمیه واسه اینکه مادر کم کم بتونه یه زمانی رو به خودش اختصاص بده و در عین حال پایه آموزشیه بچه اش رو هم بگذاره در عین حال 6-7 سالگی واسه مدرسه رفتن پدر و مادر باید فرصت و حوصله کافی واسه بچه داشته باشن که حضور یک بچه زیر 1 سال سختش میکنه نتیجه اینکه بین 3 تا 4 سالگی بهترین وقت برای اقدامه که موقع مدرسه رفتن بچه اول دومی هم حد اقل 1 سال رو داشته باشه
مرسی دوستان منم دوست دارم یه جوری بچه دوم بیارم که اولی 4 سالش باشه ولی یک ی از دوستم که دقیقا همینطوری بچه دوم رو اورده می گه اولی خیلی اذیت شده و خیلی ناراحته . ضمنا نمی دونم با 4 سال سن به درد هم می خورن یا نه؟
من با خواهرم 1.5 سال و با داداشم 3 سال اختلاف سنی داشتم البته مامان طفلکم تا ماها رو بزرگ کرد جونش دراومد ولی دوران کودکی و نوجوانی و حتی الان من همیشه پر از خاطره و شاد بوده هیچوقت تنها نبودم و مامانم هم الان از اتفاقی که افتاده بوده راضیه منم شنیدم از لحاظ پزشکی حداقل 4 سال باید اختلاف باشه ولی فکر نمیکنم با 4 سال اختلاف سنی اون صمیمیت بین بچه ها بوجود بیاد من خودم فکر میکنم 2 تا 2.5 سال خوب باشه
لباسهای کاملا نو و شیک و... در وبلاگم... یه نگاه بندازین ضرر نداره
تازه بچگی زیاد مهم نیست بچه ها توی مهد و مدرسه هم بازی دارند مهم اینه که در سنین بالاتر وقتی ما دیگه زنده نبودیم باز هم خانواده ای داشته باشند وتنها نباشند
منم یه پسر3ساله دارم واقعا تمام توان منو گرفته واصلا دیگه بچه نمی خام مگه ما خواهربرادرهامون چقدررابطه داریم ؟بچه ها که بزرگ بشن برای خودشون خانواده تشکیل می دند وتنها نیستند من بچه هایی رو دیدم که اصلا باهم نمی سازنند
مسآله اقتصاد و مشکلات خود بچه ها همیشه بوده و خواهد بود منم همیشه می گفتم تک فرزند اما دو تا خیلی بهتره از تکه ... اختلاف سنی سه سال طبق تجربه عالیه ... با هم بزرگ می شن در بزرگی بیشتر هم صحبت هستند در کودکی همبازی و هم فکر .... اما جان منم همش می گفتم یکی تا اینکه دیدم توی مشکلاتم بهترین کسانم خوهرانم هستند بهترین دوست هم نمی تونه جایگزین خواهر برادر بشه که خدا روشکر من خیلی دوستان خوب و معتمد دارم و قابل احترام اما برای حل مشکلات و درد دل فقط خواهرام ... وقتی بچه من یک بیماری گرفته بود خواهرم از شهرستان سریع با اولین پرواز خودشو بمن رسوند و پیگیر درمان بچم شد اونجا بود که نظرم در مورد تک فرزندی عوض شد.....
مسلمه که تو بزرگی شاید به درد هم نخورن ولی تا بزرگ شدن خیلی به درد هم میخورن منم مثل شما فکر میکردم فقطططط1 ولی الان که دو تا شدن میفهمم چقدر اشتباه میکردم کاشکی زودتر اورده بودم که فاصله سنیشون 9 سال نشه
خدایا ...مارا ببخش بخاطر همه درهایی که زدیم و هیچکدام خانه تو نبود!